Headlines

Hatseflats! "Disgusting, death metallic hardcore from Tokyo, Japan". Dat zijn de oneliners die je nog eens op tafel kunt gooien tijdens een avond mens-erger-je-niet met je schoonouders. En laat het toeval willen dat het de lading ook nog eens prima dekt. Immortal Nightmare is een zoethoudertje en stond eigenlijk helemaal niet op de planning van deze Japanners, maar je moet iets in deze gekke tijd. Het gelimiteerde schijfje heeft ook maar drie nummers meegekregen: twee opnieuw opgenomen nummers van de split met Moment Of Truth en een ode aan Grave met de cover Into The Grave.Lees verder ›

De Belgische metalscene staat de laatste jaren bekend als een scene die zich weinig aantrekt van heersende conventies en vooral lekker haar eigen gang gaat. Het gevolg is dat het een van de meest creatieve en interessante scenes in de metal van nu is, waar altijd verrassende muziek uit voortkomt. Het Belgische Wayward Bound past zeker in dat plaatje ondanks dat het niet per se allemaal metal is wat de klok slaat. Het instrumentale soloproject van David Lenaerts is begonnen om zijn liefde voor old-school heavy metal met post rock te combineren. Na twee uitstekende platen levert de Belg met The Denihilist zijn derde plaat af, waarin we horen dat ook onder andere psychedelische invloeden hun weg weten te vinden in het muzikale project.Lees verder ›

Kim Carlsson's band Kall liet eerder horen niet op exact hetzelfde pad als Lifelover te lopen. Lifelover was een van de grondleggers van de depressive black metal, en deed dat in een vreemde combinatie met post punk. Zó experimenteel wordt het echt niet bij Kall. De Zweedse band Kall speelt een experimentele en depressieve black ('n roll soms) metal die niet typisch te vergelijken is met een andere band. Misschien komen DHG of Lugubrum nog het dichtst in de buurt, vanwege de avantgardistische intermezzo's en emotionele vocale onvoorspelbaarheid. Kall betekent zoveel als 'kou' in het Zweeds en de albumnaam Brand vertaalt naar vuur. Het album heeft een wat dof en warm geluid dat rechtstreeks uit een ouderwetse buizenversterker lijkt te komen. Het Duitse Prophecy Productions is het label van dienst.Lees verder ›

Melodieuze black/thrash is het handelsmerk van Heksebrann. Zware deuntjes om met uw hoofd te schudden en bier te drinken, zegt de band zelf. Inderdaad, dit is het type dronkemans thrash met ruige vocalen dat zich prima leent voor 'easy listening'. Heksebrann is een Noors woord, maar deze band is Duits. Kvelertak maakte ooit een liedje met dezelfde naam. Deze jonge apen doen totaal geen moeite om hun belangrijkste inspiratiebron te verbergen. Zelfs in het artwork is de typerende art nouveau doorgedrongen. Spiritual Descending volgt een demo EP op en het is daarmee het eerste serieuze werk van deze band.Lees verder ›

Geen metal ditmaal, maar een rockplaat. En wat voor een rockplaat! Niemand minder dan U.D.O. (ex-Accept) komt in dit toch al bijzondere jaar met een zeer bijzonder album. Samen met het Duitse muziekkorps, Das Musikkorps der Bundeswehr, komen zij met een album over klimaatverandering, de vluchtelingenbeweging, de klimaatvervuiling, gelijkheid…Lees verder ›

Vooraleer ik aan een recensie begin, wil ik graag eerst de band in kwestie wat beter leren kennen. En ja, The Metal Archives zijn dan vaak een heel waardevolle bron van informatie. Niet minder dan acht bands met de naam Nadir vond ik er terug, maar deze blackmetalformatie uit Noorwegen stond daar niet tussen. Dit vond ik op zich al intrigerend. Niet zozeer dat ik deze specifieke Nadir niet terugvond, want dat is geheel logisch. The Great Dying is namelijk pas hun eerste wapenfeit, een EP dan nog.Lees verder ›

Mocht er iemand thuis zitten in deze nare Covid 19-tijden en zich vervelen, dan is het wellicht een leuk idee om een lijstje te maken van de meest vreemde bandnamen. Helm Op verdient vast een plaatsje in de top tien. Deze band presenteert in de vorm van Workaholics zijn tweede EP.Lees verder ›

Dark Sarah brengt met Grim sprookje nummer vier uit. De band wil heel graag doen alsof zijn symfonische metal met klassieke vocalen de term 'Cinematic Metal' verdient. Muzikaal gezien is er echter geen enkele reden om een andere genrenaam te hanteren dan de genrenaam die ook voor bands als Nightwish, Epica en Tarja Turunen wordt gebruikt. Dark Sarah doet het alleen een stukje overdrevener en nepper, alsof er een Disneytoverfee aan de knoppen zit.Lees verder ›

Opgericht in 1985 door gitarist Patrick Harreman en bassist Boudewijn Molendijk, geldt Usurper als een van Nederlands eerste thrashbands. Naast een drietal demo's brengt de band één langspeler op de markt voordat in 1990 de handdoek in de ring wordt gegooid. Album Divine Spiritual and Intellectual Development werd een cult-klassieker en bleef verkopen waardoor het album in 2016 opnieuw werd uitgebracht. Vanwege die heruitgave besloot de band weer enkele optredens te doen waarna de onvermijdelijke vragen van fans kwamen over nieuw materiaal. Nou, hier is het dan!Lees verder ›

Terug naar het ruigere segment van de metalwereld: black en death metal! Ditmaal is mijn oog gevallen op een project uit Amerika, genaamd Inexorum. Bestaande uit slechts twee leden en pas opgericht in 2018, komt de band nu met het volgende album, getiteld Moonlit Navigation. Zware Metalen collega Clemens was in 2018 lovend over het debuut, Lord Of The Lakes, wat mij natuurlijk alleen maar nieuwsgieriger maakt. Hopelijk weet dit album mij ook te overtuigen.Lees verder ›

Na een hele verzameling demo's heeft Nocturnal, bezieler van dit éénmansproject Moonthoth, besloten een volledig album op te nemen. Deze Poolse heer afkomstig uit Poznán brengt alzo zeven blackmetalnummers aan de man of vrouw. Hij doet dit in samenwerking met Wolfspell records. Via dit kleinere label kreeg ik recentelijk de nieuwste van I Myrkri in mijn handen, deze van Moonthoth lijkt toch wel stukken interessanter.Lees verder ›

De vrolijke, Eindhovense hardrockers van the Dirty Denims zijn terug met een nieuwe langspeler vol met drie akkoorden rock 'n roll. Titel van de derde langspeler is Ready, Steady, Go! en het is de opvolger van het in 2017 uitgebrachte Back With A Bang!, waar ik al goed over te spreken was. Sindsdien trad de band onder andere op als voorprogramma van Whitesnake toen de band vorig jaar in Tilburg op de bühne stond.Lees verder ›

Ergens in februari 2014 maakte ik kennis met deze melodische metalcorehelden van Bury Tomorrow, uit Southampton, Verenigd Koninkrijk. Man On Fire was de toenmalige single die dit kwintet lanceerde als voorsmaakje op het album, Runes, dat wereldwijd werd gereleased door Nuclear Blast. Wat meteen opviel waren de erg stevige, bruut agressieve vocalen van frontman, Dani Winter-Bates. Daarnaast had je de melodische cleane zanglijnen van James Cameron die van een erg hoog niveau bleken. Verder weerhield ik de stevige gitaarmuur, die dan weer erg solide dan weer innovatief werd gepresenteerd en om nog maar te zwijgen van de interactie drum en bas. Ik ben deze heren blijven volgen en nu komen ze met de opvolger van Black Flame uit 2018. De hamvraag is dan ook: overstijgt deze Cannibal het Runes-album, dat voor mij nog altijd de beste plaat blijft. Voegt de band nieuwe elementen toe, of borduurt men verder op hetzelfde lapje stof?Lees verder ›