Headlines

Gitarist Winfred Koster heeft een aardig verleden in de Nederlandse deathmetalwereld. In de vroege jaren ’90 was hij betrokken bij Pleurisy, hij maakte in twee periodes deel uit van Bloodphemy en verzorgde ook nog even het snarenspel bij Bodyfarm. Sinds 2013 heeft Koster zijn eigen project Alterizer, waar datzelfde jaar het debuutalbum van uitkwam, een jaar later gevolgd door een EP. Toen werd het weer stil, totdat eind 2019 The Conclusion Chapter werd uitgebracht. Mocht u al die releases hebben gemist: dat kan, alles kwam digitaal uit. Via YouTube, dus dat hielp ook al niet met de vindbaarheid.Lees verder ›

Recentelijk bracht het Zweedse label Nordvis Production al drie erg aantrekkelijke platen uit. Het ging om Häxkappell's Eldhymner, Jordfäst's Hädanefter en Bròn's Preda Dverima Noci. Dit Blodtår brengt het gelijknamige debuut ook uit via hun landgenoten. Het is een EP geworden waarop vier nummers zijn verzameld. Het verantwooordelijke duo, met bezieler Carl en drummer H., laten horen dat ook zij in staat zijn furieuze, messcherpe black metal af te leveren in de typische Zweedse traditie. Oerdegelijk, snel, melodieus en met hier en daar een snuifje eigenheid.Lees verder ›

Ik heb een beetje een haat/liefdeverhouding met death metal. Ik stoor mij soms aan het gebrek aan vernieuwing in het genre: zoveel bands die opereren in zo’n afgebakend stukje muzieklandschap die allemaal hetzelfde doen en dat ook nog eens plaat na plaat herhalen. Tegelijkertijd stoor ik me soms aan bands die wél het hek openzetten naar een ander landschap en daar grondstoffen vandaan halen om aan hun eigen product toe te voegen. Dan schreeuw ik al snel ‘Maar jongens, dit is toch geen death metal meer?!?’ en zet ik Asphyx maar weer op. En tegelijkertijd zijn er bands die precies dat doen wat al duizend keer is gedaan, maar toch een grote grijns op mijn gezicht toveren. Die nèt die snaar weten te raken waarbij je gaat denken ‘Wat is het toch fijn dat death metal is uitgevonden en ik hier mijn frustraties op bot kan vieren omdat ik anders de kat van de buren weer was gaan schoppen.’Lees verder ›

Eind oktober zag ik King Buffalo live aan het werk op Desertfest in Gent. De band speelde daar een bijzonder strakke set en verschillende nummers van het laatste album passeerden er de revue. Het viel me toen echter op dat niemand van de redactie een recensie had geschreven over de bands laatste plaat The Burden Of Restlessness. Deze kwam op 4 juni  uit en verdient het dus zeker om besproken te worden op Zware Metalen.Lees verder ›

Het valt heden ten dage niet mee om als blackmetalband op te vallen in de eindeloze stroom albums die bijna dagelijks uitkomen. Zelfs voor een eenmansproject als het Spaanse Bastard Of Loran is dat geen makkelijke opgave. Onderscheiden doet dit project zich door het gebruik van een echt klinkend orgel. Er werd in 2020 een EP uitgebracht (Lyric Revelation Of Casuality). Deze wordt nu opgevolgd door het eerste volledige album Beckoning The Red Moon.Lees verder ›

Door alle prikkels waar we tegenwoordig aan blootgesteld worden, luidt één van de marketingregels dat men gemiddeld zeven keer met een boodschap in aanraking moet zijn geweest voordat er tot koop wordt overgegaan. Zanger Keith Buckley slaagt voor de missie van herhalingskracht in ieder geval met vlag en wimpel. Waarom? Beluister de negende plaat van de Amerikaanse metalcoreformatie Every Time I Die maar eens. De gebroeders Buckley zijn inmiddels uitgegroeid tot doorgewinterde professionals die samen met gitarist Andy Williams sinds 1998 bezig zijn om de wereld te bestoken met een geflipte mix van post-mathcore en post-metalcore. Radical zag het daglicht bij het label dat vanaf 2009 een veilige thuishaven blijkt te zijn voor het vijftal: Epitaph Records.Lees verder ›

Tien jaar lang heeft Limp Bizkit gewacht met de wereld te voorzien van een nieuw album. Volgens gitarist Wes Borland was vocalist Fred Durst niet tevreden over zijn eigen inbreng, waardoor het album enige vertraging opliep. Opstandig gedrag is het uitgangspunt van deze 'motherfuckers uit Jacksonville' in de Verenigde Staten. De ironische albumtitel Limp Bizkit - Still Sucks toont dat de band nog altijd stoïcijns blijft en de minachting van anderen omarmt.Lees verder ›

Sylvan Awe is een Australische band. Ik dacht eerst dat het een eenmansproject was van een man waarvan de voornaam Sylvan was. Blijkt dat Sylvan Awe twee Latijnse woorden zijn. De vertaling durf ik niet stellig te onderbouwen, maar iets als 'respect voor het woud' komt in de buurt.Lees verder ›

2021 is vooralsnog een rustig jaar als het gaat om nieuwe studioalbums van de grotere namen in thrash. Testament bracht juist vorig jaar een album uit, Megadeth besloot zijn kruit nog even droog te houden, Joey Belladonna moet de zang voor de nieuwe Anthrax nog opnemen en over Dark Angel en Sadus hoeven we het (helaas) al helemaal niet te hebben. Natuurlijk zijn er uitzonderingen zoals die bereplaat van Flotsam and Jetsam, maar hoe thrash is dat eigenlijk nog? Gelukkig is daar in de elfde maand van het jaar Exodus dat de boel – baldadig als altijd – eens even stevig komt opschudden.Lees verder ›

Er zijn weinig zaken waar men mij in het midden van de nacht voor mag wakker maken zonder dat er doden vallen. Een nieuw album van Swallow The Sun is zo’n zeldzaam geval. De Finse band brengt compromisloze, melodieuze death doom met invloeden van black en gothic metal. Het beste wat ooit uit Finland kwam sinds mijn eerste, onverwoestbare Nokia-telefoon. Beiden kennen trouwens het jaar 2000 als bouwjaar. Dat kan geen toeval zijn. Duurzaamheid moet wel een Finse uitvinding zijn.Lees verder ›

Als ik je Nergal moet voorstellen is het vast je eerste bezoek aan onze website. Welkom zou ik zeggen. De meeste lezers kennen hem natuurlijk als de eigenzinnige, klinkklare en toch aaibare frontman van de Poolse blackened deathmetalband Behemoth. De man heeft echter een bijzonder nevenproject genaamd Me And That Man. Geen black metal deze keer, maar dark country, blues en gothic americana. Heerlijke muziek, maar bijzonder niche. Het toont het genie en talent van Nergal want ook in dit genre blinkt de man uit.Lees verder ›

Love & Glory is een heel vlot in het gehoor liggende vrolijke plaat die de voorliefde van John Dallas voor het hardrockgeluid en de glamrock van de jaren 80 en 90 duidelijk weergeeft.Lees verder ›

Passend bij de thema’s die voortkomen uit de fantasywereld, maakt dit Brundarkh symfonische blackened death metal geheel in de stijl van Dimmu Borgir, Cradle of Filth en Carach Angren. Het dramatische effect ligt er dus flink bovenop met een dikke laag aan gothic toetsenwerk. De orkestratie neemt de luisteraar daarbij mee naar een heuse sprookjeswereld. Alsof we ons in een soort extreme metalversie van de Droomvlucht in de Efteling bevinden.Lees verder ›

Het Amerikaanse Sharptone Records is al enige tijd lekker bezig. Enkele Australische zwaargewichten als Polaris, Currents, Alpha Wolf en Miss May I hebben inmiddels een warm nest gevonden bij het label en recent nog verscheen het sterke album van Dying Wish, een gezelschap dat nog nat achter de oren is. Ook nieuw talent krijgt dus de ruimte, wat een prima ontwikkeling is. Het kwintet van Sentinels is dan ook de volgende in de rij om een duit in het zakje te doen. Met Collapse By Design is het tweede album inmiddels een feit. Op basis van de eerdere singles sluit Sentinels naadloos aan bij onder andere de eerdergenoemde collega's.Lees verder ›