Big Scenic Nowhere – The Long Morrow

Geschreven door op 05-03-2022 om 21:10.

Californische desert rock doet me vaak denken aan een bende parende kikkers. Ken je dat niet? Nooit naar Discovery Channel gekeken? Tientallen kikkers vormen soms één grote bal vol parende kikkers. Iedereen lijkt op iedereen te kruipen. Wel, bij de bands uit de Californische desert scene bekruipt me vaak hetzelfde gevoel. Iedereen doet het wel eens met iedereen en bij iedere nieuwe band die gevormd wordt, krijg je er een handleiding bij van wie nu eigenlijk wie is. De leden komen hierbij steevast uit andere, reeds gevestigde bands en er wordt vervolgens een nieuwe band gevormd, alsof er niets aan de hand is. Er was een tijd dat dit supergroepen werden genoemd en deze waren best belangrijk nieuws. Totdat het de standaard-manier van voortplanten werd voor de desertrockbands.

In dit rijtje aan bands hoort Big Scenic Nowhere dus thuis. Bij de debuutplaat – Vision Beyond Horizon (2020) – vormden de (tijdelijke) leden een indrukwekkende bal kikkers. Naast de stichtende leden Gary Arce (Yawning Man) en Bob Balch (Fu Manchu) kreeg de band namelijk het gezelschap van stoneradel en über-kikker Nick Oliveri (Kyuss, Queens Of The Stone Age én Mondo Generator), Mario Lalli (Fatso Jetson), Per Wiberg (Opeth), Bill Stinson (Yawning Man), Tony Reed (Mos Generator), Thomas V. Jäger (Monolord) en Lisa Alley en Ian Graham (beiden The Well). Het resultaat mocht er best zijn. De debuutplaat was een bescheiden succes.

Nu is er dus een nieuwe plaat. Deze heet The Long Morrow en naast Arce en Balch – ik onderdruk de drang om van hun achternamen een flauwe pun te maken – werden ook Reed en Stinson als vaste leden opgenomen in de band. Als kers op de taart – of kikvors in de kikkerdril als je wil – werd Chris Goss als producer aangesteld. De man is de verpersoonlijking van mijn analogisch verhaal over de kikkers. Hij had een vinger in zowat alle belangrijke desertrockalbums van de laatste dertig jaar. Van Kyuss over Queens Of The Stone Age tot zelfs Foo Fighters en Mark Lanegan. Zijn bijnaam ‘Godfather of Desert Rock’ is verdiend te noemen. Dat deze meneer zich inlaat met de nieuwste plaat van Big Scenic Nowhere vergroot de geloofwaardigheid van het project nog meer.

Hoe klinkt deze plaat dan? Wel, netjes geproducet en als pure, onversneden desert rock zoals te verwachten was. Het album telt slechts vijf nummers en ik ben niet van alles een even grote fan. Het hoogtepunt van de plaat houdt men in ieder geval tot op het einde. The Long Morrow draagt niet alleen de naam van het album, het is ook duidelijk het vlaggenschip van de hele plaat. De overige vier nummers – op Murder Klipp na misschien – zijn niets meer dan inleiding tot deze verborgen EP. The Long Morrow (het nummer, niet de plaat) duurt namelijk twintig minuten en kent een lekkere flow. Klassieke desert rock, zonder veel fantasietjes of speciale toestanden. Gewoon lekker jammen samen. Het nummer roept direct zomerse temperaturen op en dat is gezien het trieste weer buiten een welgekomen extraatje.

Deze The Long Morrow is een leuke plaat geworden, maar zal me niet bijblijven als een hoogvlieger in zijn genre. Het is ontspannende muziek, die goed in elkaar zit en strak werd geproducet. Eigenlijk valt er niets of weinig op aan te merken, buiten dan het feit dat het muzikaal niet boven het maaiveld van zijn soortgenoten uitsteekt. Big Scenic Nowhere lijkt stoner, desert en zelfs grunge met elkaar te verweven. Dit klinkt geweldig, maar het mocht allemaal wel wat stouter. Misschien hadden ze nog een paar extra man moeten opnemen in de kikkerbal?

Score:

78/100

Label:

Heavy Psych Sounds Records, 2022

Tracklisting:

  1. Defector Of Future Days
  2. Murder Klipp
  3. Lavender Bleu
  4. LeDu
  5. The Long Morrow

Line-up:

  • Gary Arce – Gitaar
  • Bob Balch – Gitaar
  • Bill Stinson – Drums
  • Tony Reed – Zang, basgitaar

Links: