Cosmic Order – Inner Temple

Prog-metal/Grunge-metal staat er te blinken op het etiket! Ik heb nooit een schijn van kans gehad. Deze promo moest en zou ik dus beluisteren want dit lijkt me volledig mijn ding te zijn. Vooral de grunge-metal intrigeert me enorm. Wat moet ik me hierbij voorstellen? Een zwaardere vorm van Alice In Chains? Een Pearl Jam die verdraagbare, uitstaanbare muziek maakt? Wat er ook van waar zal blijken, deze Cosmic Order ga ik vandaag beluisteren. Ik ken deze band langs geen kanten, dus hij kan me enkel positief verrassen, toch? Na wat opzoekingswerk blijk ik te maken te hebben met een Frans prog/grunge-trio uit Rouen, Normandië. Wel, enchanté mijne heren. Laat maar eens horen wat jullie kunnen.

Ik begrijp al snel waar de grungevergelijking vandaan komt. Cosmic Order slaagt erin om die typische 90’s sound – je weet wel, dat typische gitaargeluid waar bands als Bush, Weezer of Live een patent op leken te hebben – te vermengen met een fris, hedendaags geluid. Dit is dan de proginvloed waar in de omschrijving naar wordt verwezen. Ik lust deze combo wel! Als kind van de jaren ‘90 is deze muziek geen onbekende voor mij. De band slaagt er ook in om een volle sound te ontwikkelen. Luister bijvoorbeeld eens naar Hopeless Dance en concentreer je hierbij op de verschillende instrumenten. Er zit een idee achter de muziek die me heel hard aanstaat. Toegegeven, het voelt soms wat belegen en zelfs achterhaald aan, zeker gezien de muziek zeer hard geënt lijkt op de jaren ‘90, maar mij persoonlijk verveelt het niet hoor. Ik kan me echter inbeelden dat dit niet voor iedereen kan werken. Wie de jaren ‘90-muziek als een vervelende sausvlek op diens favoriete broek aanziet, zal met de ogen rollen bij het horen van deze muziek.

De band is ook niet altijd even bijster origineel en lijkt soms moeite te hebben met een zekere muzikale richting te kiezen. Bij het horen van H+ moet ik bijvoorbeeld spontaan aan wijlen Peter Steele en zijn Type O Negative denken. Die diepe stem, die gotische nadronk die je proeft. Opnieuw, ik ben hier blij mee omdat ik Steele’s band zo hoog heb zitten, maar qua originaliteit ga je hiermee geen prijzen winnen. Verder is bij veel nummers de invloed van bands als Tool, Alice In Chains en Soundgarden zelfs zonder seismograaf heel hard meetbaar. Opnieuw, niets waar ik over zal klagen. Het zijn namelijk drie van de beste bands die ooit op een podium hebben gestaan.

Het is uiteindelijk een vrij lange plaat geworden. Inner Temple tikt namelijk af op achtenvijftig minuten. Ruim een uur lang werd ik ondergedompeld in het Franse trio zijn leefwereld vol grunge en progmetal. Er bestaan ergere dingen. Drie seconden luisteren naar Sabaton bijvoorbeeld. Toch is de hele belevenis geen onverdeeld succes gebleken. Niet ieder nummer is even memorabel. Bepaalde songs als Their Time heb ik spontaan wel even op herhalen gezet – altijd een goed teken – maar deed ik dit nu omdat het nummer zo goed is, of omdat ik wilde weten waar het me aan deed denken? De jaren ‘90 zijn in deze song namelijk net zo krachtig als in een werkende Tamagotchi. Nu ja, wie graag nog eens in 1996 wil rondlopen en nog eens wil verrast worden door een nieuwe postgrungeband is bij deze plaat echt wel aan het juiste adres hoor.

Score:

77/100

Label:

Argonauta Records, 2022

Tracklisting:

  1. 8:16 AM
  2. Better Life
  3. Cross The Line
  4. Another Sun
  5. Hopeless Dance
  6. H+
  7. Memento Mori
  8. Old Hag Attack
  9. Plea(se)
  10. Forced Consciousness Expansion
  11. Their Time
  12. Advanced Dreams & Depictions

Line-up:

  • Onbekend – Drums
  • Onbekend – Zang
  • Onbekend – Basgitaar

Links: