Headlines

Love & Glory is een heel vlot in het gehoor liggende vrolijke plaat die de voorliefde van John Dallas voor het hardrockgeluid en de glamrock van de jaren 80 en 90 duidelijk weergeeft.Lees verder ›

Passend bij de thema’s die voortkomen uit de fantasywereld, maakt dit Brundarkh symfonische blackened death metal geheel in de stijl van Dimmu Borgir, Cradle of Filth en Carach Angren. Het dramatische effect ligt er dus flink bovenop met een dikke laag aan gothic toetsenwerk. De orkestratie neemt de luisteraar daarbij mee naar een heuse sprookjeswereld. Alsof we ons in een soort extreme metalversie van de Droomvlucht in de Efteling bevinden.Lees verder ›

Het Amerikaanse Sharptone Records is al enige tijd lekker bezig. Enkele Australische zwaargewichten als Polaris, Currents, Alpha Wolf en Miss May I hebben inmiddels een warm nest gevonden bij het label en recent nog verscheen het sterke album van Dying Wish, een gezelschap dat nog nat achter de oren is. Ook nieuw talent krijgt dus de ruimte, wat een prima ontwikkeling is. Het kwintet van Sentinels is dan ook de volgende in de rij om een duit in het zakje te doen. Met Collapse By Design is het tweede album inmiddels een feit. Op basis van de eerdere singles sluit Sentinels naadloos aan bij onder andere de eerdergenoemde collega's.Lees verder ›

Een trio geluidsterroristen uit Japan. Death Hymns bracht dit ding uit in mei 2021 op vinyl, New Era Productions doet het hen na op cd. Reek of the Unzen Gas Fumes krijgt deze keer bijstand van de Scatmother, een Duitse noiseartiest. Duitsland en Japan werkten al vaker samen doorheen de geschiedenis, toevallig kan ik dat niet meer noemen.Lees verder ›

Dit is de derde LP van het gemechaniseerde auditieve wapen Vessel of Iniquity. Op dit nieuwe gruwelijke experiment van overweldigende zintuiglijke vernietiging roept het enige meesterbrein A. White een absoluut armageddon op, waarbij een verblindende plaag van wervelende atmosferische, harde industriële en verscheurende abstracte black metal in vijfenveertig minuten pure geconcentreerde chaos wordt geleid. Met een immanent en afschuwelijk gevoel van ontbinding en van totaal verlies van controle, ziet "The Doorway" Vessel of Iniquity een verpulverende zwerm machinegeweerachtige drummachines ontladen.Lees verder ›

Deze brutale vlegels van Sombre Figures brengen je gedurende iets minder dan een half uur behoorlijke rauwe en ongepolijste lo-fi black metal. De leden verspreiden dit over een zeven nummers, waarvan Broken Bones het eerste is. En nog voor je het goed en wel beseft word je stevig door elkaar geschud en gerammeld. Zonder compromissen te sluiten wordt er een krasserige gitaarmuur opgetrokken. Daartussenin hoor je een spervuur aan gortige keelgeluiden en een lekker brutale, gortdroge drum. Gortdroog in de toms en kicks, doch messcherp in de cymbalen. Gelukkig zit er ook een stevig laagje distortion op de bas.Lees verder ›

Gitarist en componist Jasun Tipton geniet onder prog-minnende muziekliefhebbers enige bekendheid dankzij zijn werk met Zero Hour, de band waarin hij samen met zijn broer en bassist Troy de drijvende kracht was. Ook bij A Dying Planet trokken de broers gezamenlijk op, waarbij Troy zijn basgitaar, gedwongen door een slepende armblessure, verruilde voor zijn stembanden en het debuut Facing The Incurable inzong.Lees verder ›

Wat hebben Corrosion Of Conformity,  Clutch en Cathedral met elkaar overeen? Wel, ze delen een bandnaam met dezelfde beginletter en verder... niets. Buiten de C is dat dus een dikke helaas…  Toch is er wel degelijk op een andere manier een link: het uit het Zweedse Gothenburg afkomstige Transport League gebruikt deze drie bands namelijk als invloeden. Giet alles in een blender en je krijgt een heerlijk sausje van wat deze sympathieke band al sinds 1994 doet en dat is niet elke band gegeven. Kleine kanttekening qua bestaansrecht, er is een negatief gat van tien jaar en wel tussen 2003 en 2013. Deze kleinigheid is inmiddels vakkundig opgevuld met het uitbrengen van vijf albums vanaf het laatstgenoemde jaartal.Lees verder ›

Wat te doen als het universum met een rotklap ten einde is gekomen en er niets rest dan duisternis en stilte? Voor deze immense vraag zag Obscura-bandleider Steffen Kummerer zich in 2018 gesteld. Met Diluvium werd immers op indrukwekkende wijze zijn vierluik over het ontstaan, bestaan en einde van het universum afgesloten. En wat moet je dan? Met A Valediction geeft Obscura overtuigend antwoord op juist die vraag.Lees verder ›

Tenzij je ook van Oostenrijk bent, zal Fearancy een volstrekt onbekende naam voor je zijn. Dæmonium, zoals zijn tweede album heet, zou daar weleens verandering in kunnen brengen. Niet alleen omdat je daar nu de inleiding van aan het lezen bent trouwens. Evenmin omwille van de ietwat overmatig gebruikte Latijnse ligatuur in de titel, maar vooral omdat het een waar rifffestijn is, dat dan ook nog eens door de mix- en mastertafel van Kataklysm-gitarist Jean-François Dagenais is gegaan.Lees verder ›

RÜYYN brengt met RüYYn zijn debuut. Het is een EP geworden met vijf nummers. Les Acteurs De L'Ombre vond deze meer dan indrukwekkend genoeg om uit te brengen. RÜYYN is een eenmansband, de heer Paulet neemt alles voor zijn rekening. Het belooft een ijskoude reis door meters hoge sneeuw te worden. Tenminste als je de prachtige hoes van deze plaat mag geloven. Is de heer Paulet door al die koude en sneeuw zijn oriëntatie helemaal kwijt geraakt? Of weet hij verdomd goed waar hij mee bezig is?Lees verder ›

David Ellefson speelt niet langer bij Megadeth. We hoeven het niet leuk te vinden, maar moeten het wel aanvaarden. De man is echter niet iemand die nu gewoon met zijn vingers gaat staan draaien. Bezige bij als hij is bracht Ellefson eerder dit jaar het coveralbum No Cover uit - Ja, de titel van dat album is wat misleidend inderdaad - en nu is er dus ook een album met zijn nieuwe band The Lucid.Lees verder ›

Een split vol Noors blackmetalgeweld! Het kind krijgt de titel Kirkegard en wordt uitgebracht via Odium records. Het moet wel gezegd worden dat de nummers die je te horen krijgt, blijkbaar uit 2016 en 2017 afkomstig zijn. In de gelederen van Kirkebrann en Visegard zien we de heer Nasreten die in beide bands zijn ding weet te doen. Elke band brengt zes nummers. Interessant om weten is dat Nattefrost op Lange Netter zijn ding doet. Als we naar de technische specificaties kijken dan onthouden we vooral dat Daniel Vrangsinn, ook van Carpathian Forest, zich bezighield met de mix van de vocalen. Aan de kant van Visegard zien we dat Morfeus, inderdaad van Limbonic Art, de hele productie van de zes nummers voor zijn rekening nam.Lees verder ›

Plotseling is hij er. Een nieuw album van Wolfmother. Frontman Andrew Stockdale heeft zich klaarblijkelijk in stilte beziggehouden tijdens de coronacrisis. Touren was onmogelijk dus maakte de Australiër doodleuk een nieuw album, bijna compleet geschreven en opgenomen in zijn eigen thuisstudio. De nieuwe plaat zou een ode zijn aan Paul Stanley (Kiss), Ozzy Osbourne (Black Sabbath), David Lee Roth (Van Halen) en andere opmerkelijke 70’s rockfiguren. De plaat komt eigenlijk een beetje uit het niets. De verschillende Wikipediapagina's zijn zelfs nog niet aangepast. Ik kwam er zelf ook toevallig op uit door een zaterdagavond verdwaald te eindigen op Wolfmothers Spotify-pagina. Stond daar ineens een nieuw album te blinken. De plaat stond nauwelijks enkele minuten online.Lees verder ›

Heel, heel lang geleden, toen Pasen en Pinksteren nog op één dag vielen, werd Suffocation opgericht door onder andere Frank Mullen. Hij was het die over het algemeen wordt beschouwd als grondlegger van de deathgrowl, de superlage grunt die we vandaag de dag maar al te goed kennen. Suffocation heeft in de afgelopen 33 jaar nogal wat verschillende bandleden gehad, maar Mullen en gitarist Terrance Hobbs bleken de ruggengraat te zijn, die samen de band naar grote hoogtes bracht. Een blik op de albums uit de jaren '90 zegt wat dat betreft genoeg, daar staan met Effigy of the Forgotten, Breeding the Spawn en Pierced from Within drie absolute topplaten op naam van de Amerikanen. En dan zijn er ook nog twee EP's die waanzinnig goed zijn. Pierced from Within kwam in 1998 uit en daarna hield de band er mee op. Logisch, beter kon het ook bijna niet.Lees verder ›

Oeps! Een plaatje die nog uit het vorige jaar is blijven liggen. … From the Reapers Vault… is niet een nieuw studioalbum van Paganizer, de band van zanger/gitarist Rogga Johansson, maar een verzameling zeldzame en niet eerder uitgebrachte nummers van het Zweedse gezelschap. Leuk weetje: sinds het verschijnen van … From the Reapers Vault…, toch echt nog maar een jaar geleden, zijn er al wel twee studioplaten en een split van Paganizer verschenen. De heer Johansson poept platen uit zoals McDonald’s hamburgers, want hij zit ook nog eens in meer bands dan er bij de hamburger horende patatjes in een bakje gaan. Laatst pakten we bijvoorbeeld Stygian Dark nog op.Lees verder ›