Toegankelijke death metal. Zo kan je de muziek van het Duitse Deserted Fear misschien het best omschrijven. Melodisch klinkende gitaarriffs en een zang die het midden houdt tussen zuivere vocalen en grunts. Het is eigenlijk geen één van de twee en valt er dus wat tussen. De vorige plaat – Drowned By Humanity uit 2019 – heb ik in de tijd slechts eenmaal beluisterd en direct daarna geclassificeerd tussen ‘meh’ en ‘vergeten dat ik deze beluisterde’. Iedereen heeft wel eens zulke albums beluisterd, dus je snapt vast wel wat ik bedoel. Toen was er ineens dit nieuwe album: Doomsday. Uit nieuwsgierigheid heb deze toch maar eens aangeklikt. Drie kwartier later bleek ik aangenaam verrast te zijn. Deze band is gegroeid en levert met zijn vijfde album direct zijn beste (melodieuze) werk af. Ik leg jullie graag uit waarom ik dit vind.
De plaat weet al vanaf de eerste tonen mijn nieuwsgierigheid te prikkelen. Een sfeervolle, mistige, muzikale intro rolt door mijn boxen. Naadloos vloeit deze verder in Part of The End, de tweede track op het album. Melodeath, maar met een venijnig staartje. Het heeft iets van Gojira – ook al zo’n toegankelijke metalband – of nee, eerder een Meshuggah die je kan voorstellen aan je ouders. Braver, sociaal meer aanvaardbaar en vooral minder agressief dan de Zweedse djentband. Een Meshuggah dat niet op kauwgom staat te kauwen en vriendelijk hallo zegt, zonder ergens graffiti tegen de voorgevel te staan spuiten. Hmm, ik wijk weer mijlenver af. Part Of The End dus! Het nummer was samen met FollowThe Light That Blinds en het leuke Reborn Paradise één van de singles die het album vooraf gingen. Toen reeds was duidelijk dat de band niet zou terugkeren naar de vroegere, zwaardere deathmetaljaren.
Want wat geldt voor de singles, geldt ook voor de rest van de plaat. Dit is brave death metal. Versta me niet verkeerd, ook deze overige nummers kunnen me vrij goed bekoren hoor. Of het nu het licht grommende The One Desire of het catchy Call Of Emptiness betreft, alle nummers zijn strak geproduceerd – tja, Century Media, geen verrassing dus – en vallen aangenaam het oor binnen. Ik behandel ieder album dat ik recenseer alsof ik de lokale pestkop op het speelplein ben. Ik zoek er de zwakste uit en bekritiseer deze tot het niet mooi meer is. Je bent als album vaak maar zo goed als je zwakste nummers. Ja, kort door de bocht, ik weet het, maar ik heb mezelf niet gemaakt. Op dit album is het echter moeilijk om er echt een zwakkeling uit te pikken. Altijd een goed teken dus druipt de pestkop in mezelf weer af.
Deserted Fear lijkt de brutalere death metal nu definitief achter zich te hebben gelaten. Bijna niet te geloven dat dit dezelfde band is die My Empire (2012) of Kingdom Of Worms (2014) heeft uitgebracht. Dat was nog gierende death metal die – toegegeven – niet bijzonder opvallend was, maar bij mij wel lekker naar binnen ging. De meer melodische, toegankelijke straat die de band sindsdien inreed deed me tot nu toe weinig, maar ik ben de eerste om toe te geven dat ik er misschien iets te weinig voor openstond. Doomsday biedt zijn luisteraar kwalitatief sterke melodeath aan. Toegankelijke death metal, met een groovy insteek en bij momenten nog steeds flink rond zich heen slaand. De plaat sloeg me uiteindelijk echter niet knock out – ook al is dat het enige wat pestkoppen verdienen – en zal dus niet mijn eindejaarslijst halen of zo. Toch is de hele luisterervaring me wel degelijk goed bevallen. Het album houdt doorlopend een vrij goed niveau aan, zonder echte uitschieters. Vandaar deze verdiend hoge score.
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
