Virgins Of The Seven Seas – The Sacrificed Tape

Geschreven door op 06-03-2022 om 23:10.

Februari is de maand van de liefde, de maand zonder alcohol en een maand waarin de zon nooit lijkt te schijnen, het kwik nauwelijks boven het vriespunt klimt en alle zin om verder te leven ver te zoeken is. Ik herpak mij! Ik bedoel dat februari zich uitstekend leent tot het beluisteren van doommuziek. Dat is waar deze Virgins Of The Seven Seas tevoorschijn komt. Deze band uit Hamburg, Duitsland maakt doom en stoner en beweert zijn muziek te doorspekken met punk-elementen. Punk is eerder iets voor maart, maar ik zal voor één keer een uitzondering maken. Zonder verdere vertraging klik ik dit nieuwe album aan en gaat de koptelefoon op. The Sacrificed Tape. De titel belooft alvast!

De volledige plaat telt nauwelijks vijf nummers, maar toch spreken we hier van een volwaardig album in plaats van een EP. Het gemiddelde nummer op deze doomer duurt namelijk zo’n acht minuten. Openingsnummer Mutter gaat zelfs richting de tien minuten op. Traag bouwt de band de sfeer en omlijsting op. Zanger Max heeft duidelijk mama-issues, zoveel is duidelijk. Gedurende het volledige nummer schreeuwt en weent de man om zijn moeder. Ik snap waar de band naartoe wil en welke sfeer men wil oproepen, maar ik voel het niet zo. Muzikaal is het echter meer mijn dada. Knetterende gitaren en beukende drums slaan me geregeld om de oren. Heerlijk! Het heeft iets rudimentair, iets primitief zelfs, de doom van Virgins Of The Seven Seas. Ik kan me inbeelden dat deze vorm van metal niet voor iedereen even toegankelijk kan zijn.

Mijn vermoeden wordt bevestigd gedurende het verdere verloop van de plaat. Bedrocan en Mountain zijn matige tot onopvallende doom-nummers. Niet slecht of goed genoeg om me bij te blijven. Beetje zoals er dertien in een dozijn bestaan, als je begrijpt wat ik bedoel. De gitaarsolo is wel lekker, goh, feitelijk is het puur technisch allemaal leuk om horen. Het is namelijk vooral het geschreeuw van de zanger en het gebrek aan originaliteit of de eentonigheid die ervoor zorgt dat er muzikaal geen blijvende impact in mijn geheugen wordt getrapt. Derde track Electric Feather toont de luisteraar trouwens waarom deze band ook stoner in zijn omschrijving plaatste. Opnieuw, vrij matig en onopvallend vergeleken met de vele andere stonerbands die ik de laatste jaren de revue zag passeren.

Het is pas bij de afsluitende track Milk The Goat dat ik nog even opkijk en opnieuw wat meer interesse toon in het album. Het nummer kenmerkt zich door een leuke gitaarriff, geinige titel en hobbelige structuur. Helaas is ook deze soms wat te chaotisch en dan helpt onze vriend Max zijn geschreeuw echt niet hoor. De man klinkt als die geit die gemolken wordt. Ik kan me inbeelden dat dit als man pijn kan doen.

Nee, deze Virgins Of The Seven Seas konden me uiteindelijk niet helemaal overtuigen. Zoals ik reeds aangaf klinkt de muziek vrij rudimentair en primitief. Met weinige middelen een album opnemen heet dit dan. Voor mij mag het allemaal echter wat voller klinken. Een eventueel volgend album zou ik wel opnieuw eens willen beluisteren. Virgins Of The Seven Seas heeft zeker potentieel en een band die de leukste elementen van doom en stoner met elkaar wil fuseren, zal van mij altijd kansen blijven krijgen. We hebben meer zulke bands nodig. Wie de combinatie van beide genres ook zo’n goed idee vindt, mag gerust eens deze plaat een kans geven.

Score:

70/100

Label:

Eigen Beheer, 2022

Tracklisting:

  1. Mutter
  2. Bedrocan
  3. Electric Feather
  4. Mountain
  5. Milk The Goat

Line-up:

  • Klaas – Gitaar
  • Ommid – Gitaar
  • Jamie – Basgitaar
  • Flo – Drums
  • Max – Zang

Links: