Headlines

Zet je schrap voor amper zeventien minuten allesvernietigende melodische metalcore of dat zou toch moeten. De heren van Like Moths To Flames brengen een EP uit, Pure Like Porcelain. Een ieder van ons weet natuurlijk dat dit eerder een verwijzing is naar het feit dat geen enkel van ons puur is in zijn diepste binnenste en ieder van ons ook gewoonweg niet perfect is. Nochtans is dit niet mijn persoonlijke mening, maar van brulboei van dienst Chris Roetter. Hij probeert alzo wat meer diepgang aan zijn teksten te geven. Mede met de hulp van de gitaartandem Pishney/Smith en bassist Evans, werden vijf nummers in elkaar gebokst. Wie de drumkit mocht warmhouden is me echter niet helemaal duidelijk. Zou het opnieuw Isaiah Perez kunnen zijn? Deze brave man leverde immers al knap werk af op de vorige langspeler, No Eternity In Gold.Lees verder ›

Cień is een onguur gezelschap uit het Poolse Krakau. Cień betekent gewoonweg schaduw en de heren spelen, hoe kan het ook anders, black metal. Het zijn echter geen nieuwe schaduwen aan het blackmetalfirmament. Deze band bestaar immers al sinds 2009 en met Redemption heb ik nu de derde langspeler in handen. Het eveneens Poolse Godz Ov War Productions, een label met een neus voor lokaal geweld, brengt dit album uit. Ik was nog niet bekend met het werk van dit vijftal maar met Redemption komt daar nu verandering in. De heer Ashgan heeft een verleden in Blaze Of Perdition. Dus dan weet je wat je kan verwachten: een gevarieerd vocaal palet gaande van typische grunts en screams over een heel arsenaal aan theatrale bijklanken. Dit kan voor sommigen een struikelblok vormen, voor mij echter niet.Lees verder ›

De reden van de stijgende gasprijzen? Volgens de weermannen ligt het aan een Extreme Cold Winter. Dit is is een project van A.J. van Drenth (Beast of Revelation, Temple, ex-Beyond Belief) die hulp zocht van drummer Seth van de Loo (Voodoo Gods, Grey Aura, ex-Severe Torture) en Officium Triste-zanger Pim Blankenstein. Geen onbekende namen in de Neerlandsche scene. Dit debuut genaamd World Exit, staat bol van de wurgende doom/death.Lees verder ›

Eén van mijn eerste recensie op deze site was van Kryptos. Ik maakte gewag van het feit dat India niet het eerste land was dat in je opkomt bij thrash metal. In de commentaren werd ik er, terecht, op gewezen dat dit geen zak uit moet maken. Een welgemeend mea maxima culpa is met terugwerkende kracht op zijn plaats, al heb ik het middels een recensie over voorganger Afterburner goed gemaakt.Lees verder ›

In een tijdsbestek van nog geen twee jaar bracht The Ocean misschien wel zijn meest indrukwekkende werk uit zijn twintigjarig bestaan uit. Phanerozoic I: Palaeozoic (2018) was een donkere, drukkende plaat eindigend - aan het einde van het Paleozoïcum (zo’n tweehonderdvijftig miljoen jaar geleden) - met het grootste uitsterven dat de aarde heeft gezien. Er zijn kleinere thema’s om je vingers aan te branden! Ook op Phanerozoic II: Mesozoic | Cenozoic (2020) werden geologische perioden gekoppeld aan de grote (soms filosofische) vraagstukken. Muzikaal klinkt het album echter veel progressiever en daarmee soms ook wat rustiger.Lees verder ›

Een goregrindband met zevenenveertigduizend volgers op zijn Facebookpagina: het bestaat echt. De Tsjechische smeerpijpen van Gutalax plukken de rottende vruchten ongetwijfeld van de talloze, knotsgekke optredens en het hoge feestgehalte dat men daarbij met zijn hoempagrind teweegbrengt. We hebben de beelden van een crowdsurfend dixitoilet op het festival Brutal Assault allemaal weleens voorbij zien komen en anders ongetwijfeld vreemde tafereel tijdens de optredens zoals lilliputters in een dinosauruspak, non-binaire eenhoorns in de circlepit en bezwete, naakte mannen die al helikopterend met het geslachtsdeel in de hand besluiten dat stagediven met een klamme zak best een goed idee is. Pak alvast de pleeborstels, strandballen en het toiletpapier uit de kast want met The Shitpendables mag je de toko weer ouderwets op zijn kop zetten.Lees verder ›

Virus, lockdown, vaccinatie, anderhalvemetermaatschappij, handen wassen, luchten, teststraten, quarantaine en QR-code. Dat zijn zo'n beetje de woorden die het nieuws tegenwoordig domineren. Iedereen snakt naar "het nieuwe normaal" terwijl niemand weet hoe dat eruitziet en wanneer het komt. Je zou er zowat depressief van worden. Gelukkig is daar Letzte Instanz, want midden in de vierde of vijfde coronagolf (het ligt er maar net aan waar je woont of je telt) komt deze band met een album waar de positiviteit vanaf spat.Lees verder ›

Niets is genoeg. Niets volstaat. We kregen de première op Zware Metalen, dat volstond, op dat moment. De vinyl is onderweg, de collectie moet compleet blijven. Niet dat een mens daar gelukkig van wordt, je bespaart er jezelf alleen een aantal gedachten mee, het zorgt er voor dat je niet gek wordt van de gedachte dat je niet naar je berg platen zal kunnen kijken zonder er aan te denken dat er eentje te kort is. Mike C deelde in 2014 een prima review van het album Lowgazers van deze Fransen, een album waarin de progressieve of experimentele of avantgarde (kies maar zelf) mix van hardcore en black metal - beiden in een post-stadium - voor een eerste keer de monden O-vormig maakte.Lees verder ›

Recenseren is soms net als een platenzaak binnenstappen. De ene keer heb je al een genre voor ogen of zelfs een specifieke band. Andere momenten koop je iets omdat de albumhoes je aanspreekt. Zo geschiedde het opeens in handen hebben van een combinatie van primitieve vrije jazz metal gecombineerd met landschappen van drone en ambient. Klinkt vaag en als iets wat deze redacteur zelf niet zo snel gekocht zou hebben. Maar die albumhoes, die is het bekijken waard. Voordat een muzikaal inhoudelijk verhaal volgt, daarom eerst iets over wat de voorkant siert. Het is een soort verwrongen beeld van een klassieke kijk op het dierenrijk. Katachtigen met bontkragen en een kop die niet in verhouding staat tot het lichaam. Kunstenaar Peter Klúcik, die vooral bekend is als illustrator voor boeken als Pippi Langkous en de Hobbit, maakt tegenwoordig graag fantasiewerelden die geïnspireerd zijn op de natuur. Het levert een intrigerend kunstwerk op.Lees verder ›

Vorig jaar bracht Lordi het vreemde, maar amusante conceptalbum Killection uit. Het idee achter het album was dat het een compilatie van de beste nummers uit een niet-bestaande geschiedenis van de band was. Dus hoorden we zogenaamd de beste nummers van Lordi uit de jaren zeventig, tachtig en negentig. De Finnen werken dit idee nu verder uit. De niet-bestaande discografie waar op Killection naar werd gerefereerd wordt nu daadwerkelijk uitgebracht. Het resultaat: De Songfestival-winnaar van 2006 brengt zeven albums tegelijk uit!Lees verder ›

Een horrorshow voor fans van Therion, Candlemass en King Diamond. Zo luidt de promotie voor dit album. Erg interessant, al zeg ik het zelf! Het Zweedse Opera Diabolicus komt met de opvolger van het uit 2012 afkomstige debuutalbum en noemt het nieuwe album: Death on a Pale Horse. Een ware mengelmoes van epische heavy metal, maar dit doet de omschrijving nog geen eer aan.Lees verder ›

Oef, het is geen gemakkelijke plaat geworden, deze vierde van Cynic. Nog niet eens zozeer vanwege de ingewikkelde titels die de korte ambientstukken tussen de songs hebben meegekregen. Mu-54*, DU-*61.714285 en Ec-ka72 zullen vast de titelgevende codes naar het hogere zijn. Nee, de moeilijkheid ligt erin dat Cynic-bezieler Paul Masvidal de door hem gekozen muzikale en spirituele weg inmiddels zover is ingelopen, dat vermoedelijk nog slechts een select groepje van fans hem kan volgen.Lees verder ›

Het miezert en het ziet er niet naar uit dat het vandaag nog echt licht gaat worden. Dat is het moment om de wereld buiten te sluiten en Blood Moon Rising op de platenspeler te leggen. De nieuwe van het Canadese The Tea Party speelt namelijk direct wat troostrijke warmte de kamer in die je het gevoel geeft dat de donkerte wel even prima is. Morgen is er weer een dag en dan zal het beter gaan.Lees verder ›

Het debuut van de Duitse thrashers van Paradox sloeg bij mij als puisterige puber destijds in als een bom. Dat ik daarin niet de enige was bewees de band middels een meer dan goed optreden op Dynamo Open Air in 1998. In 1990 kwam het tweede album  (Heresy) uit en Paradox werkte daarna aan een prima carrière.Lees verder ›

Deze twee Duitsers komen uit Kassel en Kozen om hun debuutplaat, I Am The Serpent, op Sol Records uit te brengen. Ze noemen zich, Nigrum Tenebris. I Am The Serpent is een plaat geworden vol rauwe, vuile black metal die teert op een tekstueel geheel dat gaat over lijden in al zijn vormen, de nietigheid van het bestaan en nog veel meer. In ieder geval lijkt dit duo toch stevig door de slang gebeten als je het mij vraagt. De slang die ervoor zorgt dat alle gif en vergif van de wereld door je aderen stroomt en je alzo aanzet tot het produceren van nog giftigere muziek. Gelukkig worden de heren in dit muzikale opnameproces ondersteund door Henri Sorvali van de Trollhouse Audio studio. Deze Fin kent één ieder als één van de grondleggers van de Finse grootmacht, Moonsorrow.Lees verder ›