Headlines

Gitarist Logan Mader (ex-Machine Head) en zangeres Lauren Hart zijn de initiatoren van deze groovemetalband Once Human. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik tot op de dag van vandaag nog geen noot aan muziek heb gehoord van deze band. Nou ja, op de eerder bekeken YouTube video's van Once Human na dan. Ik wilde toch wel een beetje een idee krijgen over het spreekwoordelijke "vlees in de kuip".Lees verder ›

Dames en heren, ik stel u voor: Shadow of Intent. Aangezien deze band nog nooit de eer heeft gehad om behandeld te worden op Zware Metalen, lijkt een formele kennismaking me wel op zijn plaats. De band werd in 2013 opgericht in Hartford, Connecticut en brengt met Elegy zijn vierde langspeler in eigen beheer uit. Binnen de ondergrondse gemeenschap en onder fans van het deathcoregenre staan deze heren natuurlijk al veel langer op de radar. De connaisseurs weten dan ook al lang en breed dat Shadow of Intent geen standaardformule op de plank legt. Ja, de basis is te vinden in deathcore, maar met forse symfonische toevoegen en flink geflirt met zowel melodieuze death- als black metal is er veel om van te genieten. Dat kwam al tot een mooie symbiose op het vorige album Melancholy, waarmee de band zich aan de top van de apenrots mag melden.Lees verder ›

Wat doe je als je gefrustreerd bent over het gebrek aan underground black metal in je eigen thuisstad? Zelf een band oprichten natuurlijk! En dat is dus precies wat de drie vrienden J., A. en M. in 2019 hebben gedaan in hun woonplaats, het Canadese Toronto. De geboorte van Vrexiza was aldus een feit. En zonder al te veel in detail te gaan kan ik nu al meegeven dat ik blij ben dat ze die stap hebben gezet, want het eerste resultaat (de demo die dezelfde naam draagt als de band zelf) mag er zeker zijn.Lees verder ›

Blinded by the Wicked is het derde album van dit Zweedse Doom trio. Ze noemen het zelf liever Rock and Doom. het debuutalbum wordt (meestal) goed tot zeer goed ontvangen. De tweede plaat borduurt voort op de eerste. Dan komt de cruciale derde. Bands hebben dan een eigen creatieve richting en geluid ontwikkeld. Soms leidt dat tot een conceptalbum waar niemand iets van snapt, behalve de band zelf. Het kan ook totaal een andere, commerciëlere kant opgaan, of alles blijft zoals het was.Lees verder ›

Ondanks het vijfentwintig jarig bestaan van de Portugese band Invoke is Deo Ignoto pas het tweede volledige album. Dit kan in essentie van alles betekenen, feit is wel dat er eerst vier demo's waren en nadien nog een split met een drietal relatief onbekende Portugese metalbands. Daaropvolgend is het debuutalbum Somnium Paradox uitgebracht. In sommige gevallen kan non-productiviteit ook betekenen dat het gebodene kwalitatief gezien uitzonderlijk is. Of juist uitzonderlijk slecht, omdat een band maar iets uit moet poepen om zo nog van enige relevantie te zijn.Lees verder ›

Het Portugese Devil In Me is al tijden een naam om rekening mee te houden. Zoals mijn collega Remi stelde is Devil In Me een hardcore/punk band die vooral de klassieke hardcore-kant tot uiting brengt. Het vijfde album heet On The Grind.Lees verder ›

Het Amerikaanse industrial gezelschap Mechina heb ik altijd vanop een kleine afstand gevolgd. Deze band heeft de gewoonte al zijn albums op 1 januari uit te brengen, behalve hun debuutplaat The Assembly of Tyrants en het album Telesterion dat op 1 november 2019 verscheen. Venator is album nummer tien, en het is van As Embers Turn To Dust uit 2017 geleden dat we Mechina hier aandacht gegeven hebben. Collega Kris had het toen nog over de (com)plotgaten van Mechina's interstellaire sci-fiverhaal. Het merkbare verval in de gitaargravitatie viel mij toen ook al op, maar ook ik was nog steeds blij als een kind dat heel erg blij was met de komst van een nieuwe Mechina. En dat is nu niet anders. Het mag dan wel geen Neurotech zijn (check die nieuwe single!), Mechina is magnifiek.Lees verder ›

Saxon. Nee, de ‘mighty Saxon’ moet je eigenlijk zeggen. Al sinds 1976 een naam die klinkt als een klok in de hardrockwereld. Groepsleden als zanger Biff Byford of gitarist Paul Quinn zijn er al van toen bij. Met deze Carpe Diem zijn de Britten aan hun 23ste album toe, veelplegers dus.Lees verder ›

Bij de oprichting in 2014 lag de ambitie van Venom Prison aanvankelijk niet hoog, zo schrijft de band zelf in zijn persinformatie. Dat dit gezelschap het binnen enkele jaren toch voor elkaar heeft gekregen om nadrukkelijk op het vizier te verschijnen van menig liefhebber van zware metalen, zegt vervolgens wel iets. Wat ook veel zegt, is het feit dat Century Media er na het verschijnen van Primeval uit 2020 dan ook als de kippen bij was om deze band in te lijven.Lees verder ›

Ken je dat gevoel? Het is zondag en buiten regent het voor de zevenhonderdste dag op rij. Het is drie uur ‘s middags en het wordt alweer donker. Is de zon eigenlijk wel opgekomen vandaag? Winter is iets gruwelijks. Voor zulke dagen bestaat echter een zeer simpele remedie: death metal. En jongens en meisjes, heb ik iets lekkers voor jullie. Abysmal Dawn heeft deze maand namelijk een nieuwe EP uitgebracht. Twee jaar na het laatste album van de band is er alweer wat nieuw werk. Een korte EP van nog geen twintig minuten, maar wat dan nog? Meer is niet nodig om de winterblues wat te verdrijven.Lees verder ›

Korn is terug om ons te pesten met een nieuw album. Althans, dat was zowat de gedachte die door mijn hoofd ging toen ik vernam dat de Godfather van de nu-metal een nieuw album op de wereld ging loslaten. Onder het motto “een zak erover en voor het vaderland” besloot ik deze nieuwe plaat eens te beluisteren en het moet van één of ander bijbelverhaal geleden zijn dat zich nog zo’n wonder heeft voorgedaan. Het album is namelijk echt goed!Lees verder ›

In Duitsland en Oostenrijk is Toxpack een vrij succesvolle band. Er werd getekend bij Napalm Records en de toekomst lijkt de groep toe te lachen. Nu is de band klaar om het buitenland te veroveren. Dat Toxpack uitsluitend in het Duits zingt, lijkt geen probleem te vormen. Is een bandje genaamd Rammstein er immers ook niet in geslaagd om zelfs in de VSA op tour te kunnen gaan? Waarom zou Toxpack dit dan niet kunnen?Lees verder ›

Polen. Een land vol diepe wouden waarin trollen, feeën en heksen wonen. Althans, als we de heren van het folkmetalgezelschap Diaboł Boruta moeten geloven. Op hun vierde album Żywioły (elementen) bezingen zij wederom de rijke natuur en folklore die hun thuisland te bieden heeft.Lees verder ›

Progressieve black metal uit het noorden van Zweden, las ik in de promo. Karmanjaka is een onbekende voor mij, ook al is dit al het derde album voor deze heren. Op de burelen van Zware Metalen is ook niet eerder iets ter recensie aangeboden, zover ik dat kan natrekken. Ik maak verder uit de promo en enig speurwerk op dat de muzikale inspiratie voortkomt uit een het fantasyboek Bröderna Lejonhjärta, geschreven door Astrid Lindgren. Het is weer eens wat anders.Lees verder ›

Baudelaire en Rimbaud hebben deze Nederlanders van Zwaard geïnspireerd om hun eerste werkstuk af te leveren: een EP, met als titel Bloed En Wijn. Argento Records pikte dit werk maar al te graag op. Heerlijk ook om lezen dat deze EP uitkomt op vinyl en cassette. Terug naar de dagen van weleer zou ik zo zeggen. Zwaard speelt een blackmetalvariant die aangekondigd staat als subterranean black metal. Ik ben benieuwd. In ieder geval werd de eerste boodschap van deze band samengevat middels een EP die drie nummers omvat maar wel een speeltijd heeft van bijna een half uur.Lees verder ›

Ænigmatum komt uit Amerika en in 2018 zag de eerste demo met slechts één nummer het levenslicht. Op zich weinig bijzonders, maar het bleek genoeg om een volledig album uit te mogen brengen via Chaos Records het jaar erop. Een Mexicaans label dat verrassend goede releases heeft uitgebracht van onder andere Sarcasm, Just Before Dawn en Question. Het titelloze debuut van Ænigmatum maakte al veel indruk op me en sindsdien heb ik de band haarscherp in het oog. Een in 2020 uitgebrachte demo kwam op cassette uit Headsplit Records en nu is er dan het tweede volledige werkje, uitgebracht door het kwaliteitslabel 20 Buck Spin. Een welverdiende promotie in mijn ogen, die in lijn ligt met de progressie die de band heeft doorlopen.Lees verder ›

Celeste is een Franse band die ik een aantal jaren geleden op Soulcrusher leerde kennen. De live-ervaring was al direct behoorlijk indrukwekkend. Voorzien van rode mijnwerkerslampjes in volledige duisternis gehuld brengen de heren een bedwelmende symbiose van blackmetal en sludge, waarbij de nadruk continu ligt op spanning en dramatiek. Tijdens de laatste editie van Soulcrusher stond de band er ook en is hij zelfs gepromoveerd naar het hoofdpodium om de Nijmeegse tempel Doornroosje in vervoering te brengen. Celeste est venu, a vu et conquis zullen we maar zeggen.Lees verder ›