De mannen van Wiegedood trekken half Europa door om het laatste kunstwerk There’s Always Bloood at the End of the Road aan de man te brengen. Op de zesde dag van mei was de halte Amsterdam. Niet in de eeuwige Melkweg of Paradiso, maar in het uitstekende Q-Factory (goed café ook trouwens). Redacteur Remco Faasen en fotograaf Ruben Verheul zagen drie loeistrak spelende Oost-Vlamingen, wat hipsters en… een man met een gitaar.
Want Wiegedood zou zonder voorprogramma naar Amsterdam komen, maar klokslag 20.30 uur komt er toch echt een enigszins sjofel geklede man het podium op schuiven om plaats te nemen op de al lang klaarstaande stoel. Zonder een woord te zeggen neemt hij plaats en begint te tokkelen op zijn gitaar, al vrij snel gevolgd door zachte, klagende vocalen. Aanvankelijk blijven zelfs de zaallichten nog aan, alsof men bij Q-Factory ook niet op de hoogte was van deze uitbreiding van de avond.
En wat speelt hij dan, deze man met gitaar? Treurigstemmende, uitgeklede blues. Ofzo. Weet ik veel, ik heb wel oren maar wat weet ik nu van dit soort muziek die flink buiten mijn concentratiegebied valt? Dat het het ene oor ingaat en het andere uit. Ik merk zelfs een zekere frustratie dat ik nu nog langer op Wiegedood moet wachten. De aanvankelijke starttijd was namelijk 20.00 uur, maar dat is buiten de Ring om Antwerpen gerekend, die weer eens zó vol staat dat je komende vanuit Gent over een kilometer net zo lang doet als een fietsrit naar Reykjavik. En dan is er nu deze Man. Met zijn Gitaar.
Na een half uur pakt De Man zijn Gitaar en de rest van zijn spulletjes (een fret, een looper) weer in en verdwijnt even stilletjes als hij kwam. Toch wil ik nu weten wie hij is, deze figuur. Een knap staaltje onderzoeksjournalistiek (even kijken bij de merchstand) leert dat het hier gaat om Ignatz, een gitarist die al improviserend komt tot euroblues. Weten we dat ook weer.
Gelukkig hoeft er weinig te worden omgebouwd op het podium en dus is daar ruim een uur later dan verwacht Wiegedood. Zouden er betere nummers zijn om een concert mee te beginnen dan FN SCAR 16? Het openingsnummer van Wiegedood’s laatste plaat is de muzikale variant van een pitbull die tien jaar lang met een stok in zijn edele delen is geprikt en nu is losgelaten om de eerste de beste ongelukkige die zijn pad kruist naar de strot te vliegen. De felheid, de intensiteit en het vakmanschap dat Wiegedood alleen al in dit nummer legt, maakt de avond direct geslaagd. En dan komt er nog meer fraais, verzorgd door de menselijke metronoom achter het drumstel Wim Sreppoc, de immer in zijn eigen wereldje verkerende Gilles Demolder op gitaar en naast hem de eveneens gitaarspelende Levy Seynaeve, die ook nog eens zijn stem als extra wapen gebuikt om alle besef van realiteit uit je kop te spelen.
Wiegedood speelt indrukwekkend als altijd, technisch perfect en voor inzet een dikke, vette pluim. Het is volstrekt logisch dat er na ieder nummer een luid gejuich vanuit de zaal klinkt. Nieuwe nummers als Until It Is Not, Noblesse oblige richesse oblige, Now Will Always Be, Nuages en Carousel maar ook ouder werk als Ontzieling en De doden hebben het goed II, worden hypnotiserend en vooral kiezelhard gespeeld. Ondertussen zijn we natuurlijk wel gewoon in Amsterdam en dus is het publiek wat… divers. Zo lijkt de dame die vooraan tegen het podium staat geplakt op het eerste gezicht de nummers uiterst intens mee te leven alsof ze zichzelf in een trance brengt om straks geofferd te worden aan een of andere Maya-god, maar tussen de nummers door staat ze rustig te keuvelen met haar hipstervriendengroepje en even later heeft een vriendin haar plek ingenomen om dezelfde handelingen te verrichten. Vreemd. Het vriendengroepje tilt de eerste dame vervolgens op en draagt haar rond alsof ze werkelijk van plan zijn haar in een of andere vulkaan te gooien, maar in Amsterdam kom je dan uit bij het IJ en dat is toch minder.
Uiteraard laten de heren op het podium zich door niets en niemand van de wijs brengen. Die doen gewoon wat ze het beste doen: Wiegedood zijn. De drietrapsraket vol ziedend repeterende riffs, ingetogen woede en algehele muzikale gekte die zoals gebruikelijk weer eens een masterclass metal maken geeft.
Datum en locatie
6 mei 2022, Q-Factory
Foto's:
Ruben Verheul (Wishful doing)
Link: