Melodische thrash van eigen bodem, hoera! Stiekem moest ik wel een beetje glimlachen toen ik het nieuwe album van Disquiet in de Zware Lijst zag staan voor een recensie. Waarom, denkt u? Nou, deze schrijvert (lees: redacteur) speelt ook in een bandje en met dat bandje heb ik een keer met Disquiet opgetreden en dan heb ik de heren ook nog tweemaal elders zien optreden (de laatste keer in De Vorstin te Hilversum). Voorgeschiedenis, dus? Jazeker! Voorkennis, ook? Nee, ik heb geen flauw idee!
Wie is Disquiet? Nou, een bandje… en ze maken muziek. De herrie is begonnen zo rond het jaar 2000. Toch heeft het aanzienlijk lang moeten duren voor het officiële debuut. Een drietal demo’s zijn uitgegeven tussen 2000 en 2008, maar pas in 2011 kwam het debuutalbum, getiteld Scars of Undying Grief. In 2012 wist de Nederlandse thrashformatie de Wacken Metal Battle te winnen en mocht Disquiet Nederland vertegenwoordigen op de bune bij Wacken Open Air dat jaar. Album nummer twee, The Condemnation, kwam uit in 2016, een single in 2018 en nu in het ‘semi-coronavrije’ jaar dat 2022 heet het nieuwste werk, dus. En we vinden hier ook een paar bijzondere samenwerkingen met gastartiesten Charlotte Wessels (ex-Delain) en Vicky Psarakis (The Agonist) op de zang en gitarist Damir Eskic (Destruction) heeft ook een steentje bijgedragen. Genoeg vernieuwing, groei en innovatie, zou je dan haast zeggen. Gauw luisteren en beoordelen of dat ook zo is!
Het start in ieder geval zeer energiek met Rise of the Sycophants! Gelijk knallen en dat metalbloed van ons laten pompen. Heerlijke thrashy gitaarriffs en energieke drums worden hier aan de luisteraar voorgeschoteld en het is dat uw trouwe redacteur nog spierpijn heeft van een andere headbang-sessie (iets met zelf optreden), anders had ik hier flink lopen headbangen. De energie wordt vastgehouden met Demonic Firenado (geweldige titel, haha) en dat is goed. Ook de eerste blastbeat (ondersteund door nogal demonische grunts) is een feit en die heerlijk shreddende gitaarsolo’s zijn om je vingers bij af te likken, met dank aan Damir Esckic (Destruction). Hoppa! En dan Designed to Violate: de titel doet de track eer aan. Wat een beukplaat, zeg. Ongetwijfeld dat deze track live een gigantische moshpit doet opwekken, dat kan niet anders. De spanning en anticipatie die wordt opgebouwd met de gitaarriff aan het begin (die haast Oosters doet klinken) wordt rijkelijk beloond met razende drums en gitaren. Inspiratie voor de melodieën lijken bij vlagen zelfs een beetje van de band Death af te komen. De cleane zang komt wel wat onverwacht en ondanks dat het de bruutheid een beetje onderbreekt (en daarmee wel versterkt), wil het niet geheel bij mij registeren. Ik kan er de vinger niet op leggen waar dat dan aan ligt, maar ach, misschien ben ik wel gek. U las zojuist het woord ‘bruutheid’, toch? Dat is een prima woord voor een groot aantal stukken (gitaarsolo inclusief) in de titeltrack, al is de wat meer muzikale zanglijn ook hier wat wennen.
We zijn al aangekomen bij de helft van het album wanneer wij de eerste gastartieste aantreffen: Vicky Psarakis van The Agonist heeft in deze track een keurige bijdrage geleverd met cleane zang en smerige deathgrowls. Leuk feitje: Vicky heeft de positie in The Agonist overgenomen van Alissa White-Gluz, nu beter bekend als de frontvrouw van Arch Enemy. Tja, wat valt er anders te zeggen dan dat alles in dit nummer klopt en werkt. De balans, het contrast in de zang, de melodieën, de prominente rol voor de gitaarsolo en hoe de track eindigt. Keurig! Minder keurig is het daaropvolgende No Moral Dignity (toepasselijk?), maar dat is positief bedoeld. Heerlijke mid-tempo headbanger met allesvernietigende drums en vocalen die menig speakerset flink doet schudden. De track Destroyance is (naar mijn idee) toch wat meer ‘cheesy’. Het komt denk ik een beetje door de half gerapte zang in de coupletten en ook de tekst komt inhoudelijk niet heel sterk over. Het gaat duidelijk over actuele zaken in onze wereld, maar de boodschap in het nummer gaat een beetje aan mij verloren.
De laatste drie tracks kennen dan weer een hoop diversiteit, bruutheid en aparte dingetjes. Te beginnen met Sicario, dat opnieuw met een soort Oosters tintje begint, maar dan overgaat in allesvernietigende thrash met uithalen op de zang die niet zouden misstaan bij old-school death metal. Opnieuw is de diversiteit en de balans in deze track erg sterk. Ook A Dying Fall, een over het algemeen wat langzamer nummer, lijkt hoog te scoren in het kader van balans en samenhangend zijn. En dat is knap, want deze track is volledig instrumentaal! Maar het weet de aandacht van de luisteraar vast te houden. De laatste track bewaart de grootste verrassing (voor mij, in ieder geval). The Final Trumpet, met Charlotte Wessels (ex-Delain) als gast op de zang. Spooky gitaarlijnen en dan die superhoge en steeds klimmende uithaal van Charlotte aan het begin grijpen de aandacht al redelijk goed, maar wat deze redacteur (en gitarist) onmiddellijk opvalt zijn de gitaarriffs. Doet het iemand aan Carcass denken? Mij wel! En dat mag ik erg graag, want wat een dikke sound! De grunts van Sean zijn hier ook echt ziek goed en venijnig. De bak aan effecten over de zanglijn van Charlotte daarentegen zijn soms wat afleidend (met name de wat robot-achtige zanglijnen en de vocoder richting het einde). Het geeft een interessant contrast dat nog niet eerder voor kwam op dit album, maar het klinkt ook een beetje vreemd. Alsof het niet thuis hoort in het nummer. Het had denk ik toffer geweest als de effecten hier wat meer waren teruggeschroefd, zodat de natuurlijke stem van Charlotte wat meer op de voorgrond kon treden. Zij kan immers erg goed zingen.
Potverdorie, heb ik toch weer een flinke epistel weg lopen schrijven..! Dat is wat het nieuwe album van Disquiet bij mij oproept. Het intrigeert, het interesseert, het zorgt voor nekzeer (want headbangen) en voor je het door hebt luister je alweer naar het eerste nummer. Het geluid klinkt volwassen en de composities zijn erg sterk. Een paar kleine kanttekeningen: de zang is soms wat prominent in de mix, waardoor de gitaren naar de achtergrond neigen te verdwijnen. Dat brengt soms een lichte onbalans in de beleving en dat gebeurt eigenlijk met name bij de wat brutere uithalen. En soms zijn er keuzes met de zang gemaakt diet voor mij nét niet lekker in het gehoor liggen, maar dat is denk ik met name een kwestie van smaak. Al met al mogen de heren ontzettend trots zijn op Instigate to Annihalate en kan ik het menig metaalhoofd aanraden om deze band van eigen bodem te ondersteunen en de CD te kopen! Doen mensen dat nog, trouwens? CD’s kopen?
Score:
86/100
Label:
Soulseller Records, 2022
Tracklisting:
- Rise of The Sycophants
- Demonic Firenado
- Designed To Violate
- Instigate To Annihilate
- Wrecked
- No Moral Dignity
- Destroyance
- Sicario
- A Dying Fall
- The Final Trumpet
Line-up:
- Sean Maia – Zang
- Fabian Verweij – Gitaar
- Menno Ruijzendaal – Gitaar
- Frank van Boven – Basgitaar
- Arthur Stam – Drums
Links: