Headlines

Het bloedt stroomt waar het niet gaan kan. Die uitdrukking hoor je wel eens van mensen die willen aantonen of duidelijk maken dat bepaalde individuen wel erg op elkaar lijken. Wat vaak niet moeilijk is want dan blijken ze gewoon familie te zijn. Kråbøl - een bandnaam voor een blackmetalformatie uit Noorwegen - is eigenlijk ook gewoon de achternaam van een bewuste familie. En één ieder die wat oplet en die de blackmetalwereld wat kent, weet dat achter Kråbøl niet alleen bands als Misotheist of Enevelde zitten maar ook Tulus, Khold, Sarke en nog heel veel meer. Het is niet allemaal dezelfde Kråbøl maar een hele familie.Lees verder ›

Deze EP Tronearvingens Doed herbergt zo maar liefst twee nummers en is een release die de brug slaat tussen het vorig jaar verschenen Forfedrenes Taarer-album en de nieuwe plaat die er ook nog zou moeten aankomen vermoedelijk ook via Edged Circle Productions althans daar ga ik van uit. Dit Noorse viertal dat normaal resideert in en rond de regio Karmøy is opnieuw langsgeweest bij de heer Andreas Fosse Salby voor opname, mixing en mastering en dook ook nog maar eens eventjes in de rijkelijk gevulde collectie van niemand minder dan Edvard Munch om één van zijn kunstwerken de voorkant van de EP te laten opluisteren. Goed genoeg geluld, laten we eens kijken hoeveel smeerpijperij er kan verstopt worden in twee nummers.Lees verder ›

Goh, als je al meer dan dertig jaar naar metal en meer in het bijzonder black metal luistert, dan kan je enkel met een paar maten, een paar noten zeggen welke band er zijn nieuwste deuntje speelt. Voor het Hongaarse blackmetalgezelschap Sear Bliss die nu met zijn negende langspeler komt, is dit zeker ook zo. Je hebt de karakteristiek robuuste stem en bassound van de heer Nagy, maar je hebt ook de tromboneklanken van de heer Pál. Ik ben al een fan van deze heren sinds hun conceptie ergens in 1993 toen hun eerste plaat, Phantoms, ook met artwork van Kris Verwimp net als nu, via het II Moons label uitkwam.Lees verder ›

Darkest Red, waar ken ik die titel toch van. Ah; metalcoreband The Agony Scene bracht ook ooit een album op de markt met die titel. We zitten gelijk in de juiste hoek als we het daar toch over hebben, want van eigen (Nederlandse) bodem brengt het gezelschap Loyalty Ends Here met de EP Darkest Red zijn debuut uit in hetzelfde genre. De Noord-Hollanders wonnen vorig jaar de welbekende Metal Battle en vieren dat dit jaar met de release van een eerste werkje.Lees verder ›

Als je helemaal aan de grond zit, je zit op de rand en je wenst er toch over te gaan en alzo in een onmetelijke diepte te duiken, besef dan goed dat de kans dat je hiervan terugkomt afhankelijk van de situatie als bijzonder klein kan beschouwd worden. Besef dan ook dat je niet meer of nauwelijks in staat zal zijn platen te beluisteren bijvoorbeeld. En dat is toch helemaal niet datgene wat je zou willen? Neem nu plaat nummer elf van het Italiaanse Forgotten Tomb, getiteld Nightfloating. De albumtitel die deze vier heren gegenereerd hebben doet me wat denken aan een nummer van REM, een schande ik weet het, Nightswimming, het zal vast de bedoeling niet geweest zijn van dit blackmetalgezelschap.Lees verder ›

Crime Records is een klein Noors label dat naar eigen zeggen de liefde voor de muziek boven de harde cash van de muziekindustrie verkiest. Tijdens deze nobele queeste neemt het als een moederkloek een schare bands onder haar vleugels. Het nest van Crime Records bevat kuikentjes van allerlei pluimage: death metal, power metal, thrash metal, doom metal, groove metal, heavy metal, hard rock en, jawel, ook een symfonische blackmetalband: Profane Burial. Dit drietal is (niet verwonderlijk) ook afkomstig uit Noorwegen. De bekendste naam binnen hun gelederen is die van Bjørn Dugstad Rønnow, die sinds 2018 de drums verzorgt bij Borknagar en bij Profane Burial dezelfde functie uitoefent. De band bestaat al sinds 2013, maar bracht tot nog toe slechts één album uit: The Rosewater Park Legend verscheen in 2018.Lees verder ›

Uit Australië komt dit Black Lava. Eigenaardig toch? Zou je niet verwachten of zijn daar ook vulkanen? Het is mij niet bekend. In ieder geval is het me wel duidelijk dat om op furieuze wijze een gloeiend hete brij uit te kotsen je geen vulkaan moet zijn op fysieke wijze, dat kan ook gewoon spreekwoordelijk. Black Lava is de death/blackmetalband van niemand minder dan Dan Presland (ex-Ne Obliviscaris, Vipassi, A Million Dead Birds Laughing) die samen met Hadal Maw-gitarist Ben Boyle en Rob Watkins op zang, lekker heeft lopen klussen in de studio van Presland zelf. The Savage Winds of Wisdom is dan ook zo de opvolger geworden van het in 2022 verschenen Soul Furnace-album.Lees verder ›

Malconfort, is dat misschien een verwijzing naar het niet comfortabel voelen bij de muzikale uitingen van deze uit Engeland afkomstige band? Mooi zo, want iedere dag dezelfde boterham met pindakaas eten gaat op den duur ook vervelen, toch? Varieer eens met hagelslag, of iets minder zoets zoals kaas, ham of leverpastei. Volgens het label Transcending Obscurity Records moeten we deze band echt eens een kans geven. Ditmaal niet vanwege extreem heftige of agressieve uitspattingen, maar omwille van innovatieve motieven en muziek die meer een eigen 'toekomstig' geluid laat horen. De bandnaam is overigens afkomstig van een Deathspell Omega-nummer (album Paracletus), het is maar dat u het weet.Lees verder ›

Gelukkig! Ik ben niet de enige bij Zware Metalen bij wie de muzikale (wan)smaak weleens door de ondergrens zakt. De nieuwe van de partygrindcoreband Serrabulho is namelijk uit en direct was ik benieuwd of er al een review te vinden was op onze site. En jawel hoor, hier vindt u namelijk een schrijfsel over Porntugal. Neen: dat is geen typo, maar het niveau van de band en zijn muziek. Op Piss & Love geen koerswijzigingen, maar louter een golden shower die voldoet aan de verwachting.Lees verder ›

In welk land start er nu een bevroren fabriek? Vermoedelijk in een land hier heel ver vandaan. Het klinkt als een soort van apocalyptisch sprookje en dat apocalyptische thema, aangevuld met nog een paar eigenaardige overpeinzingen, zijn de centrale thema's waarrond dit Canadese Artach hun EP heeft gebouwd met als titel Sgrios. Deze korte EP met maar vier nummers moet als een brug aanzien worden naar het volgende album, dat ergens deze herfst het fonkelende levenslicht zou moeten gaan zien.Lees verder ›

Twee oude vrienden die samen besluiten om melodische black metal te gaan maken. Wat klinkt er beter? Nou, twee oude Duitse vrienden die besluiten om samen melodische black te maken. Het ligt er maar net aan waar u de nadruk op legt in een dergelijk zinsverband, zoveel is duidelijk. De vrienden blijven in dit geval anoniem, Widertod in zijn totaliteit beslist niet. Evenals de EP Widertod uit 2022 is dit debuut met de titel Anemoia voor de mix en mastering door Nikita Kamprad (Der Weg einer Freiheit, Illusion of Strength) onder handen genomen. Zware Metalen liet de EP onbesproken, maar dat doen wij natuurlijk met het debuut niet!Lees verder ›

Afgelopen april is Architect of Chaos verschenen, een album van het Nederlandse Hesken. Nee, het is geen typefout. Het heeft totaal niets met die fictieve, op bezemstelen rondvliegende creaturen te maken. In 2022 gestart, met als thuisbasis Zwolle, maken deze jongens progressieve metal op niveau. Doordrenkt met allerlei invloeden, zoals thrash, metalcore, rock, death en vele andere stijlen, zorgt ervoor dat ze een geheel eigen stijl hebben ontwikkeld.Lees verder ›

Is het mogelijk om als band vast te blijven houden aan iets authentieks en er dan toch nieuwe invloeden aan toe te voegen? Vast en zeker, dacht ik zo, maar of het dan altijd even geslaagd of smaakvol is, is maar de vraag. Pontifex doet een poging met een voor mij wat onduidelijke bandbezetting. Koketteren doet het gezelschap met het feit dat ex-Suffocation drummer Mike Smith onderdeel uitmaakt van de ritmesectie op deze debuutplaat. De namen van de overige bandleden heb ik terug kunnen vinden, maar wie wat doet blijft voor mij - ook na een korte zoektocht op het web - ongewis.Lees verder ›

Een poos geleden, vier jaar om precies te zijn, passeerde de debuutplaat, Towards The Tomb Of Time de reviewtafel. Het bleek een schijf te zijn die vol en bol stond van eerder monotone black metal doch ik zag wel graten in deze van oorsprong Duitse band. Vendetta Records, de platenboer van dienst toen, heeft de nieuwste boreling van dit trio, Descending Into A Deeper Darkness, ook nu opgepikt. Laten we samen ons verliezen in de diepste duisternis die er bestaat, er samen naar afdalen en kijken wat er op ons afkomt.Lees verder ›

Schuren, rammen, nagelen en headbangen. Zijn dat zaken die u zo op het eerste gehoor aanspreken? Lees dan gerust eens verder, want mogelijk heeft u aan het nieuwste en tevens vierde album van het Amerikaanse Gorgatron wel een leuk half uur aan luisterplezier. Het derde album Pathogenic Automation werd door collega redacteur MaartenO in 2020 beschreven en wanneer u deze recensie terugleest dan weet u al iets over de spelkwaliteiten van dit vijftal. De kritische noot van Maarten over de vocalen hebben de heren voor deze langspeler (uiteraard?) in acht genomen, want wanneer een band op instrumentaal niveau weet te excelleren, dan horen daar gewoon goede, bijpassende vocalen bij. De oplossing is gevonden in het gegeven dat naast Karl Schmidt - hij die nog steeds verantwoordelijk is voor het overgrote deel van de vocalen - ook de gitarist en bassist hun keelerupties door de microfoon heen spuwen. Dit komt de diversiteit in de breedste zin van het woord ten goede. Dat gezegd hebbende is er dus van eenheidsworst niet direct sprake meer.Lees verder ›

Black uit Italië, het verleden leert dat het genre uit alle windstreken op ons af kan komen, dus waarom dan ook niet. De variant die Stormcrow op dit Path to Ascension laat horen is echter niet gelijkaardig aan wat ik gewend ben vanuit de Italiaanse origine. Meestal zijn het bands die of heel melodisch te werk gaan en op rustige wijze voortkabbelen of juist ultra-bruut met allerlei vermengingen uit het death-of doomgenre. Face The Giant uit 2019 werd reeds door Joris gerecenseerd. Stormcrow laat op dit album eerder vrij machinale - een resultante van de drums - kille en vrij authentieke black horen, die ook nog wel wat melodie om het lijf heeft. Het geluid op dit album is nou niet bepaald organisch of levendig, eerder gericht op maximale impact, met het drumgeluid op de voorgrond in de mix.Lees verder ›