Headlines

Het Duitse Knife heeft een tweede plaat klaar. Heaven Into Dust heet hij. In 2021 bestormde de band uit het niets het podium met het debuutalbum Knife. Liefhebbers van black/thrash waren alom tevreden over deze prestatie. Mijn collega Remco sprak: "Het is vuig, het is smerig en het klopt als een zwerende vinger". Ook prees hij ogenschijnlijk moeiteloos de naamkeuze van de band de hemel in. En hoewel ik heel wat minder enthousiast ben over de inspiratieloze naam van het gezelschap deel ik in de admiratie voor de muziek. Live was het ook mooi werk. Eens zien wat het nieuwe album gaat brengen...Lees verder ›

Je hebt wel eens van die bands die altijd een beetje onder de radar blijven. Zeker, ze worden heus gewaardeerd door de connaisseur, maar het brede publiek zal bij het noemen van de bandnaam toch vooral vraagtekens boven het hoofd krijgen. Sylosis is zo’n band. Misschien is het hier nog wel erger, want de band uit het Verenigd Koninkrijk is eigenlijk gewoon schofterig ondergewaardeerd. Met A Sign Of Things To Come vinden we alweer de zesde langspeler in de discografie. Misschien draagt dit nieuwe album wel een profetische titel en brengt het de band naar grote hoogtes.Lees verder ›

Mystikk & Mørke is een EP met maar liefst 25 minuten aan blackmetalgeweld. Het label, Purity Through Fire, staat gekend om zijn groot arsenaal aan blackmetalbands. Nu, als je de afgelopen maanden toch een beetje hebt opgelet is één van de aanvoerders van behoorlijk wat bands op dit label de heer Peregrinus. Het mag je dan ook niet verbazen dat voor bijvoorbeeld bands als Kvad, Unholy Craft of Solus Grief (nieuw werk komt er nog aan voor deze laatste) de heer Peregrinus zijn hand niet alleen omdraait en in zijn kielzog behoorlijk wat andere bands en projecten uit de grond heeft gestampt. Zo ook dus nu een nieuwe band of project of noem het hoe je wil. Hjemsøkt is ditmaal de naam, de muziek? Wat had je gedacht, black metal natuurlijk maar dan eerder een variant met een paganeske insteek als eerbetoon aan de oude Noorse blackmetalgoden als daar zijn Enslaved, Ulver etc.Lees verder ›

De oudste recensie van een Cannibal Corpse-album dat ik op ons geliefde webzine kan vinden, is van het album Kill uit 2006. Vanaf dat moment zijn alle studioalbums van deze heren uit (tegenwoordig) Tampa, Florida besproken. Gek genoeg is het wel elke keer een andere redacteur die een recensie schrijft. Misschien is dat ook wel goed om zodoende toch elke keer een andere mening te krijgen, maar blijkbaar is iedereen het er over eens dat Cannibal Corpse nog steeds een van de betere en voornaamste deathmetalbands is die op deze aardkloot vertoeft.Lees verder ›

Dit Aset is een onbekend collectief bestaande uit leden uit verschillende extreme metalbands waaronder Seth, Oransi Pazuzu en andere niet nader genoemde bands. Astral Rape is de eerste kennismaking en zou ons als luisteraar moeten zuigen naar alles wat met mystiek, het astrale te maken heeft. Het blijkt muziek te zien waarin Egyptische occulte thema's worden gemengd met eerder moderne doch agressieve blackmetalthema's. Dit internationaal collectief tekende voor het debuutalbum dan te verstaan een samenwerkingsverband met het Franse Les Acteurs De L'Ombre label.Lees verder ›

Een zestal gasten uit Noorwegen die zich toeleggen op het musiceren van post-rock/metal. Het is weer eens wat anders dan de black metal die als exportproduct zo gekend is in de rest van de wereld. Nu, we kennen evengoed spectaculaire bands uit Noorwegen die een ander muzikaal pad bewandelen. Ik noem voor het gemak even een band als Leprous. Voor de duidelijkheid, Spurv de band waar het in deze recensie over gaat, is een gezelschap dat ik vooraf aan dit schrijven niet kende. Op Zware Metalen maakten we wel eerder kennis met de Noren, in 2018 om precies te zijn, toen het tweede album Myra werd gerecenseerd. Dit album werd met maar liefst 85 punten gewaardeerd. Het hier te bespreken Brefjaere is alweer het derde album, waarbij de inspiratiebron onmiskenbaar de natuur moet wezen. Zo lezen we ook terug in de bijgevoegde promo waarin bandlid en tekstschrijver Gustav Jørgen Pedersen mijmert over zijn verhuizing naar het schitterende Tromsø, in het noorden van Noorwegen, boven de poolcirkel. Op een dag werd hij wakker en keek hij uit het raam om zich te bedenken hoe het zou zijn als de bomen en bergen met elkaar een conversatie aan zouden gaan. Wat zouden ze tegen elkaar zeggen?Lees verder ›

Toen ik van de bandnaam Hammerfilosofi hoorde dacht ik in eerste instantie direct aan Gorgoroth's album Destroyer, or About How to Philosophize with the Hammer. Zou het debuutalbum The Desolate One dezelfde muzikale richting hebben? Het antwoord daarop is ja en nee. Misschien is het voor deze recensie niet al te relevant, want we hoeven niet altijd direct een vergelijk te maken. Maar toch even, toeval of niet, de industriële invloeden die we kennen van Destroyer, or About How to Philosophize with the Hammer horen we ook min of meer terug op deze blackmetalplaat. Ondanks het chaotische karakter klinkt het hier te bespreken album wel iets bedachtzamer, maar evengoed bijzonder onheilspellend.Lees verder ›

Veel blasfemischer dan de Amerikaanse blackmetalband Profanatica gaat u het waarschijnlijk zelden aantreffen. Een blik op de albumhoes en de bijbehorende titels lijken mij daarvoor voldoende indicatief. Wat zegt u van Wipe the Fucking Face of Jesus, Cunts of Jerusalem en Meeting of a Whore (ja die ene van de onbevlekte ontvangenis uit het wereldberoemde boek)?Lees verder ›

Het vorige album, Broken Leaf, van de Belgische death/doommetalformatie My Lament dateert al weer van 2009. Het is dus wachten geweest tot nu, als we de EP Sorrow uit 2015 even niet meetellen, op het vervolg dat de titel The Season Came Undone heeft meegekregen. Het is niet langer Solitude Productions maar het Spaanse Ardua Music die deze plaat uitbrengt. Kwaliteit boven kwantiteit moet dit viertal waarschijnlijk gedacht hebben en ik kan hen geen ongelijk geven.Lees verder ›

Tech slam… Deze term is in het leven geroepen door het Amerikaanse Wormhole. Gitaristen - en broers - Sanil Kumar en Sanjay Kumar (ook Equipoise, Greylotus en Inferi) bedachten de naam tijdens de vele uren dat ze zich stortten op de computergames Doom en Metroid en de filmreeks rondom Alien (sciencefiction horror). Games en films die allemaal te maken met het beschermen van het sterrenstelsel tegen allerhande kwaadaardige krachten en wezens. Het is mij daarmee nog steeds niet duidelijk hoe de term tech slam daarmee op tafel kwam, maar dat doet er ook echt toe?Lees verder ›

Een nieuw band ontdekken die je compleet omverblaast brengt een bijzonder gevoel teweeg bij een muziekliefhebber. Een ieder die dit leest zal dat ongetwijfeld herkennen. Het Frans/Ierse Molybaron was zo'n ontdekking voor mij in 2021. Collega Maud schreef een treffende review van The Mutiny en die plaat is twee jaar later nog steeds actueel in mijn afspeellijst. Met argusogen keek ik dan ook uit naar opvolger Something Ominous. Nadat ik de bijzonder sympathieke bandleden een hand schudde en men overtuigend live aan het werk zag op Headbangers Parade, wist ik zeker dat dit een blijvertje zou zijn. De mix van folk, groove- en progressieve metal/rock bevat nog veel meer subtiele genreflirts en die onbevangenheid krijgt ook een voortzetting op deze nieuwe.Lees verder ›

Melan Selas is een duo uit Griekenland. Zephyrean Hymns is de opvolger van de EP  Melan Selas uit 2016 en de twee volwaardige platen ῬΕΟΝ (2018) en ΦΑΟΣ (2019). De twee bandleden, D.K. en Astraea van dit Melan Selas, laten weten dat hun nieuwste album een muzikale weergave is van een soort queeste, een soort van lange reis door de tijd en ruimte en je zou moeten helpen om op zoek te gaan naar iets groters, iets overkoepelends. Het zal me benieuwen wat dat dan zou kunnen zijn. Misschien hebben deze Griekse vrienden iets voor ogen, iets in gedachten en wordt het ons allemaal wel duidelijk eens we deze plaat beluisterd hebben.Lees verder ›

Het Finse Shade Empire leverde op 15 september hun zesde volwaardige langspeler af, die Sunholy als titel heeft meegekregen. Voor zanger Henry Hämäläinen is het echter zijn eerste contributie voor Shade Empire, wat studio opnames betreft, sinds hij in 2017 Juha Harju opvolgde. Het lijkt wel of Shade Empire met hun muziek een overzicht wil geven van alle metalgenres die in Finland door de grote namen worden uitgevoerd.Lees verder ›

We doen het gewoon. Een review van het metalalbum van Helmut Lotti. Geboren zanger, maar toch vooral bekend van zijn albums waarmee hij bewerkingen van klassieke muziek naar de oren van huisvrouwen bracht. Zijn Helmut Lotti Goes Classic (funiculi funiculaaaaaah!) uit 1995 verkocht ongekende hoeveelheden exemplaren. In België bijvoorbeeld meer dan zeshonderdduizend stuks: goed voor twaalf (!) keer platinum. Er kwam nog een serie albums met klassieke muziek bij, maar ook platen met een Nederlands, Italiaans, Russisch en Latijns-Amerikaans thema, en zo nog wat meer.Lees verder ›

Het uit Fullerton (Californië, VS) afkomstige Night Verses begon oorspronkelijk als een viertal en bracht in die samenstelling in 2012 de EP Out Of The Sky uit, waarna twee jaar later Lift Your Existence volgde. Lovende kritieken vielen het progressieve, experimentele math-rock kwartet ten deel, waarna ze in 2016 terugkeerden met Into The Vanishing Light. Dit album bleek meteen het laatste met zanger Douglas Robinson. In plaats van op zoek te gaan naar een nieuwe zanger besloot het drietal verder te gaan als instrumentaal trio.Lees verder ›

De kleurendoos was op bij Baroness. Dan maar een nieuw begin, dacht de band, maar wel met een keer dezelfde line-up. Of die beslissing gebeiteld is in steen, is een vraag voor de toekomst, maar het heeft wel zijn voordelen voor een band als Baroness. Het is immers doorheen de jaren een gigantische vis geworden, maar toch ontbrak er wat mij betreft steeds iets. De gelaagdheid was gedurfd, het spectrum onbepaald en op die manier kreeg je een band die letterlijk en figuurlijk alle kleuren van de regenboog toonde. Hoe zit dat op STONE?Lees verder ›