Codex Tenebris, het derde studioalbum van Oldd Wvrms, haalde eind 2019 nog het zilver in mijn persoonlijke jaarlijst, na Blut Aus Nords geniale Hallucigen. Vreemd eigenlijk, want met uitzondering van My Dying Bride luister ik eerder zelden naar doom metal en al helemaal niet naar sludge. Waarom ik dan precies bij Codex Tenebris ben uitgekomen voor een recensie weet ik eerlijk gezegd ook niet meer (misschien omdat het een Belgische band is?), maar dat het een openbaring was herinner ik me nog zeer goed. Alles aan dat vorige album zat precies goed: de sfeer, de opbouw van de nummers, het geluid én het artwork. Het vormde allemaal een prachtig coherent, organisch geheel. Codex Tenebris was een symbiose tussen warme, occulte, melodische sludge en glasheldere, boeiende post-metal. Hier was duidelijk heel goed over nagedacht en de manier waarop de nummers waren opgebouwd was gewoon geniaal. Ik was op slag fan.
Hoewel ik diens voorganger Ignobilis ook heel erg kon appreciëren (ik verwijs daarbij graag opnieuw naar het meeslepende Scorn), was Codex Tenebris op dat moment toch wel de kroon op het werk van dit drietal uit Houffalize. Enkele maanden later stond op hun Facebookpagina echter het volgende te lezen: OLDD WVRMS IS DEAD. De band stopte er met onmiddellijke ingang mee. Een verlies voor de Belgische én internationale sludge-scene, want dit was duidelijk een band op weg naar de top. Het einde van Oldd Wvrms luidde dan wel de geboorte in van Le monde par le feu, het nieuwe project van Ben en Cho (samen met Thomas van Pénitence Onirique), maar de sludgekoningen van het Belgische zuidoosten werden toch gemist. De duistere gids die ons doorheen de schimmige Ardense moerassen wist te loodsen en ons liet afdalen in de bodemloze diepten van troebele, sombere poelen, diep in de bossen van Luxemburg, was heengegaan.
Maar kijk, zoals Bredero het zo mooi verwoordde: het kan verkeren. Want anno 2024 is de band dus gewoon terug! Even nuanceren wel, want zo “gewoon” is dit helemaal niet. Frontman Ben ging de voorbije jaren door een rouwproces en worstelde ten gevolge daarvan met een depressie. Deze moeilijke periode werd de thematische basis voor het nieuwe album. De wedergeboorte van Oldd Wvrms kwam er vooral uit een behoefte om te ontsnappen aan de problematische realiteit van het leven en een gedeeld gevoel van “unfinished business”. Ben en Cho bliezen de band daarom nieuw leven in en vonden in Wal een vervanger voor bassist Oli.
Abysséphale staat letterlijk voor de “diepten van de geest” en de duisternis die daar sluimert. Het album is ingedeeld in twee lange nummers, samen goed voor iets meer dan een half uurtje aan muziek. Omniscient (“Alwetend”) belicht het mentale aspect van de depressie, in die zin dat “Hoe meer je weet, hoe meer je vreest”. Herinneringen worden in die context steeds vergezeld van spijt en berouw. Omnipotent (“Almachtig”) legt de nadruk dan weer op het fysieke, verlammende gevoel het gewicht van de gehele wereld op je schouders te moeten dragen.
Oldd Wvrms is sinds Codex Tenebris een volledig instrumentale band. Aangezien er dus geen lyrics zijn, is het aan de luisteraar om zelf het verhaal achter de muziek te fantaseren. Dat geeft die muziek dan ook net dat tikje meer mysterie mee en het zorgt tevens voor een boeiende luisterervaring. Net zoals Codex Tenebris is Abysséphale een immersieve ervaring, een onderdompeling in een muzikale vertelling met een duidelijke centrale verhaallijn en heel wat verschillende, al dan niet onverwachte, zijsprongetjes. De muziek op Abysséphale is complex door zijn veelheid aan verschillende facetten, maar blijft wel mooi coherent qua stijl en sfeer. Door de lengte van de nummers slaagt Oldd Wvrms er effectief in om de luisteraar in de muziek te trekken, zodat zij/hij deelgenoot wordt aan het veelvoud van emoties die de band hier tentoonspreidt.
Al van bij het begin van Omniscient komt er een heel palet aan emoties voorbij. En die emoties zijn bij aanvang staalhard. Rouw en depressie hebben diepe wonden geslagen, ze hebben meedogenloos ingehakt op het mentale welzijn van de protagonist en dat gevoel wordt feilloos overbracht naar de luisteraar. De verpletterende mokerslagen voelen kil en scherp aan, als een stalen hamer die elke emotie vermorzelt op een betonnen aambeeld. Wat een verschil met dat warme, mystieke geluid van Codex Tenebris, dat zelfs in de iets hardere stukken altijd zeer organisch bleef. De opening van Omniscient is duidelijk een statement, een keuze die voortkomt uit een onweerstaanbare drang om die innerlijke pijn te ventileren.
Na enkele minuutjes keert dat typische Oldd Wvrms-gevoel dan toch terug: een dromerig, mijmerend gitaargeluid en subtiel cimbaalwerk dat de ingetogen sfeer perfect complementeert. Het is al langer geweten dat Oldd Wvrms niet zomaar een zuivere sludgeband is, iets wat de dwingende cadans van de drums vervolgens wil benadrukken. De wisselwerking met de gitaar en basgitaar, die nog steeds die dromerige sfeer vasthouden, zorgt voor contrast maar werkt desalniettemin wonderwel. Deze symbiose van reflectieve, dreigende, kille en energieke sentimenten mondt uiteindelijk uit in een onweerstaanbare, energiek rockende en groovende heavy/sludgecocktail met bevlogen, melodische gitaarthema’s, maar toch nog steeds met die scherpe, harde ondertoon.
Alle troeven liggen ondertussen op tafel en Omniscient is nu volledig op stoom gekomen. Ben, Cho en Wal spelen alle ellende van zich af en doen dit nu vol overgave. Het volle, vette geluid onderstreept de gretige intenties: Oldd Wvrms was nog nooit zo openhartig en “in your face” als op dit nummer. Het tweede deel van Omniscient is zeer repetitief, waardoor je als luisteraar stilaan wordt opgeslokt in die vet groovende machine van slepende massiviteit. Het nummer is ook heerlijk uitgebalanceerd, met een mooie gelaagdheid in het snarencompartiment (de basgitaar is prominent hoorbaar). Het nummer eindigt zoals het begon: met staal en beton, met kille destructie en diep leed.
Oldd Wvrms is terug en bekrachtigt dat met een heel sterke release. De band blijft deels trouw aan zijn eigen geluid, maar je hoort ook wel dat ze stappen blijft zetten. Abysséphale is een therapeutisch album dat de luisteraar meesleept in zijn diepe emoties, maar ook lekker onstuimig rockend en thrashend uit de hoek weet te komen. Beide nummers zijn met veel oog voor detail, met veel gevoel en heel evenwichtig uitgewerkt en de productie (waar de band ook zelf voor verantwoordelijk is) sluit perfect aan bij het gevoel dat de band wil overbrengen. Een fantastisch afgewerkt product. Abysséphale komt uit op vinyl, CD en cassette. Dit album zal een veel breder publiek aanspreken dan enkel de liefhebbers van sludge of post-metal, dus ik zou zeggen: luisteren maar!
Score:
87/100
Label:
Eigen beheer, 2024
Tracklisting:
- Omniscient
- Omnipotent
Line-up:
- Ben – Gitaar
- Cho – Drums
- Wal – Basgitaar
Links: