Wormhole – Almost Human

Geschreven door op 21-09-2023 om 18:55.

Tech slam… Deze term is in het leven geroepen door het Amerikaanse Wormhole. Gitaristen – en broers – Sanil Kumar en Sanjay Kumar (ook Equipoise, Greylotus en Inferi) bedachten de naam tijdens de vele uren dat ze zich stortten op de computergames Doom en Metroid en de filmreeks rondom Alien (sciencefiction horror). Games en films die allemaal te maken met het beschermen van het sterrenstelsel tegen allerhande kwaadaardige krachten en wezens. Het is mij daarmee nog steeds niet duidelijk hoe de term tech slam daarmee op tafel kwam, maar dat doet er ook echt toe? Zouden ze er niet gewoon mee bedoelen dat ze muzikaal altijd al wat gebalanceerd hebben op de lijn van technische death en slam metal? Hoe dan ook: het is als band vast heel fijn zo’n eigen term te bedenken. Als je immers je eigen genre uitvindt, kun je de inkleuring en regels zelf bepalen. Wat en hoe je dat ook doet, het is altijd goed. En dan kun je toch ook ongestraft de regels blijven veranderen en buigen zoals je wilt? Toch?

Almost Human is het derde volledige album van het uit Baltimore afkomstige Wormhole. De band heeft altijd wel wat gebalanceerd op de lijn van technische death en slam metal. Dat is op dit nieuwe album niet meteen heel anders, al heeft de band wel voor een wat andere benadering gekozen. Stampende blastbeats, bezeten riffs, de langzamere tempo’s en de onder de huid kruipende, brutaliteit nemen nog steeds een belangrijke plek in. Ondanks dat er veelvuldig vastgehouden wordt aan het eigenzinnige geluid uit het verleden, is er in nummers als System Erase, Elysiism en The Grand Oscillation meer ruimte voor donkere, dissonante invloeden. Alsof er heel goed naar bands als Artificial Brain en Ulcerate is geluisterd. Zwaarwichtige densiteit en kronkelige melodieën nemen een belangrijke plek in. Niet alles gaat maar volledig om; nummers als Spine Shatter High-Velocity Impact, Delta Labs en Bleeding Teeth Fungus neigen, met hun hoge snelheid, inzakkende tempo’s en duizelingwekkende blastbeats, weer meer naar het eerdere werk. Desondanks geeft Almost Human de indruk dat het technische gedeelte van het geluid meer naar voren komt; in het verlengde daarvan ligt dat de slams wat meer naar de achtergrond verdwijnen. Of dat is iets wat je fijn vindt, is natuurlijk louter een kwestie van smaak. Ik juich het van harte toe.

Is het doordat er meer gewicht gegeven wordt aan zwaarte en dichtheid, dat de nummers niet lang duren? Met acht nummers in zesentwintig munten rost de band alles er in relatieve korte speeltijd doorheen. Elysiism is met zijn 230 seconden de langstlopende, de kortste (Bleeding Teeth Fungus) telt er 165. Op de vorige twee albums was de speeltijd niet heel anders, dus daar zal het niet aan gelegen hebben.

Op Almost Human is Wormhole alweer toe aan de vierde zanger. Werd op debuut Genesis (2016) nog gebruik gemaakt van twee zangers, op The Weakest Among Us (2020) nam Anshuman Goswami de vocalen op zich en op nummer drie is dat Julian Kersey (voormalig Aegaeon, Fallujah). Waar Goswami op The Weakest Among Us er nog geregeld typisch pig squeal gepiep uitgooide, is dat iets waar Kersey zich niet aan waagt. Hij kiest voor een vulling waarbij de nadruk op zwaarte en donkerte ligt. Dat kan op zich een kracht zijn, maar zo pakt dat op Almost Human helaas niet uit.

Liefhebbers van dit subgenre weten allemaal echt wel dat de vocalen binnen de brutal death metal niet gaan om frivole, heldere lijnen en uitmuntende verstaanbaarheid. Dik gepruttel, stevig gegrom, hoog gepiep en extreem diep gegorgel kleuren het vocale vlak. Dat is op Almost Human niet anders; de vocalen bestaan uit onverstaanbaar, donker gegorgel, waarin (meer) afwisseling echter node wordt gemist. De eenzijdige invulling – zowel qua zwaarte als qua tempo – is simpelweg funest. De vocalen liggen als een dikke deken bovenop de muziek; te verstikkend voor alles wat eronder terecht komt. Het maakt dat ze als een haast ondoordringbare brij, ontdaan van elke emotie, overkomen. Het monotone gerochel is als wat vet doet met een glas bier; het product slaat totaal dood. Er is geen enkel teken van leven meer in te bekennen en boet enorm in aan smaak. Flauw, vlak, zoutloos… Er is weinig tot geen sjeu meer aan te beleven. Als er dan al wat variatie in de vocalen te horen is, is dat een minuscule bijdrage in Delta Labs en Almost Human (‘Tech slam’; hoor ik daar de stemgenerator van TikTok?). Slechts in Spine Shatter High-Velocity Impact veer ik op als gesproken woorden de brij aan vocaal gereutel onderbreken.

De meer dissonante muzikale invulling op Almost Human juich ik persoonlijk van harte toe. Alleen maar fijn als een band eens wat anders aandurft dan het geijkte pad te blijven volgen. Wormhole maakt daarnaast op Almost Human helaas maar al te duidelijk dat niet elke verandering automatisch een verbetering is. De donkerdere, zwaardere vocale inkleuring werkt veel te beklemmend en ontdoet de muziek van elke samenhang en emotie. Een gemiste kans? Kun je, zelfs al zijn het je eigen criteria, die regels dan toch niet altijd maar onbelemmerd herschrijven en buigen zoals je wilt? Dat antwoord hoef ik vast niet meer te geven; dat kun je zelf al invullen.

Score:

65/100

Label:

Season Of Mist, 2023

Tracklisting:

  1. System Erase
  2. Elysiism
  3. Spine Shatter High-Velocity Impact
  4. Data Fortress Orbital Stationary
  5. Delta Labs
  6. Almost Human
  7. Bleeding Teeth Fungus
  8. The Grand Oscillation

Line-up:

  • Julian Kersey – Vocalen
  • Sanil Kumar – Gitaar
  • Sanjay Kumar – Gitaar
  • Basil Chiasson – Basgitaar
  • Matt Tillett – Drums

Links: