November was Covember bij Zware Metalen! De hele maand november gingen we op zoek naar de beste metalcover ooit gemaakt. Elke dag werd er op deze pagina én op onze Facebook de leukste inzending van de dag geplaatst. Geef jouw suggestie hieronder door! Degene met de leukste en origineelste cover van de hele maand won na afloop van Covember kaartjes voor een concert naar keuze*!
Wat waren de inzendingen weer veel, mooi en gevarieerd en wat was het weer lastig er uiteindelijk één als beste van te kiezen. Als beste van dit jaar dan welteverstaan, want de beste ooit zat er ook dit jaar weer niet bij. Daarom volgend jaar nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Bands of nummers die vaker terugkomen of waarvan iedereen wel een coverversie kent, kwamen ook dit jaar weer voorbij. A Forest van The Cure werd nu gedaan door Carpathian Forest, van Bathory lag nog een Ace of Spades op de planken, Sepultura deed een Tainted Love, een allstar-band onder leiding van Testament‘s Chuck Billy pakte Seek and Destroy op, Machine Head deed dat met The Sentinel en The Green Manalishi (With the Two Prong Crown) is écht niet van Judas Priest. Paint It, Black moet wel het meest gecoverde nummer aller tijden zijn: nu kwam Vreid met een fijne versie.
Er waren ‘professionele’ coveraars zoals Leo Moracchioli en Patatje Metal, een nieuwe versie van een stokoud nummer door en covers waarvan we niet wisten dat we ze nodig hadden (Everytime We Touch, Toxic, de Kabouterdans in het Engels en Dragostea Din Tei. Er waren covers waarvan we niet wisten dat het een cover was (Summer Breeze, The Hunt) en covers die misschien wel beter waren dan het origineel (Biotech is Godzilla, Set the Controls for the Heart of the Sun, Wolverine Blues). Eén cover had zelfs een originele muzikant als gast (Body Count – Comfortably Numb), hoe lekker is dat!
De winnaar zoeken we echter in covers van de categorie waarvan het origineel nog hoorbaar is maar de band er een eigen sausje over heen heeft gegooid. Don’t You (Forget About Me) was een kanshebber maar die suggestie bleek in een eerdere editie al langs te zijn gekomen. Het al genoemde Summer Breeze van Type O Negative is een waanzinnige nieuwe versie ten opzichte van het origineel, South of Heaven door Slower is adembenemend.
De winnaar is echter de inzending van dag 8. Therion pakte daarvoor het niet eens zo heel bekende Summer Nights City op en maakte daar een geheel eigen, bombastische versie van om de eigen stad én die van ABBA te eren.
Meer Covember? Bekijk de edities van 2023, 2022, 2021, 2020, 2019, 2018, 2017 en 2016 terug!
Covember dag 30:
The House of the Rising Sun is een Amerikaanse folksong die al eeuwen oud is. U kent hem wellicht in de bekendste versie, die van The Animals uit 1964. Erik Grönwall (ex-H.E.A.T. en ex-Skid Row) maakte nog maar zeer recent deze versie:
Voor het eerst in de geschiedenis van Covember hebben we een inzending die op de dag zelf officieel is uitgekomen. Het gaat om Mortemia, een project van Morten Veland, opperhoofd bij de Noorse symfonische metalband Sirenia. Voor The Doors-cover Riders on the Storm, vroeg hij de zangeres van de band, Emanuelle Zoldan:
The Hunt is een alleraardigst nummer van de postpunkers en rockers van New Model Army. Sepultura maakte er op Chaos A.D. in 1993 een monsterlijke nieuwe variant van:
Hoe zou The Great Southern Trendkill van Pantera klinken in een grindcore-versie, vroeg Anal Cunt zich af. Nou, gewoon zo:
Vers van de pers deze Covember: het nieuwe album van Body Count bevat een cover van Pink Floyd‘s Comfortably Numb met op gitaar David Gilmour zelf:
Leden van Fu Manchu, Year of the Cobra, Monolord en andere bands die hun muziek niet al te vaak in de hoogte versnelling spelen, vormen Slower. Begin dit jaar kwam de gelijknamige EP met louter Slayer-covers uit. Zoals deze:
In de hoogtijdagen van de disco was er KC and the Sunshine Band met I’m Your Boogie Man. Dat schreeuwde natuurlijk om een cover door White Zombie:
De hardcorepunkers van Converge namen een klassieker van Zweeds deathmetalinstituut Entombed onder handen en kwamen terug met een cover die de aarde doet opensplijten:
De heren van Patatje Metal zijn al eerder langsgekomen in deze rubriek, dit jaar met de uitvoering van een grote hit van fijne vent Marco Borsato. Dan horen we liever Marco Borsatan. En met welke wereldhit is dit nummer nu toch gemixt?
Heeft u zich altijd al afgevraagd hoe Pink Floyd‘s Set the Controls for the Heart of the Sun (het enige nummer van de band waarop alle bandleden te horen zijn) zou klinken in een blackmetalversie? Nou, dat vroeg 1349 zich ook af. De Noren kwamen hier mee terug:
Without You I’m Nothing is in de originele uitvoering van de indierockers van Placebo al geen vrolijk deuntje, A.A. Williams gooide er ook nog eens een dark folksausje overheen:
Vers van de pers: op de EP Skullblast die 1 november uitkwam, hebben de Duitse thrashers van Assassin The Green Manalishi (With the Two Prong Crown) onder handen genomen. Het origineel is natuurlijk van Fleetwood Mac:
Bloody Kisses van Type O Negative uit 1993 is nog steeds een monument van een gothicplaat. De samensteller van deze rubriek heeft ‘m grijsgedraaid maar nooit geweten dat Summer Breeze een cover was van het pop/softrockduo Seals & Crofts uit 1972:
We weten niet zo heel veel van het zangeresje Tailor Taylor Swif Switf Swift maar één van haar liedjes heet Wildest Dreams en dat is geen cover van Iron Maiden maar een original (met de nodige hulp van anderen natuurlijk). De snelheidsduivels van DragonForce maakten daar een variant op:
Wat moeten we nog meer zeggen? Judas Priest. The Sentinel. Machine Head. Zet die speakers maar op 10:
Paint It, Black van The Rolling Stones is natuurlijk bij uitstek een nummer dat vraagt om een metalversie en dat is dus al vaak gedaan. De vrolijke mannen van Vreid leverden hun bijdrage in 2022 af en deden dat bijzonder geslaagd:
Testament-zanger Chuck Billy nam in 2000 met een aantal bekenden (Jake E. Lee (Ozzy Osbourne), Jimmy Bain (Rainbow, Dio) en Aynsley Dunbar (Whitesnake, UFO, Journey, Frank Zappa)) een lekkere versie van Metallica‘s Seek & Destroy op:
Disturbed is al een paar keer voorbij gekomen in deze rubriek en zo ook dit jaar. Nu met een nieuwe versie van Shout, de bombastische poprock/synthpophit van Tears of Fears uit 1984:
O-Zone kwam uit Moldavië en maakte in het Roemeens de hit Dragostea din tei. Het is een liefdesliedje maar bovenal een oorwurm. De Duitsers van Feuerschwanz namen twee jaar terug hun versie op:
Tainted Love werd in 1964 gezongen door de Amerikaanse zangers Gloria Jones. In 1981 scoorde het Engelse synthpop-duo Soft Cell er een wereldhit mee. Twintig jaar later nam Marilyn Manson een nieuwe variant op, Sepultura deed dat in 2020:
We blijven in de folk metal hangen met Trollfest. Die namen elf jaar geleden Toxic van Britney Spears onder handen:
Goed, we hebben dus Kabouter Plop met zijn Kabouterdans: in 2000 wekenlang in de hitlijsten. Anno 2024 hebben we Mourning Wood: een epic party folkmetalband uit Nederland. En die maakten van de Kabouterdans Dwarven Dance. Dat klinkt zo:
De heren van ABBA schreven Summer Night City in 1978 als hommage aan hun thuisstad Stockholm. Therion, afkomstig uit dezelfde stad, kon in 2001 niet achterblijven:
Motörhead is een vaste deelnemer aan deze rubriek: als uitvoerder van covers of als gecoverde. Deze van het legendarisch Bathory kenden we nog niet; Ace of Spades als bombastisch folkmetalnummer:
Biotech is Godzilla is in de versie van Sepultura al geen kinderachtig nummer, maar Benighted doet er nog een schepje bovenop:
U kent Everytime We Touch wellicht in de originele versie van de Schotse zangeres Maggie Reilly maar veel waarschijnlijker in de danceversie van Cascade. Nu kent u ook de versie van Electric Callboy:
De Noor Leo Moracchioli was ooit leraar op een basisschool maar de covers op zijn YouTube-kanaal werden zó populair dat hij inmiddels niets anders doet dan coveren, coveren, coveren. Hier pakt hij dé hit van Lynyrd Skynyrd op (die nu vervolgens de rest van de dag in je hoofd zit: graag gedaan!);
A Forest van newwaveband The Cure is populair om onder handen genomen te worden door metalbands. Blackmetalband Carpathian Forest deed het op debuutplaat Black Shining Leather in 1998:
Op dag 1 hadden we al een hit uit 1985 die onder handen werd genomen, op dag 2 doen we er gewoon nog een. Simple Minds haalde de top van de hitlijsten met Don’t You (Forget About Me), Life of Agony maakte tien jaar later al een nieuwe versie:
Het Italiaanse Ultra-Violence begon twaalf jaar geleden – hoe kan het ook anders – als thrashband. Inmiddels maken ze meer metalcore maar toen de haren nog wild waren werd de werelhit van Dire Straits uit 1985 onder handen genomen; Money for Nothing:
De winnaar van Covember 2022 was het Nederlandse The Wounded met een gothic/doominterpretatie van Smells Like Teen Spirit. Het origineel klinkt er goed in door maar tegelijkertijd lijkt het een compleet nieuw nummer, zo klagelijk, zo wanhopig zingt Marco van der Velde de teksten die zoveel jaar na de release nog steeds multi-interpretabel zijn.
* het concert naar keuze geldt voor een concert waarvoor Zware Metalen via een prijsvraag kaarten mag weggeven. Met de winnaar wordt contact opgenomen om de keuze voor een concert te bepalen. Over de uitslag kan niet worden gecorrespondeerd.