Headlines

Hail The Sun! Deze Californische progressieve post-hardcoregroep is al jaar en dag één van de sterkhouders in het genre. Het is een baken van licht in een genre dat gekenmerkt wordt door het komen-en-gaan van bandleden, schandalen en hevig druggebruik. Niet enkel is de line-up van de groep consistent gebleven sinds zijn conceptie in 2009 - enkel drummer Allen Casillas werd in 2017 toegevoegd omdat de zanger niet langer live bij alle nummers nog achter de kit kon plaatsnemen -, maar is de band ook voorbij collega's in het genre gegroeid en weet het in 2023 nog steeds fris en vooruitstrevend te klinken. Ok, van de saus is de band niet afgebleven, maar vergeleken met tijd- en genregenoten zijn het communicantjes.Lees verder ›

Dit jaar is er een meer dan uitstekende reden waarom ik me graag diep in mijn jas, met mijn kraag hoog opgetrokken en een muts om het koppie te beschermen, door de kou begeef en de aankomende winter welkom heet. Eind november is de soundtrack voor de winter gearriveerd... The Rime Of Memory is de titel van het nieuwe album van het uit Minnesota (Verenigde Staten) afkomstige Panopticon. En dat maakt me toch een indruk. Wat je te wachten staat? Ga er maar eens goed voor zitten.Lees verder ›

Als je opkijkt naar iemand, als je een fan bent van iets of iemand, dan trachten sommigen nog wel eens zo veel mogelijk op die iemand of dat iets te gaan gelijken. Zo ook dit Amerikaanse Cerulean. Het ligt er vingersdik op dat de heren van Cerulean fan zijn van en opkijken naar Deathspell Omega. Het gaat zelfs zo ver dat ze niet alleen de songstructuren en nummers, maar ook het hele geluid ten tijde van Paracletus/synarchy Of Molten Bones wensen te benaderen op hun eerste EP, genaamd Carrion Angel. Dat is allemaal wel goed en wel, maar een eigen tronie, een eigen gezicht is toch wel obligaat in mijn ogen. Aan kopiepoezen en -katers heb ik toch een broertje dood en een zusje vermist.Lees verder ›

Skuld is het laatste deel van een drieluik. Een drieluik dat de vier heren van het Duitse Nornir de trilogie van de Three Nornes hebben genoemd. De veelal Noorse geïnspireerde black metal van dit quartet smelt ook wat samen met folk elementen en vertelt op tekstueel vlak verhalen over het einde van de wereld en hoe we daar naar leven. De vorige delen werden echter nooit door ons geliefkoosde onlinemagazine opgepikt. Tja, kan gebeuren natuurlijk. Er komt zo veel op je af en als Duitsers Noorse black metal gaan spelen dan geraak je soms het spoor wel eens bijster. Op zich is het niet gek we kennen ook Duitsers die Finse black metal spelen. Het toont alleen maar aan dat er een enorme kruisbestuiving is. Iets wat ons geliefde extreme metalgenre naar mijn bescheiden mening alleen maar ten goede komt.Lees verder ›

Alle gekheid op een stokje. Zo zou je de combinatie van ruwe, rauwe black metal met retro- synth en darkwave kunnen noemen. Diegene die voor deze fusion verantwoordelijk is, is het Ecuadoriaanse Avrae Lvnae. De plaat kreeg de wat mistige titel Ntdd Strl. Als je gaat kijken naar de songtitels lijkt het wel een vorm van een code te zijn. Een code die je de toegang geeft tot een andere of meerdere dimensies. In de line-up van dit Ecuadoriaanse gezelschap vinden we natuurlijk niemand minder dan Wampyric Strigoi terug de man die bijna eigenhandig, dat zal wel wat overdreven zijn maar toch, de lokale blackmetalscene het leven inblies met al zijn bands, projecten en ik weet niet wat nog. In ieder geval is het teveel om op te noemen.Lees verder ›

Zo nu en dan vraag ik me af of er niet iets bestaat alwaar niks of schijnbaar niks aanwezig is. Een leegte, een soort van materievrije ruimte, noem het gerust een soort vacuüm. Volgens de Noorse mythologie bestaat dat ook effectief. Dat wordt gewoon Ginnungagap genoemd en laat net dat de bandnaam zijn voor deze Portugese blackmetalband die opereert vanuit die leegte. Er worden ons immers geen bandleden doorgegeven. Nu super onbekend en onbemind zullen de leden wel niet zijn want de landgenoten van Signal Rex hebben hen toch weten overtuigen om op hun label te tekenen voor de eerste volwaardige plaat Helical Arising genaamd. Lees verder ›

Wat zou je kunnen verstaan onder ecocide en koloniale toxiciteit? Ik weet het, het is een serieuze binnenkomer maar dit zijn de thema's die de Amerikanen van Returning op hun debuutplaat Severance aansnijden. De plaat bestaande uit vier nummers werd al eens eerder in een gelimiteerde oplage uitgebracht op cassette en komt nu nogmaals, in een frisse nieuwe versie, op de markt via het Duitse label Breath:Sun:Bone:Blood. De black metal van deze Amerikanen ligt in het straatje van Wolves In The Throne Room, Alda, Fauna en vele anderen: er is een sterke band tussen de bandleden en de grond, de omgeving van waaruit elk van hen is opgegroeid en is ontstaan. Beide bandleden zijn één met de natuur. Dit kan en mag je ook zo percipiëren wanneer je de online albumteaser er even bijneemt. Een bijzonder theatraal gekleurd gebeuren als je het mij vraagt.Lees verder ›

Het Amerikaanse Theocracy heeft zijn vijfde volledige album de titel Mosaic meegegeven. Mozaïek is een kunstvorm die oorspronkelijk uit Mesopotamië komt en al dateert uit de tweede helft van het derde millennium voor Christus (dank Wikipedia!). Van verschillende stukjes gekleurd steen, ivoor en schelpen werden afbeeldingen gemaakt. Naast de meer gebruikelijke mozaïeken van steen, wordt glas ingelegd in loodlijsten, waardoor een kleurrijk, geschakeerd venster ontstaat: denk maar aan de glas-in-loodramen in kerken. Brengt Theocracy de muzikale, kleurrijke invulling die de titel suggereert?Lees verder ›

Ik heb een beetje een zwak voor Heart Of A Coward. Dat komt voornamelijk door hun plaat uit 2015, Deliverance. Die plaat staat vol avontuurlijke nummers, een fantastisch samenspel en zeer gepassioneerde zang van voormalig zanger Jamie Graham. Ik beschouw dat album persoonlijk als een mijlpaal in de korte geschiedenis van de djent/metalcore. Want dat is het terrein waar Heart Of A Coward zich op bevindt.Lees verder ›

Het beest uit Canada is weer uit zijn kooi ontsnapt! U zal wellicht denken, welk beest dan? Nou lees de eerdere recensies over Human Deviance Galore en het debuut NecroticGoreBeast maar even terug en u zal ermee kennis maken. NecroticGoreBeast dus, uit het land waar een gigant als Cryptopsy vandaan komt. Repugnant is het derde volwaardige album en ik ben benieuwd of het dezelfde karakteristieken zal hebben als de voorgaande twee platen.Lees verder ›

Bloodsin is het een band uit het Oosten van Nederland en is al dik twintig jaar actief. De band staat oorspronkelijk bekend als maker van death metal maar in de loop der jaren zijn er steeds meer thrashinvloeden geslopen in het geluid. De band heeft met Michel Lucarelli een nieuwe vocalist en daarmee is de overgang naar thrash verder doorgezet.Lees verder ›

Mexico City is een voor mij onbekende hoofdstad in Midden-Amerika die heel wat duister geweld voortbrengt. Ook dit Black Void Cult opereert vanuit deze miljoenenstad. In de bezetting van deze band zit Fernando León, een heerschap dat recentelijk nog sessiewerk deed voor het Belgische Serpents Oath toen deze heren voor het eerst in hun bestaan de grote oceaan overstaken voor een exclusieve 'fly-in show'. Deze laatste band komt onderhand met nieuw werk, maar ik schrijf natuurlijk nu over de Mexicaanse vrienden en niet over de Belgische Satansaanbidders.Lees verder ›

Hoe zou het gesteld zijn met de kronkels in het brein van de heer JP, bedenker en bezieler van de Amerikaanse blackmetalband Gallóglaigh? Op Luaith, het vorige album en tevens het debuut, verwees ik naar deze kronkels en opperde ik nog dat er toch nog meer verstopt zat. Daarmee doelende op het feit dat het debuutalbum me toch niet helemaal kon overtuigen en dit ondanks de zang van Beleth en de drumpartijen van Diogo Motta, door één ieder van ons gekend voor zijn uitmuntende werk in Gaerea.Lees verder ›

Wat kan er allemaal op een elf jaar gebeuren? Een heleboel neem ik aan. Iets wat zo klaar is als een klontje is dat je op elf jaar toch wat ouder wordt. Is natuurlijk niks moeilijk aan, het enige wat je hier voor moet doen is gewoon niet dood gaan. En dat is het gene wat de twee bandleden in Sorathian Dawn gedaan hebben. Zij hebben de elf jaar tussen de eerste plaat, die gewoon keigemakkelijk de titel Sorathian Dawn meekreeg, nuttig gebruikt. In 2014 een single, in 2015 een EP en verder hebben ze op muzikaal vlak tot nu, tot Radiant Terror gewoon stilgezeten. Wat zette ze dan toch weer aan om melodische black metal te maken? Het is me zo waar een raadsel.Lees verder ›

Een solo-artiest ditmaal. De Amerikaan Andrew Steven Brown brengt onder de naam The Mosiac Window het debuut Plight of Acceptance aan de man. Het album handelt over leven en dood en alles wat daar tussenin zit. Volgens de beste man was het schrijven en completeren geen sinecure, vanwege het overlijden van zijn vader en grootmoeder. Toch voelt het uitbrengen van dit debuut voor hem als een mooi verwerkingsproces. En ik denk bij mijzelf: Nou, als wij er dan een mooie metalplaat voor terug krijgen, dan is dit een ideale win-win situatie.Lees verder ›