Ranzer koos 14 februari 2025 als de releasedatum van het debuut Leidkultur. Het had uw keuze kunnen zijn voor een Valentijnscadeau. In dat geval is het wel belangrijk dat uw partner luistert naar muziek die te typeren is als een crossover tussen thrash, punk en d-beat. Demophobie ging aan dit album vooraf en was redelijk succesvol.
Deze Duitsers beginnen met Ekelhafd. Gelijk valt op dat er weinig speelsheid bij is. Een zware mineurriff met een oorlogsminnend HM-2 pedaal zet de toon. De thrashriff die volgt is ineens een stuk opgewekter, mede door het vrolijke drumwerk. Een groot uitgevallen kikker verzorgt de vocalen. Zijn grunts zijn grindend en zijn screams vallen een soort van naar binnen waardoor hij “froggy” overkomt. Het refrein heeft een duidelijke melodieuze lead. De songwriting is niet optimaal omdat de band veel contrast gebruikt. De band wekt verwachtingen, maar in plaats van die in te lossen gooit hij het ineens over een andere boeg. De track volgt een route waarvan de bestemming chaotisch aanvoelt, zonder een logische bestemming.
Na het wat hakkerige Ekelhafd beukt Schönwetterfreund er lustig op met een heuse breakdown die iets langer doorgaat dan je verwacht. Dit is keihard. Hier past de daaropvolgende contrasterende riff goed, want hoewel abrupt pakt de band het tempo weer terug. De vocalist drukt met zijn gore grafroep zijn stempel op de track. Tekst heeft hij soms niet meer, maar hij brult alsnog om zijn agressieve dominantie te laten blijken. De gitarist mag een solo ten gehore brengen, maar al deze onderdelen voelen los aan. De flow vind ik wederom lastig te volgen. Halsmaul heeft weer een duidelijke maar wat rigoreuze structuur. Ook hier zou de band iets meer gebruik kunnen maken van verbindende noten. De verrassing van een contrast is dan ook wat groter.
Over verrassingen gesproken: Stress is een opvallend snelle track. De plaatsing in de setlist zo midden op het album is opvallend. Alsof de band ons even wil wakker schudden van een paar nummers op hetzelfde tempo. Ineens krijg je nog een lekkere grooveriff mee. Het is oorlog, het is chaos, maar als je je nek stilhoudt ben je dood. De tweede helft van het album is onderhoudend maar niet onderscheidend. Het zwaartepunt ligt duidelijk vooraan.
U vraagt zich ongetwijfeld af of Leidkultur wel de moeite waard is. Het album heeft verschillende goede punten. Zo zijn er een paar snedige riffs. Het album heeft een ontegenzeggelijke oldschoolsfeer. De band werkt gestructureerd, wat laat zien dat men het serieus aanpakt. Ranzer probeert echt naar pakkende thema’s te werken. Dat ze daar minder in slaagt is ook niet gek, aangezien het een debuut is. Ik zie in die zin veel potentie. De band speelt strak en durft om statements te maken door middel van luide gitaarsolo’s.
Bij Leidkultur voel ik de adem van chaotische oldschool metal. Dat doet deugd. Het is een gemeen album dat ondanks een gestructureerde aanpak vrij chaotisch aandoet. Dat komt omdat de band zeer veel contrasterende stukken na elkaar zet. Het is een album van een beginnende band, maar wel een beginnende band die mijns inziens veel potentie laat horen. De gestructureerde aanpak, instrumentbeheersing en creativiteit zijn pluspunten. Als miljoenste thrash/punkcrossover heeft de band al een redelijk distinctief geluid. Dit is mede te danken aan de creatieveling op de gitaar en de brulaap op de vocalen. De vraag is hoe intelligent de mannen zijn en hoe snel hun leerproces voortgaat. Tot die tijd is Leidkultur een degelijk Valentijnscadeau voor liefhebbers van kikkercrust. Want je hoeft niet perfect te zijn om geliefd te worden.
Score:
73/100
Label:
Kein Pardon Records, 2024
Tracklisting:
1. Ekelhafd
2. Schönwetterfreund
3. Halsmaul
4. Frequenzverdichter
5. Staudamm
6. Stress
7. D.G.F.D.
8. Schädelfraktur
9. Demut und Gehorsam
10. Schlinge und Spaten
Line-up:
- Vale – Drums
- Knödgen – Basgitaar
- Dürch – Gitaar
- Peter – Gitaar
- Kurti – Kikker
Links: