Een gevoel van nostalgie golfde door me heen toen ik zag dat Dark Sanctuary nieuw werk uitgebracht had (de EP Iterum van eind 2021 was ongemerkt aan mij voorbijgegaan). Niet minder dan 14 jaar zat er tussen het naar de band vernoemde vorige originele werk en deze nieuwe brok melancholie, Cernunnos. De klassieke Dark Sanctuary-ingrediënten tekenen present: uiterst sfeervolle muziek met nadruk op een duister-religieus gevoel, de intense sopraanstem van Dame Pandora en diep-, diepgaande treurnis. Ik herinner me dat, in het gezegende jaar 2005, Planetary Confinement van Antimatter in de markt gezet werd als “Saddest album of the year”. Wel, dat gevoel had ik ook altijd bij Dark Sanctuary; het gaat om intense emotie, vaak van verlies, maar ook een vorm van melancholische hoop om wat zou kunnen zijn. Niet voor iedereen misschien, maar wat vind ik dit mooi. Onmiskenbaar Dark Sanctuary dus, maar toch gaat de band iets diverser qua geluid en slaagt hierin met glans. Lees verder ›