Lacuna Coil behoeft eigenlijk geen introductie. De Italiaanse band maakt al vijfentwintig jaar platen op het snijvlak van alternatieve en gothic metal. Ooit begonnen als een doom-light band, verschoof het geluid gedurende de jaren naar een moderner metal geluid, dat overigens perfect bij de band paste. Lacuna Coil blinkt namelijk uit in het maken van vrij toegankelijk klinkende nummers, waarbij het stevige element zeker niet vergeten wordt. Voorganger Black Anima was een wat steviger reactie op Delirium, zoals Sleepless Empire dat ook weer is op Black Anima.
Maar waar bij die plaat echte uitschieters ontbraken, zijn die er op deze juist in overvloed. Dat ligt aan een aantal factoren. Natuurlijk is het zangduo Christina en Andrea perfect op elkaar ingespeeld en weten de twee wie welke partijen voor zijn rekening moet nemen. Andrea laat daarbij opnieuw vrij diepe grunts horen, die regelmatig uitgerekt worden. Het geeft de muziek een agressievere sfeer mee, zoals in opener The Siege of in het middenstuk van Scarecrow, waar hij dat meerdere malen herhaalt. Aan de andere kant is er natuurlijk Christina, die opnieuw laat horen hoe onvoorstelbaar goed zij kan zingen, maar vooral; hoe ze haar zanglijnen inkleurt qua klank en modulatie. Luister bijvoorbeeld eens naar In Nomine Patris en je begrijpt wat ik bedoel. De manier waarop ze van toonhoogte wisselt en venijn in de lijn legt, behoort tot een van de vocale hoogtepunten op deze plaat. Dit wordt nog eens dunnetjes over gedaan op het daaropvolgende titelnummer. Dat is overigens hét nummer waarbij samenwerking tussen de twee het beste klinkt. Door Andrea’s agressieve zang en de wat eigenwijs klinkende vocalen van Christina voelt het alsof ze hier een duel uitvechten. De vocalisten krijgen alle ruimte en het nummer legt ook bloot waar Lacuna Coil enorm in is gegroeid: timing en details. Er is zoveel goed geplaatste achtergrondzang die de nummers extra diepte en kleur geeft.
Wat betreft die vocalen: regelmatig doemen er allerlei achtergrondzang en toevoegingen op. En niet zelden woordeloos, om bepaalde accenten in de muziek te benadrukken. Daarnaast zijn er veel toevoegingen op de synths en andere – al dan niet subtiele – flirts met elektronica, zoals in Scarecrow. Daarmee is Lacuna Coil natuurlijk ook helemaal een band die met beide benen stevig in de moderne metalsound staat. Dat geldt ook voor de productie. Die is van een enorm hoog niveau. Zeker met een koptelefoon op hoor je hoe goed en ruimtelijk deze plaat klinkt. Alle partijen zijn perfect te ontrafelen en de details en geluiden knallen eruit. Waar de band heavy moet klinken klinkt hij ook echt heavy. Bij de melodieën ligt de nadruk meer op Christina’s zang, terwijl Andrea’s vocalen dieper in de mix zijn verwerkt. Dat is een slimme keuze, omdat het geheel daardoor natuurlijker aanvoelt en niet als iemand die boven de muziek uitbrult.
Het is dus een uitstekend geproduceerde moderne metalplaat. Want dat is Lacuna Coil in de basis natuurlijk wel: een metalband. Op deze plaat zijn er dan ook regelmatig vette grooves te vinden en ondanks alle toevoegingen krijgt de muziek voldoende ruimte om te ademen. Dat zit hem vooral in de tempowisselingen, maar er is ook ruimte gelaten voor gitaarsolo’s en/of meer slepende passages, zoals in Sleep Paralysis. Daar valt vooral op hoe de gitaarpartijen de muziek dragen en een sterk fundament voor het nummer neerzetten.
Er zijn overigens nog wat gastnoteringen te vermelden. Zo doet Randy Blythe van Lamb of God mee op Hosting the Shadow. Het zal vast gezellig zijn geweest in de studio, maar heel veel toevoegen doet deze bijdrage niet. Dat komt vooral omdat Andrea en Randy qua klank in elkaars vaarwater zitten. Bovendien komt deze song niet echt lekker op gang en zijn de zanglijnen vrij inspiratieloos. Een andere gastbijdrage komt van Ash Costello van New Years Day in In the Mean Time. Deze kun je iets geslaagder noemen, maar ook hier denk ik dat Christina deze lijnen prima zelf had kunnen verzorgen.
Valt er dan nog wat te zeiken? Nou ja, af en toe had het van mij iets minder volgens het beproefde recept gemogen en niet elk refrein en nummer is een schot in de roos. Maar dat neemt niet weg dat het nieuwe album een fraai werkstuk is van een band die geen enkele tekenen van metaalmoeheid toont. Dat verdient lof. Sleepless Empire mag dan ook worden gerekend tot een van de betere platen van Lacuna Coil. Fans kunnen blind toehappen.
Score:
82/100
Label:
Century Media Records, 2025
Tracklisting:
- The Siege
- Oxygen
- Scarecrow
- Gravity
- I Wish You Were Dead
- Hosting The Shadow
- In Nomine Patris
- Sleepless Empire
- Sleep Paralysis
- In The Mean Time
- Never Dawn
Line-up:
- Cristina Scabbia – Zang
- Andrea Ferro – Zang
- Marco Coti Zelati – Basgitaar, keyboards
- Richard Meiz – Drums
- Daniele Salomone – Gitaar
Links: