Vaarwel vangstquota: vloot met Urne, Mantar en Kvelertak vist Patronaat leeg

Na enkele afgelastingen en omzwervingen is het op dinsdag 18 februari 2025 dan toch eindelijk zover: een Zware Armada bestaande uit de HMS URNE, het MKS Mantar en het drakkar-ongeregeld Kvelertak heeft Haarlem in de tang. Zij komen uit drie windrichtingen, ieder met een eigen strijdplan. De opzet is hier niet om een deal te sluiten, want dat is meer iets voor omhooggevallen vastgoedhosselaars. Regels gelden niet, want die worden toch maar uitgelegd en bijgeschaafd in het voordeel van het snelle geld en de korte aandachtsspanne. Neen, deze vloot ligt hier voor anker omwille van onze Zware harten, Zware geesten en alles dat ons samen Zwaar houdt en ons tegelijkertijd Licht brengt. Slachtoffers worden er niet gemaakt (al staat het eenieder natuurlijk vrij stenen des aanstoots op te rapen en terug te werpen); gevangenen worden niet genomen (want echte onderwerping vergt keten noch kerker…). We gaan hier dan ook geen talkshows aan vuil maken, met generaals-buiten-dienst of insiders-zonder-echte-vrienden als tafelvulling. We gaan… ehh… ter plekke. Met in het kielzog van deze drie belegerende mogendheden dobberend uw fotograaf en verslaggever-tegen-wil-en-dank Ruben Verheul. Dit is wat hij doorseinde, de laatste keer dat er contact was met het Patronaat, of wat daarvan nog over is…

Decente doom, thrashy riffs en beschaafde blasts

URNE, thuishaven Londen (Verenigd Koninkrijk, ex-Europese Unie), heeft veel sympathisanten binnen onze gelederen. Normaal gesproken zwemt zo’n openingsact de eerste paar nummers tussen de redddingsboeien op dat grote podium en die ongrijpbare leegte richting de mengtafels. Maar vanavond zijn er veel ‘volgelingen’ in huis. Die rode loper ligt er al, als het ware. Een gefikste uitwedstrijd met thuisvoordeel? Hoe dan ook, met ieder akkoord, bij iedere omschakeling helt het Patronaat meer en meer de kant op van dit sympathieke drietal. URNE (sedert 2016), kleurt, hoor ik mezelf denken, binnen de lijntjes. Maar gelukkig lopen die lijntjes wèl uiteen. Een goed gedoseerde mix van decente doom, thrashy riffs en beschaafde blasts-binnen-de-bebouwde-kom, catchy à la Mastodon en toch ook urgent. Die volgelingen heeft URNE niet gekocht, die hebben zij verdiend. En vanavond verdubbeld. URNE nemen we mee als er elders zieltjes moeten worden gewonnen en we niet hoeven letten op een visje meer of minder. Riff: 1; de rest: 0.

(URNE)

Boreaal beuken

Wanneer AC/DC’s ‘Razor’s Edge’ weerklinkt, dan saluteren al onze arm- en nekharen. Als de Golf van Nederland ooit een hymne behoeft, laat dit nummer dan weerklinken, van Den Helder tot Cadzand. Niet alleen omdat dit een weergaloos nummer is, ook omdat je weet dat Mantar daarna losgaat. Je zet je schrap voor de totale collaboratie, want Je. Wilt. Die. Riff. Met niks geen regeltjes achter de komma. Totdat er daarna nóg iets van een intro wordt binnen gefietst. Zonde, denk ik dan, van het momentum; jammer van de zuivere speeltijd. Maar àls de Hamburgse/Bremense tweemanspletwals eenmaal op stoom is, dan ben je ook direct bereid wat dan ook te tekenen bij welk kruisje waar dan ook. Knap hoe Hanno Klänhardt (gitaar, vocalen) en Erinc Sakarya (drums) dit volle Patronaat dichtplamuren. En mooi om te zien dat niemand eronderuit komt of wil komen. Fuck de baas, zelfs al ben jij je eigen baas. ‘Het mag dan een dinsdag zijn, laat ons dit vieren als een zaterdag!’ Afsluiter ‘Era Borealis’ beukt ons tot inkeer: ‘This is death über alles.’ Riff: 2; de rest: 0.

(Mantar)

Wurggreep met zonder handschoentjes

Na de inleidende beschietingen door URNE en de sloopwerkzaamheden à la Mantar is het slotoffensief aan Kvelertak. Vooruitgesneld vanuit Noorwegen, en geenszins onder de radar gebleven, zijn de platenhoezen (briljant), de videoclips (over-de-top) en de black & roll die geen enkele andere band zo quasi-achteloos doch compromisloos feestelijk op de planken zet. Riff-in-het-kwadraat: 3; de niet-aangehaakten: nóg hopelozer op 0. De verwachting dat wij vanavond naar de haaien gaan, wordt reeds zo’n beetje halverwege het eerste nummer bewaarheid. Kvelertak betekent zoiets als wurggreep. Waarvan akte: de vijf Noren laten hun sleepnet los, werpen hun enterhaken uit en… hoofdrol voor de energiek stuiterende en schreeuwende zanger Ivar Nikolaisen… maken maximaal gebruik van de op de locals veroverde microfoonstandaard. Met zonder handschoentjes worden wij hier tot slaaf gemaakt. Van catchy meezingers, allemaal in Kvelertak’s mors taal (maar dat deert niemand), met jaloersmakend memorabele slag- en leadgitaren (takk, Vidar Landa en Maciek Ofstad), onvermoeibaar voortgestuwd door eenvoudig doch dodelijk drum- en baswerk (Håvard Takle Ohr respectievelijk Marvin Nygaard). Onderhandelen, staakt-het-vuren? Waarom zou je, als je lekker ‘in je kracht staat’. Tijdens de enige, korte, ‘lulpauze’ adresseert zanger Nikolaisen geruchten over het uit elkaar gaan van de band: ‘Wij stoppen pas met spelen als heel Nederland onder de zeespiegel is verdwenen.’ Fans, maar de ook vele instant bekeerlingen, vinden het allemaal ‘great’. Eveneens tijdgeestconform worden in het afsluitende ‘Bråtebrann’ fake en echt met elkaar verzoend: op de welbekende kreet ‘Air guitar, come on!’, volgt een levensechte, bevlogen gitaarsolo en gaan alle trossen nog één keer los. Kvelertak komt ermee weg. Glansrijk.