Al wekenlang was het optreden van vanavond stijf uitverkocht. Ook niet verwonderlijk met de huidige status van het Canadese Spiritbox. Waar de band eerder nog mocht aantreden in het voorprogramma van bijvoorbeeld Korn in AFAS vorig jaar én te zien zal zijn voordat Linkin Park deze zomer de planken betreedt, is er hier sprake van de eerste echte headlinertour van de band. In het voorprogramma krijgt men ondersteuning van Periphery en Stray From The Path. Op een koude zondagavond reist MaartenO als verslaggever richting Tilburg terwijl de omliggende horecagelegenheden van 013 al in carnavalsferen verkeren. Fotograaf Bram Geurts legt het geweld op beeld vast. Helaas niet àl het geweld, want ‘s middags mailt 013 dat Spiritbox helemaal niet gefotografeerd mag worden, en ‘s avonds komt daar de boodschap bovenop dat Stray From The Path en Periphery alleen vanuit het publiek op plaat vastgelegd mogen worden. We doen het er maar mee.
Hoe kun je een avondje muziek op energieke wijze starten? Zorg dat de heren van Stray From The Path meegaan op tour en laat ze openen. De bombastische crossover weet de aardig volle zaal al vroeg op de avond lekker op te zwepen. Frontman Drew Dijorio heeft daarbij een flinke vinger in de berg met energie die vrijkomt vanaf het podium. Ook vanavond ijsbeert de zanger namelijk rond met karatekicks zonder ook maar een moment stil te staan en neemt zijn bandkameraden daarin mee op sleeptouw. Het halfuurtje dat de Amerikanen vandaag krijgen toebedeeld is misschien niet erg veel, maar zorgt er wel voor dat het momentum vanaf de start tot het eind behouden blijft.
Tijdens het nieuw nummer Kubrick Stare wordt het publiek uitgedaagd om meer dan honderd crowdsurfers naar voren te sturen en daarmee het concert in Londen te overtreffen. Dat tafereel ziet er vanaf de trappen achteraan in de zaal gaaf uit. Songs zoals Chest Candy en Guillotine dragen uiteraard ook bij aan de fijne sfeer, want die zitten vernuftig en uitdagend genoeg in elkaar om te boeien. Live brengt Stray From The Path zijn muziek nét nog een tikkeltje overtuigender dan op plaat, wat zorgt voor een prima start van de avond.
Met een halfuur aan ombouwtijd is er genoeg tijd voor een babbeltje. Iets meer dan een jaar geleden zag ik Periphery nog aan het werk tijdens zijn eigen headliner tour, vanavond mag het vijftal openen voor de hoofdact. Helaas als smet op de feestvreugde, net als een dag eerder in Berlijn, wederom zonder zanger Scott Sotelo wegens stemproblemen waarvoor hij zich publiekelijk komt verontschuldigen. De instrumentale set die volgt is natuurlijk retestrak zoals we gewend zijn van de heren, maar het is toch een aderlating zo zonder zang. De set opent met Wildfire en Atropos van het nieuwste Periphery V: Djent Is Not A Genre, maar ook de oudjes Masamune en Bad Thing passeren de revue. Het publiek zingt voorzichtig de nummers mee en geeft de goed spelende band na ieder nummer een applaus. Dat is zeker terecht, want zonder zang valt het extra op hoe technisch de muziek daadwerkelijk in elkaar steekt. De band speelt met Marigold en afsluiter Blood Eagle nagenoeg alle nummers van de setlist van vorig jaar, met uitzondering van CHVRCH BVRNER. Het siert Periphery zodoende dat zij vanavond gewoon de planken betreden en voor kwalitatief vermaak zorgen, maar bij gebrek aan interactie en zang heeft het optreden toch een ietwat bittere bijsmaak.
En… weer een (dik) halfuur wachten. Het is in ieder geval goed voor de omzet van de bar verwacht ik zo. Spiritbox komt exact op de aangegeven tijd op en opent met het gloednieuwe Fata Morgana. Een gewaagde keuze om met een volledig onbekend nummer te openen en de tamme publieksreactie spreekt in dat opzicht ook boekdelen. In tegenstelling tot het eveneens nieuwe Soft Spine en No Loss, No Love swingt het nummer ook nog eens beduidend minder. Het blijkt de opmars te zijn voor een concert waarbij de vlam maar niet in de pan wil slaan.
Na Fata Morgana verdwijnt frontdame Courtney LaPlante even van het podium om vervolgens terug te keren waarna Cellar Door wordt ingezet. Het geluid staat niet lekker afgesteld en bovendien oogt het visueel allemaal wat statisch en onbevlogen. De projectieschermen waarop de kleuren en beelden de nummers volgen, bieden in dat opzicht nog wat meerwaarde. Toch gebeurt er voor die schermen bar weinig. Ook het op EP fraai klinkende Jaded krijgt een vrij inspiratieloze vertolking, uiteraard nadat de zangeres weer even het podium heeft verlaten om, ja, om wat eigenlijk? Gaat dit de tendens zijn voor de rest van de avond? Het antwoord is simpelweg: ja.
De ritmesectie staat best strak te musiceren maar daar hoeven we geen vuurwerk van te verwachten, zo blijkt al snel. De statische riffs die gitarist Mike Stringer uit zijn instrument perst zijn natuurlijk ook niet om volop op te bewegen. Daarnaast zijn de ogen natuurlijk vooral gericht op Courtney, maar die haalt continu het tempo eruit door haast na ieder nummer van het podium te lopen. Ook qua zang willen de cleane partijen – mede door het slechte geluid – lang niet altijd even lekker vlotten, wat het geval is tijdens onder andere Halcyon en The Void. De meer venijnige uitbarstingen zijn dan weer te vaak en teveel op veilig gezongen. Slechts sporadisch horen we wat we willen horen: die brute strot die ze bezit en die uit duizenden te herkennen is.
Pas ongeveer halverwege de set richt de vocaliste zich voor de eerste keer écht richting het publiek en spreekt een dankwoord uit richting alle aanwezigen tijdens deze eerste headlinertour. De openingacts worden bedankt en de belofte wordt uitgesproken dat de drie volgende nummers wat meer schwung zullen bevatten. Met Circle With Me (we missen die vette CUT DOWN THE ALTAR! uithaal aan het begin), Rotoscope en Sew Me Up klopt dat in ieder geval wel, maar ook hier is de overtuigingskracht ver te zoeken. De band – en met name Courtney – oogt wat verveeld en nergens weet men de aandacht te pakken, iets dat Spiritbox op plaat toch een stuk beter afgaat.
Hierna verdwijnt het volledige viertal voor de derde keer van het podium en staan veel aanwezigen elkaar vreemd aan te gapen. Wat gebeurt hier in hemelsnaam? Als na Hysteria en Soft Spine blijkt dat de onderbreking maar weinig verandering heeft teweeggebracht, besluit ik dat ik wel genoeg gezien heb. Daardoor mis ik songs zoals No Love, No Loss en Holy Roller. En… nog een onderbreking tussen de nummers door. Ach, waarom ook niet. Wat slaat de band hier een modderfiguur vandaag, ook al moet ik toegeven dat het slechte geluid daar veel mee te maken kan hebben. Waren mijn verwachtingen te hoog gespannen? Het aantal aanwezigen dat eveneens de zaal verlaat en op weg is naar de foyer of uitgang, bevestigt mijn gevoel. Dit concert was helaas echt ondermaats. En zo kan ik enkel vaststellen dat de openingsband van de avond nog het meest overtuigend was. Hebben we dat ook een keer meegemaakt, zullen we maar denken.
Setlist:
- Fata Morgana
- Cellar Door
- Jaded
- Halcyon
- Perfect Soul
- The Void
- Eternal Blue
- Circle With Me
- Rotoscope
- Sew Me Up
- Hysteria
- Soft Spine
- The Mara Effect, Pt.3
- No Loss, No Love
- Holy Roller
- Constance
Datum en locatie
16 februari 2025, 013, Tilburg
Foto's:
Bram Geurts (website, Facebook en Instagram)
Link: