Het is alweer bijna twee jaar geleden dat de Griekse symfonische deathmetalgiganten van Septicflesh het meer dan uitstekende Modern Primitive hebben uitgebracht. Deze band slaagt er al sinds zijn heropstart met Communion (2008) in om binnen zijn subgenre een consistent hoog niveau aan te houden. Vooral sinds het daaropvolgende The Great Mass (2011) heeft de band ook een eigen en herkenbaar geluid gevonden, dat album na album nog verfijnd en geperfectioneerd wordt én telkens een stukje bombastischer en indrukwekkender klinkt. Het zal dan ook niet als een verrassing komen dat de nummers op de nieuwe EP Amphibians het niveau van Modern Primitive minstens evenaren, zowel inzake symfonische grandeur als op vlak van deathmetalbrutaliteit.
Deze EP bevat in totaal vier nieuwe nummers: twee indrukwekkende deathmetalparels en twee orkestrale bewerkingen. Goed voor zestien minuten muziek van een band die kwalitatief nog steeds crescendo gaat. Amphibians start met de titeltrack en dat is onmiddellijk ook het hoogtepunt. Van de EP? Wel, misschien moeten we het wel groter bekijken, want Amphibians (het nummer) kan wedijveren met evergreens als (ik zeg maar wat) Anubis, Pyramid God en Enemy of Truth voor de titel van beste Septicflesh-nummer ooit. Het is dan ook een perfect uitgebalanceerde song die alle signature Septicflesh-elementen in zich draagt, die elementen ook tot in de perfectie uitvoert én ze samenbrengt tot een aangrijpend en bloedstollend geheel. Amphibians is een heel erg afwisselende track, die opbouwt van hoogtepunt naar hoogtepunt. Op vocaal vlak horen we zachte vrouwelijke zang, mysterieus gesproken woord en de overtuigende cleane zang van Sotiris Anunnaki V., maar vooral de heerlijk massieve, brute growls van Seth Siro Anton. Wat een vet stemgeluid heeft die man toch! Alleen al die vocale weelde, op een tijdsbestek van iets meer dan vier minuten, is indrukwekkend, maar potverdorie, wat worden symfonisch bombast en verpletterende death metal hier toch ook weer prachtig geïntegreerd! Het is werkelijk een opwindende adrenalinerush van epische proporties, die echter niet zomaar puur wordt geserveerd, maar gecombineerd wordt met een subtiel, mild tegengewicht. Ondertussen wordt ook nog eens een verhaal verteld, met name de Afrikaanse scheppingsmythe van het Dogon-volk, waarin de godin Amma centraal staat.
Stilistisch ligt The Experiment dicht bij Amphibians. Hetzelfde bombast, dezelfde verpletterende metalmachine. We vinden hier opnieuw dezelfde contrasten terug tussen bijna intieme momenten (deze keer zelfs Oosters getint) en keiharde death metal. Toch is de toon hier enigszins anders: onheilspellender en dramatischer, grootser en pompeuzer, met een grotere orkestrale inbreng. Het nummer heeft niet dezelfde geniale opbouw als Amphibians, maar er straalt enorm veel kracht en heroïek vanaf. Ook is het dusdanig melodisch dat het lang blijft hangen.
Twee ijzersterke nummers dus, en dat maakt deze EP op zich al de moeite waard. Maar datzelfde geldt ook voor de twee zuiver orkestrale nummers, die het werk zijn van componist Christos Antoniou. History Repeats Itself is een losse bewerking van het nummer Neuromancer, dat te vinden is op Modern Primitive. Het nummer opent met monumentale, symfonische perfectie: een kolossale, verheffende lading adrenaline, perfect in balans, met prachtige harmonieën. Net zoals bij The Experiment vinden we hier veel kracht en pathos terug. Serieuze koperblazers en nerveuze strijkers voegen vervolgens veel dreiging toe, waarna je de akoestische intro van Neuromancer herkent. In het tweede deel van het nummer worden ook nog menselijke stemmen (koor, vrouwelijke zang) toegevoegd, waardoor zich opnieuw op korte tijd een complex en mooi uitgebalanceerd totaalconcept ontplooit. Een dergelijke bewerking, waarin elementen van een bepaald nummer naadloos worden vermengd met nieuwe, op zichzelf zeer relevante muzikale ideeën, getuigt van het grote compositorische talent van Christos Antoniou. De man heeft niet voor niets een master in concertmuziek. En laten we eerlijk zijn: de muziek van Septicflesh staat of valt met zijn orkestrale creaties.
Deze korte, maar fascinerende EP eindigt met een orkestrale bewerking van The Experiment, die in tegenstelling tot het vorige nummer veel dichter aanleunt bij het origineel. Zoals al gezegd: de orkestrale inbreng was op zich al groot bij The Experiment.
Amphibians bewijst dat een EP meer kan zijn dan een zoethoudertje of een verplicht tussendoortje. Dit is zonder meer een relevante bijdrage aan de discografie van Septicflesh. Als het niveau van deze EP een blauwdruk is van wat we mogen verwachten van het volgende volwaardige studio-album, dan zijn de verwachtingen alleszins hooggespannen.
Label:
Nuclear Blast Records, 2025
Tracklisting:
- Amphibians
- The Experiment
- History Repeats Itself (Orchestral Version)
- The Experiment (Orchestral Version)
Line-up:
- Spiros “Seth Siro Anton” Antoniou – Basgitaar, stem
- Christos Antoniou – Gitaar, orkestratie
- Sotiris Vayenas “Sotiris Anunnaki V.” – Gitaar, stem
- Kerim ‘’Krimh’’ Lechner – Drums
- Dinos “Psychon” Prassas – Gitaar
Links: