Normaliter zijn we niet zo te porren voor shows op zondag, al helemaal niet als ze in de Melkweg in Amsterdam plaatsvinden. Afijn, voor vanavond maken we een uitzondering. Touché Amoré heeft een nieuwe plaat uit en doet alleen Amsterdam aan. Gezien de kwaliteit van die laatste plaat willen we daarbij zijn. Friso Veltkamp doet verslag.
Waar ik me wel eens over verwonder zijn de aanvangstijden van een concert. Neem nu vanavond: het is zondag, wat heb je dan de hele dag te doen? Waarom begint Touché Amoré pas om tien voor tien? Dat betekent wederom, zoals vaker in de Melkweg, dat mensen de laatste nummers niet kunnen zien. Waarom niet een half uur eerder beginnen en rekening houden met treintijden? Afijn, een bekend probleem en het is uiteindelijk ook mijn keuze om met de trein te gaan natuurlijk.
Bij binnenkomst valt op dat Touché Amoré een hippe band is. Niet zozeer qua muziek, maar wel wat betreft het publiek dat het trekt. Het hipster gehalte ligt vanavond vrij hoog. In het publiek ontwaren we onder meer iemand in een medewerkersoutfit van de Efteling en lijkt het merendeel een havermelk behandeling bij Marie van der Ven te hebben ondergaan.
Als eerste mag Between Bodies aantreden. Die mogen gebruik maken van het kleine stukje podium dat hen is toebedeeld. De band heeft het opgesierd met een oud bioscoop-verlichtingsbord en een antifascismevlag. Het hart zit dus op de goede tong van deze band. En dat ligt wel in het verlengde van de muziek. Between Bodies biedt een kruising tussen pakweg Wonder Years en Alkaline Trio: aanstekelijke muziek met veel ruimte voor zangpartijen, die vanavond door alle bandleden worden verzorgd. Al is dat vanavond, zeker niet in het begin, even zuiver.
De band biedt een onderhoudende set, mede doordat er veel melodieën door elkaar heen lopen en de muziek ook volgepropt is met allerlei zangarrangementen die wel veel weghebben van Spanish Love Songs. Die zanglijnen worden overigens door alle bandleden hartstochtelijk meegezongen, ook als ze niet zelf aan de beurt zijn. Die energie heeft wel enig effect op het publiek waar een aantal diehards alvast voorzichtig beginnen te dansen.
De band heeft in 2022 de plaat Electric Sheep uitgebracht en al het materiaal dat vanavond gespeeld wordt is afkomstig van die plaat. Daarbij vallen met name de uitvoeringen van Ambulance (met de singalong) en Gallows op. Volgende keer een clubtour?
Wat wél goed is, is dat het geheel gepaard gaat met een hoop groove en een prominente rol voor de bas. Dat kunnen de hippe mensen in het publiek ook wel pruimen. Die vinden vanavond alles mooi. Ik heb dat zelf wat minder. Waar ik wel mijn bedenkingen heb is het voorkomen van zanger Uriel, die het hele optreden met een gebogen rug zijn teksten de microfoon in zingt met een capuchon ver over zijn hoofd getrokken. Zijn zang is ijl, dat past goed binnen de muziek, maar kom op doe dat ding eens af man. Het oogt wat afstandelijk en gekunsteld droevig.
Dat zal later nog eens gebeuren bij Hal Ashby, dat zich ontpopt als een uitstekende live-knaller. Tegen de tijd dat dat nummer gespeeld wordt heeft de band er in zo’n twintig minuten al tien nummers doorheen gejast. Touché raast werkelijk door zijn set heen, met zowel oudjes als Art Official en Now It’s Happening Mine als wat nieuwer materiaal zoals Reminders en Come Heroine.
Zanger Brendan is een open boek in zijn teksten en is dat op het podium ook. Hij geeft aan dat hij door een paar moeilijke dagen gaat en bedankt zijn bandleden speciaal voor de steun die zij hebben gegeven. Dat geeft de nummers wat extra lading, al oogt de band altijd wel oprecht in zijn emoties. Indrukwekkend is daarbij ook zijn geschreeuw in Praise/Love, dat hij onder minimale muzikale begeleiding doet. Datzelfde geldt voor het nummer Honest Sleep dat met het uptempo stuk met meezingbaarheid ontaardt in de laatste passage waarin hij de zin I’ll count the hours, having just one wish If I’m doing fine there’s no point to this uit zijn tenen schreeuwt.
De band is bezig aan een vrij lange tour, maar dat is er niet aan af te zien. Wat ik vandaag vooral zie is een band die hier wil zijn, die hun nummers wil spelen en deze wil delen met publiek. Er wordt niets afgeraffeld; alles wordt met een groot enthousiasme gebracht en er zijn ook wel goedkeurende en glimlachende blikken te zien, met name van gitarist Nick Steinhardt.
De set bestaat uit veel hoogtepunten, en wil ik op persoonlijke noot nog even ~ aanstippen. Het is het nummer waar ik Touché Amoré in 2010 mee leerde kennen. Het wordt vandaag opgeleukt met een vocale gastbijdrage van de gitarist van Trauma. Een ander mooi moment is het nieuwe nummer Force of Habit dat naadloos in de set past. Jammer alleen dat de band Altitude links laat liggen, maar goed, je kan niet alles hebben. Zoals de band dat ook niet kan; die moeten het vandaag doen zonder de vaste man op de kruk, Elliot, die er niet bij is vanwege een aankomend vaderschap. En zo zijn geboorte en dood met elkaar verbonden, getuige de nummers die van Stage Four afkomstig zijn: Rapture en afsluiter Flowers In You. Zo is die cirkel in ieder geval weer rond.
Link: