“I Am Groot!”. Eh, Grima bedoelen we natuurlijk. Je zou deze twee mogelijk door elkaar kunnen halen door de houten maskers en vertakte vingerstaken, die het uiterlijk van de vier cultisten van deze at-MOS-ferische blackmetalband kenmerken. Grima richt zijn muzikale invulling echter niet op kosmische ruimteavonturen, maar op het bezingen van een lang vergeten bosgod die over de Siberische oerbossen heerst. Grima is daarmee begonnen als een studioband, maar heeft inmiddels ook de weg naar het podium ruimschoots gevonden. Zo werd recent nog een rondje door Europa afgewerkt in het kielzog van niemand minder dan Kanonenfieber. Voor aankomende lente staat er zelfs een headlinertour gepland, waarbij ook Patronaat te Haarlem in ijzige kou gedompeld zal worden. Dat doet de band niet meer alleen met de twee oprichters (tweelingbroers Vilhelm en Morbius), maar wordt op zowel plaat als tijdens de optredens door vaste gastmuzikanten op drums en basgitaar bijgestaan. Kenmerkend in de muziek is het gebruik van de bajan, ook wel de Russische variant van de knopaccordeon, die op het hele album een hoofdrol speelt.
Grima maakt dus atmosferische black metal. In de digitale overleveringen wil hier nog weleens het label folk of pagan aan toegevoegd worden. Dat komt hoogstwaarschijnlijk puur door de toevoeging van de eerder genoemde Russische trekzak en de thematische invulling, maar verder heeft de muziek daar helemaal niks mee te maken. Verder benoem ik in de openingsalinea dat Grima zich bezig houdt met het in kou dompelen van concertzalen, maar eigenlijk is dat ook een onjuiste constatering. De band poogt namelijk eerder een klein stukje warmte te brengen in de Siberische vrieskou. Dat doen deze natuuraanbidders door het neerzetten van nostalgische sfeergeluiden, meeslepende tremolo’s en verwarmende leadgitaarlijnen, waarbij de post-blackregionen meerdere malen worden opgezocht. De toevoeging van de bajan zorgt daarbij voor een extra sfeerverhogende laag om tegen de kou te beschermen.
Die toevoeging laat overigens niet lang op zich wachten, aangezien deze na een ruime halve minuut al de kop opsteekt op het introductienummer Intro (Cult). Hiermee wordt direct het meeslepende karakter getoond dat Grima graag wil overbrengen. Het opvolgende Beyond The Dark Horizon legt vervolgens ook de atmosferische intenties direct bloot. In basis is het een meanderend nummer, dat redelijk vlak in elkaar steekt. Het zijn echter de subtiele melodie- en tempowisselingen in de donkere onderlaag die het geheel interessant houden. Met net drie en een halve minuut kan dit haast als tweede introductienummer op het album gezien worden. Dit Nightside ontdooit namelijk pas echt met het eerder uitgebrachte epische Flight Of The Silver Storm. De dissonante gitaarlijnen en meeslepende melodieën brengen je in trance en transporteren je naar de desolate besneeuwde boomtoppen van de Siberische taiga. Er zijn weinig andere bands in de extremere genres die een accordeon in hun muziek gebruiken, maar hierbij voelt het alsof het niet anders hoort te zijn. Het opvolgende nummer Skull Gatherers, dat tevens als single reeds werd uitgebracht, tapt grotendeels uit hetzelfde vaatje. Met de slepende gitaarlijnen en treurende accordeontonen, weet dit nummer echter nog een extra nostalgische snaar te raken. Dit is iets dat verder wordt ondersteund door het filmmateriaal dat Grima bij zijn nummers aanlevert. Een bewijs dat je hieronder eens rustig kunt aanschouwen.
Met Where We Are Lost komen we in het laatste gedeelte van het album terecht. Waar het vorige nummer meer tempowisselingen bevatte, komen we nu toch weer grotendeels in hetzelfde atmosferische spectrum van de rest van het album terecht. Hiermee treedt zeker herhaling op, maar de toevoeging van akoestische gitaargetokkel brengt ook hier net het detail om de aandacht erbij te houden. Echter zijn het andermaal vooral de melodische gitaarlijnen die het nummer van alle glans voorzien. Curse Of The Void is een meer rechtlijnig nummer, wat haast tegen de melodische death-doom aan zit qua geluid (denk aan een rustig nummer van Insomnium), wederom ondersteund door de akoestische gitaar. Mist And Fog is een dreigend nummer, dat een (te) lange opbouw kent. Als het nummer dan eindelijk tot uitbarsting lijkt te komen, blijft dit dan toch grotendeels in nevelen gehuld. Met vervolgens nog twee minuten aan atmosferische afsluiting in de vorm van Outro (Memories Of A Forgotten Home) gaat het album op die manier helaas wel echt als een nachtkaars uit.
Score:
80/100
Label:
Napalm Records, 2025
Tracklisting:
- Intro (Cult)
- Beyond The Dark Horizon
- Flight Of The Silver Storm
- Skull Gatherers
- Impending Death Premonition
- The Nightside
- Where We Are Lost
- Curse Of The Void
- Mist And Fog
- Outro (Memories Of A Forgotten Home)
Line-up:
- Vilhelm – Zang, gitaar
- Morbius – Gitaar
Links: