Headlines

Andi Kravljača heeft meerdere bands achter zijn naam staan, waarbij de progressieve metalband Aeon Zen waarschijnlijk de meest bekende naam is. Eind 2018 ruilt de in Bosnië geboren Zweed de microfoon in voor gitaar en keyboard en in 2019 brengt hij onder de naam Bioplan de EP Ocular uit. Dit jaar voegt hij daar een tweede EP aan toe, Epipath genaamd. Beide EP's vinden we terug op een enkel schijfje dat aangeleverd wordt in een VHS-hoes waarbij nog enkele leuke hebbedingetjes zijn toegevoegd.Lees verder ›

Excentriek en esoterisch, zou heb ik mijn I, Voidhanger Records-uitgave het liefst. In het geval van dit Franse Esoctrilihum is dat zeker het geval. Het debuut Mystic Echo from a Funeral Dimension belandde op mijn bureau ergens in 2017 zonder al te veel blijvende gevoelens achter te laten. Ondertussen zit de maker van deze muziek, Asthâghul, aan zijn vijfde album. Eternity of Shaog.Lees verder ›

Hey, wat leven in de brouwerij! Het label Heavy Psych Sounds is begonnen met een nieuwe reeks platen. Met een naam als Doom Sessions laat het overigens weinig aan de verbeelding over: je weet meteen wat je in je oren krijgt gegoten. Het is de bedoeling dat er op iedere plaat van deze reeks een tweetal bands te horen is. In deze eerste editie zijn Conan en Deadsmoke aan de beurt.Lees verder ›

Een weerwolf of beter in het Slavisch, Vukodlak, is de inspiratie voor de bandnaam van de twee Roemenen die samen Vokodlok vormen. In 2003 kwam het laatste album, Mass Murder Genesis, uit en daarna werd het heel erg stil. De heren klooiden nog wat aan tot in 2008 de stekker eruit werd getrokken. Nu, met Oracle's Fury, lijkt er opnieuw stroom te lopen door de heren Urmuz en Ghiaur.Lees verder ›

Veel te weinig kom ik nog toe aan het schrijven van reviews van vondsten die niet via de geijkte kanalen binnenkomen. Als dat dan toch zo eens is, dan voel ik me meester te rijk en zet ik de vondst meteen te kijk op de meest positieve manier. Als ik enigszins overenthousiast overkom, vergeef me. YounA is één van die bands die ik absoluut wil aanbrengen als tip van de maand, althans in het blackmetalgenre.Lees verder ›

In het rijtje van voordehandliggende bandnamen als Death, Satan en Grave hebben we nu ook nieuwkomer Skeleton. Op hun zelfgetitelde LP rammelen deze Texaanse bottenzakjes er flink op los. Dus kraak je schedel, scheur je middenvoetsbeentje en zet je schrap.Lees verder ›

Ik zit met The Space Octopus in mijn maag. Niet letterlijk, maar figuurlijk. Stel dat je heel goed gitaar kan spelen, en zelfs cum laude afstudeert aan het conservatorium, ben je dan een goede muzikant? Het is een ingewikkelde vraag die ik niet voor u ga beantwoorden. In het geval van de Spaanse Dann Hoyos is het antwoord er wel. Met Tomorrow We'll Be Gone omschrijft hij exact het gevoel dat dit album oproept. Morgen zijn we het weer vergeten. Het album werd eerder dit jaar al uitgebracht, maar fysieke kopietjes gaan nog per postduif, dus daar zit wat vertraging in doorgaans.Lees verder ›

Ruim negen jaar na de laatste EP Nothing Left To Give komt dit infernale duo, afkomstig uit North-Carolina (USA), op de proppen met de eerste langspeler. The Dark omvat zes zwartgeblakerde songs, die de duistere, donkere gedachten van de twee heren muzikaal zouden moeten weergeven. De Amerikaanse scene is rijk en gevuld. Neem nu bands als Uada, Wolves In The Throne Room maar ook Krieg, Vimur, Woe of Hellgoat voegen op geheel eigen wijze wel hun zaakjes toe.Lees verder ›

Vorig jaar leek het contact met de Lonely Robot voorgoed verloren te zijn gegaan. Met Under Stars kwam immers een einde aan wat 'The Astronaut Trilogy' is gaan heten: de serie van drie platen die John Mitchell (onder andere Arena en Frost*) jaren eerder begonnen was. Toen al spraken we de hoop uit dat Mitchell de verzameling aangrijpende liedjes die Under Stars was een vervolg zou geven. En nu, iets meer dan een jaar later, is dat vervolg er al. Vraag is natuurlijk of dit Feelings Are Good of een gevalletje 'kijk uit met wat je wenst' is of toch een glansrijke voortzetting van de plaat die in 2019 de tweede plaats in mijn jaarlijst wegkaapte voor de neus van bands als Tool, Gold, Cult Of Luna en Death Angel.Lees verder ›

Met enige regelmaat zetten sturen mijn hersenen onbewust mijn vingers aan om The Alone Rush op te zetten: de vorige plaat van het duo Wrekmeister Harmonies. Het is onbewust, want ik noemde The Alone Rush in 2018 weliswaar een juweel van een plaat, maar dat maakt het nog geen gemakkelijke. Er zijn legio bands wiens albums je gedachteloos op kunt zetten om het gebodene vervolgens als de muzikale equivalant van een stuk brood gedachteloos weg te kauwen. Bij het werk van Wrekmeister Harmonies ligt dit anders. De intensiteit wordt met bakken tegelijk in je gezicht gesmeten en over iedere noot is hoorbaar nagedacht. Iedere track is een kunstwerk op zich en dat maakt dat je wel in een bepaalde stemming moet zijn om dit op te nemen.Lees verder ›

Benjamin Ellis (Scar Symmetry), Andy Gillion (Mors Principium Est), Peter Wichers (ex-Soilwork), Rafael Trujillo (ex-Obscura), Bob Katsionis (ex-Firewind), Dean Arnold (ex-Vital Remains), Lee McKinney (Born of Osiris) en Ryan Strain (Chaos For The Masses). Wat hebben deze heren allemaal gemeen? Zij hebben alleen een gastrol op het nieuwe album van soloartiest Josh Dummer! Met Buried Realm brengt Josh het albumgetiteld Embodiment of The Devine uit. Met zo’n gastenlijst ben ik toch wel extreem benieuwd!Lees verder ›

Ooit van Gut gehoord? Ik mag het hopen. Samen met het Nederlandse Rompeprop (ik wil ook Last Days of Humanity vernoemen) en Gut's landgenoten Cock & Ball Torture stampten ze de pornogrind uit de grond ergens begin de jaren negentig, gevolgd door een meute Tsjechische vetzakken. Een pak splits en obscure uitgaves maakten van Gut een cultband. Tussen 1995 en 2005 was het bijzonder stil rond Gut, tot The Cumback verscheen. Daarna opnieuw stil en nu is er Disciples of Smut. De verwachtingen liggen hoog.Lees verder ›

In 2017 konden we nog genieten van het laatste werk dat het uit Nederland afkomstige The Charm The Fury uitbracht. Anderhalf jaar later besloot de metalcoreband dat het genoeg was. Niet dat het geluid nu het ei van Columbus was, maar het was prima te versmaden en lag goed in het gehoor. Waarom deze intro bij een Amerikaanse band die toevallig in dezelfde periode is opgericht? Dat is natuurlijk omdat Sharptooth in alle opzichten doet denken aan de melodieuze metalcore van The Charm The Fury. Het gezelschap uit Baltimore zit bij Pure Noise Records in ieder geval op een juiste plek. Transitional Forms is de tweede langspeler van het vijftal dat in 2017 vooral aandacht wist te genereren met de single Fuck You Donald Trump.Lees verder ›

Wat een afzichtelijke hoes heeft Entry op Detriment gekozen! Het is hopen dat die wanstaltige cover geen voorbode is van de muziek is. Entry is nieuw in de wereld van de hardcore punk. In Los Angeles hebben de mannen en dame dit eerste vormsel plechtig vastgelegd op LP. Het heeft slechts een speelduur van vijftien minuten, dus het is amper een debuut te noemen. Een platendeal werd gescoord bij Southern Lord Records. Entry speelt met authenticiteit en integriteit, volgens de band zelf dan. Dat gaan we eens even van dichterbij bekijken. Uitgaande van de bandfoto is het lastig om te bepalen welke kant dit zal opgaan. Vrolijke poppunk ligt nog het dichtst tegen de verwachting aan.Lees verder ›

Laat goede marketing maar over aan The Acacia Strain en Rise Records. De mannen uit Massachusetts - wat een kriem om te typen trouwens - brachten in het tot nu toe verdoemde 2020 tot op heden al vijf singles op de markt. De titels daarvan bestonden louter uit één letter. Wat denk je? Vormen alle letters één woord! Het woord decay vinden we vervolgens weer terug in de titel van het nieuwe wapenfeit genaamd Slow Decay. Om de diehard verzamelaar nog enigszins te verrassen besloot de metalcoreband nog twee nieuwe nummers toe te voegen. Daarmee is album nummer acht een feit.Lees verder ›

Vaak zijn LP’s en cd’s voorzien van een wervende sticker op de hoes. Deze geeft een korte en pakkende omschrijving van de plaat. Soms in combinatie met uitmuntende cijfers uit diverse media. Deze stickers worden geplakt omdat het op veel plekken niet mogelijk is de muziek te beluisteren, of om de haastige mens te overtuigen. Je moet er dan maar van uitgaan dat het “waar” is wat er staat. Zo heeft Excruciation, de nieuwe plaat van Curse the Son, ook een sticker: "The sound of dinosaurs walking the earth". Vrij vertaald: Het beukende geluid van lopende dinosaurussen. Meer niet en dat is ook niet nodig. Vanaf het eerste tot en met het laatste nummer word je met zware riffs om de oren geslagen.Lees verder ›