Nu-metal is weer helemaal hip. Als het gevolg van deze opleving gaat de ene na de andere band weer touren. Vijfentwintig jaar geleden beleefde dit genre zijn piek en het is dan ook niet raar dat er nu allerlei bands de platen van die leeftijd integraal opnieuw vertolken. Zie bijvoorbeeld vanavond: (Hed) Pe en Spineshank bundelen hun krachten. Eerstgenoemde had kort het momentum met Broke en Spineshank heeft een paar prima platen uitgebracht. Vanavond staat The Height Of Calousness (bouwjaar 2000) in de spotlight. Friso Veltkamp trok zijn Adidas-traingingspak aan en doet verslag.
Voorafgaand aan deze show bekeek ik wat (Hed) Pe de afgelopen jaren eigenlijk heeft uitgespookt. Wat bleek: de band is nooit gestopt met platen maken en heeft een hele rits platen uitgebracht waarvan ik nooit een noot heb gehoord. Heel eerlijk: de laatste plaat die ik grondig heb beluisterd was Blackout, ook alweer van 2003. Ik had verwacht dat de nadruk op de eerste paar platen zou liggen, maar dat valt vanavond eigenlijk wel mee. Misschien heeft het te maken dat de band afscheid heeft genomen van DJ Product, die wel een duidelijke toevoeging was, zowel op het podium als op plaat. Nu doet het band het zonder die samples, scratches en bijbehorende slijptol.
De bandleden die er nu staan zijn inmiddels ook wel wat ouder, maar Jared blijft het onmiskenbare middelpunt met zijn voorkomen, raps en rauwe geschreeuw. (Hed) Pe blijft ook nieuwe elementen aan de muziek toevoegen, zo wordt duidelijk als vrij vroeg Killing Time gespeeld wordt. Het is een versie die bij vlagen wat onherkenbaar klinkt omdat (Hed) Pe allerlei invloeden in hun nummers verwerkt. Is het om het voor de bandleden zelf interessant te houden?
Zo zijn er ook af en toe wat funk-invloeden te horen en haalt zanger Jared een of ander fluitkeyboard tevoorschijn waar hij wat op kliert. Echt iets toevoegen doet het niet. Dat geldt ook voor het jazzy intermezzo in Bartende. Het publiek maalt er niet om. De mensen die er zijn vinden alles best. Het volgepakte Burgerweeshuis is vanavond goedgemutst en scandeert luidkeels mee met de refreinen. Ook bij Raise Hell wordt er luidkeels Get The Fuck Out gescandeerd.
(Hed) Pe blijft een prima act om live te zien, en op festivals zal deze band het ook ongetwijfeld nog goed blijven doen, toch denk ik niet dat er met het nieuwe materiaal nog veel zieltjes worden gewonnen. Maar goed: zolang de band plezier heeft, waarom dan niet gewoon touren? (Hed) Pe is bovendien vrij benaderbaar en rent na afloop naar de merchstand om daar met fans foto’s te maken en te praten.
We weten dus wat we krijgen vanavond: elf furieuze nu-metal nummers van een plaat die destijds toch echt wel tot een van de betere van die era gerekend kon worden. Dat kwam vooral omdat Spineshank de nummers live interessant hield met diverse hooks, bij vlagen ongecontroleerde agressie (zeker voor nu-metal) en daarnaast allerlei elektronische elementen, die de plaat een extra opgefokte sfeer meegaf. Ik heb de plaat al 23 jaar niet meer opgezet, maar vanavond komt elk nummer weer herkenbaar over. Zoals opener Ashtmatic met zijn opbouwende en springerige sfeer. Het is in dat opzicht jammer dat en het geluid ruk is en dat Johnny het allemaal niet zo goed kan bijbenen: hij is regelmatig buiten adem. Maar ach, aan de andere kant: deze avond draait eigenlijk om nostalgie en in de pit losgaan, of meebrullen met gelijkgestemden die dat vijfentwintig jaar geleden ook al deden.
Nostalgie wint het van de kritische noot. New Disease en Play God hakken er daarom weer ouderwets in. Er ontstaat ook een flinke pit; mensen gaan los, springen mee, schreeuwen mee, al dan niet in nu-metalshirts van vroeger. Wat wel echt een pluspunt live is, is de elektronica die door de nummers heen wordt gejaagd. Zo komen nummers als (Can’t Be Fixed) en Cyanide 2060 in deze knusse zaal extra goed tot hun recht.
Johnny bedankt ondertussen alles en iedereen. Maar dan echt álles en iedereen: De crew, het publiek, de mensen van de zaal, het gaat maar door. Mooie pluim voor die mensen. Daarna komt nog het nummer waar iedereen, volgens hem, op gewacht heeft: New Disease. Ik vind persoonlijk het nummer daarna, titelnummer The Height Of Callousness nèt wat vetter, omdat het een knalharde uitvoering krijgt en waarbij Johnny gek genoeg steeds minder buiten adem raakt en zijn partijen – en met name dat refrein – snoeihard het publiek in brult. Ook het laatste nummer Transparent laat horen waarom die plaat zo goed was: zelfs het laatste nummer blijft goed. Het boeit van begin tot eind.
Even een kleine correctie: ik bedoelde het laatste nummer van de plaat, maar niet het laatste nummer van de avond. Die plaat duurt namelijk slechts zevenendertig minuten. Daarvoor kun je mensen niet naar een zaal laten komen, dus worden er nog wat andere hits gespeeld, zoals het teringtoegankelijke Smothered, dat uit volle borst wordt meegebruld en het eveneens toegankelijke Violent Mood Swings, waarbij iedereen meegolft met de groove van de muziek. Het geluid lijkt nu ook veel beter te passen bij de nummers die gespeeld worden, maar helaas is de koek dan wel op. Ik had best nog wel graag Where We Fall willen horen van de debuutplaat, maar misschien speelt de band die wel als dat album veertig jaar oud is? Komt Spineshank vast terug. Ik zal er dan vast ook weer zijn. Leuke avond!
Datum en locatie
27 november 2025, Burgerweeshuis, Deventer
Link: