Vorig jaar leek het contact met de Lonely Robot voorgoed verloren te zijn gegaan. Met Under Stars kwam immers een einde aan wat ‘The Astronaut Trilogy’ is gaan heten: de serie van drie platen die John Mitchell (onder andere Arena en Frost*) jaren eerder begonnen was. Toen al spraken we de hoop uit dat Mitchell de verzameling aangrijpende liedjes die Under Stars was een vervolg zou geven. En nu, iets meer dan een jaar later, is dat vervolg er al. Vraag is natuurlijk of dit Feelings Are Good of een gevalletje ‘kijk uit met wat je wenst’ is of toch een glansrijke voortzetting van de plaat die in 2019 de tweede plaats in mijn jaarlijst wegkaapte voor de neus van bands als Tool, Gold, Cult Of Luna en Death Angel.
Om heel eerlijk te zijn ligt het antwoord voor mij een beetje in het midden. Dat komt niet zozeer door de kwaliteit van het gebodene. Nog steeds is Mitchell een meester in het schrijven (en spelen) van pakkende progsongs vol fraaie synthpartijen en meeslepende gitaarsolo’s. Maar de sfeer die hij hier neerzet is een duidelijk andere dan die op de voorgaande Lonely Robot-platen. Dat blijkt een bewuste keuze. Op Feelings Are Good wil Mitchell meer persoonlijke thema’s verkennen. De songs zijn vooral vertellingen over gebeurtenissen (goed of slecht) die zijn leven vorm hebben gegeven. We zijn dus terug op aarde en dat vind ik stiekem best een beetje jammer. Het aardse is nu eenmaal harder en meer ‘to the point’ dan het warm kosmische geluid dat me zo aanspreekt op Under Stars.
We horen het directere geluid in Into The Lo-Fi dat met zijn poppy geluid en pakkend herhaald ‘rewind’ wel een oorwurm van het zuiverste water blijkt te zijn en in het wat steviger, percussie gedreven Spiders, waarin in de refreinen zelfs woede de plaats inneemt van de van Lonely Robot gekende melancholie. Ook Life Is Like A Sine Wave klinkt wat killer, maar dat is al snel zo als je het afzet tegen songs waarin recht op de zon afgevlogen wordt. De zin “Who said it was easy to take your curtain call?” aan het begin van het nummer zou overigens een best grappige verwijzing zijn naar het feit dat de zanger/multi-instrumentalist zijn Lonely Robot toch niet heeft opgeborgen. De loepzuivere productie draagt er ook aan bij dat een song als Armour For My Heart soms wat afstandelijk klinkt, maar met een dergelijk titel was dat misschien precies de bedoeling?
Meest opvallende nummer is echter zonder meer Army Of One waarin Mitchell over een ritme als van marcherende soldaten en vrolijk klinkende synths met soms grimmig schurende stem verhaalt over de strijd die hij met zichzelf voert. Of meer algemeen: die je met jezelf kunt hebben. “I go to war with myself!” Over stuiterende synthriffs legt Mitchell een lekker rockende gitaar. De tegenstellingen wringen en wrikken en maken de toch afwijkende song onverwacht tot mijn favoriet van het album.
Feelings Are Good is misschien niet zo buitenaards mooi als Under Stars, maar dat is ook niet waar John Mitchell met deze nieuwe incarnatie van zijn Lonely Robot op mikte. Mede doordat het thema minder eenduidig is, heeft de plaat wat langer nodig. Na een aantal keer luisteren is de conclusie echter dat ook de meer aardse aanpak een heel mooie plaat oplevert, die met enig geluk nog wat zal gaan groeien. En ja, ik geef dit album hetzelfde cijfer als ik vorig jaar aan Under Stars toekende. Is het album dan net zo goed? Niet per se, maar achteraf bezien deed ik Lonely Robot vorig jaar mei wat tekort.
Score:
85/100
Label:
Inside Out Music, 2020
Tracklisting:
- Feelings Are Good
- Into The Lo-Fi
- Spiders
- Crystalline
- Life Is A Sine Wave
- Armour For My Heart
- Suburbia
- The Silent Life
- Keeping People As Pets
- Army Of One
- Grief Is The Price Of Love
- The Silent Life (Orchestral version)
- Crystalline (Orchestral Version)
Line-up:
- John Mitchell – Vocalen, gitaar, keyboards, basgitaar
- Craig Blundell – Drums
Links: