The Space Octopus – Tomorrow We’ll Be Gone

Geschreven door op 26-07-2020 om 23:15.

Ik zit met The Space Octopus in mijn maag. Niet letterlijk, maar figuurlijk. Stel dat je heel goed gitaar kan spelen, en zelfs cum laude afstudeert aan het conservatorium, ben je dan een goede muzikant? Het is een ingewikkelde vraag die ik niet voor u ga beantwoorden. In het geval van de Spaanse Dann Hoyos is het antwoord er wel. Met Tomorrow We’ll Be Gone omschrijft hij exact het gevoel dat dit album oproept. Morgen zijn we het weer vergeten. Het album werd eerder dit jaar al uitgebracht, maar fysieke kopietjes gaan nog per postduif, dus daar zit wat vertraging in doorgaans.

Wat treffen we hier qua muziek aan? Viruoso hard rock met een mediterraanse dressing en een organische en ruimtelijke mix. De hi-hat dreunt in het linkeroor, de staande tom gezellig in het rechter oor. De vocalen zijn wat nasaal en geven de liedjes een zonnige hippiesfeer. De beheersing van de Engelse taal is aardig, maar het accentje ligt er wel bovenop. Weelderige gitaarsolo’s worden afgewisseld met zang die de harmonielijn opzoekt. In de songwriting zijn de verschillende stukken vrij duidelijk gekaderd. Op het titelnummer lijkt het meerdere keren dat het liedje is afgelopen, waarna ineens toch weer de draad wordt opgepakt. Wat mij betreft een wat vermoeiende luisterervaring. Zo kabbelt het album door zonder de luisteraar bij de lurven te grijpen. De band zoekt wel degelijk naar dat soort momenten, maar vindt ze telkens net niet.

The Space Octopus slaagt ditmaal wat mij betreft niet cum laude. Het is melodieuze hardrock waar maar weinig emotie in zit, en die toch vooral wat geforceerd klinkt. Leuk zijn de virtuoze gitaarsolo’s en de vindingrijkheid daarin. Verder is het vooral een beetje opleuking eromheen. Ik weet niet wat voor hi-hat de drummer heeft, maar deze klinkt vreemd en onprettig. Volgens mij is het zo’n Meinl Dual Hi-Hat die in mijn ogen een veel te overdreven bonkig geluid maakt voor de lichte rockmuziek die de band speelt. Een persoonlijke noot is dat ik de stem van Dann Hoyos niet zo mooi vindt, een kwestie van ‘hate it or love it’. Het lijkt alsof The Space Octopus schippert tussen virtuoso en gewone liedjes, maar niet echt een duidelijk statement maakt. Het blijft onduidelijk wat de bedoeling is van Tomorrow We’ll Be Gone. Een weinig opvallende, en zelfs wat gedateerd klinkende plaat, die we morgen weer vergeten zullen zijn.

Score:

65/100

Label:

Art Gates Records, 2020

Tracklisting:

  1. Go On!
  2. Our Time Is Running Out
  3. This Is The Last Time I’ll Feel
  4. Tomorrow We’ll Be Gone
  5. Closer
  6. Only The Brightest Stars
  7. To Die For The Outside
  8. Paralyzed
  9. Involved
  10. Pause
  11. React

Line-up:

  • Dann Hoyos – Gitaar, zang
  • Joshu Misfits – Basgitaar
  • Oier De Pedro – Drums

Links: