Headlines

Selbst, ook al klinkt het niet zo, komt uit Zuid-Amerika, om meer precies te zijn uit Chili, en eigenlijk, toen de band werd opgericht in 2010, was hij nog op Venezolaanse grond actief. Dit Relatos De Angustia is de tweede langspeler en komt uit via Debemur Morti Productions, het gaat dus niet om Jan en klein Pierke. Selbst is eigenlijk een soloproject. N. is de man achter dit alles, doch hij laat zich voor studio-werk en live-optredens bijstaan door een arsenaal aan luitenanten.Lees verder ›

Uit Canada komt dit viertal, The Lightbringer. In 2017 bracht hij het Heptanity album uit, een conceptplaat over de zeven primaire Griekse goden ontstaan uit de leegte na de chaos. Als ik het allemaal goed heb begrepen. De huidige EP, From The Void To Existence, is eveneens een conceptalbum geworden, ditmaal met een fantasierijk thema over de interactie tussen geesten en hun omgeving, hun specifieke universum. Zo al dat fantasiegedoe en die thematiek boeit me niet echt veel, maar als de muziek er staat kan het thema de boel naar een hoger niveau tillen, net als het bijpassend artwork. Maar kom, zo ver zijn we nog niet.Lees verder ›

Orbit Culture komt uit een klein Zweeds dorpje, maar de jonge band rond Niklas Karlsson staat dankzij zijn grote ambities op het punt om door te breken. De derde full-length genaamd Nija zou zomaar die doorbraak kunnen betekenen. Orbit Culture heeft het mixen van genres altijd leuker gevonden dan voor een specifiek genre binnen de metalscene te kiezen. Het helpt Niklas cum suis om echt creatief en gemotiveerd te zijn, zo ook op Nija. Thrash metal, melodic death metal, hardcore, metalcore, nu-metal… Vele verschillende stijlen passeren de revue.Lees verder ›

Wat kan wachten toch lang duren. De fans van het geliefde Misery Signals kregen vier jaar geleden al te horen dat de originele bezetting weer bij elkaar was en aan de slag ging met het schrijven van nieuw materiaal. Nu, vier jaar later, is het langverwachte Ultraviolet dan eindelijk daar. Het is namelijk alweer zes jaar geleden dat het laatste audiomateriaal, de EP Sunlifter/Like Yesterday, verscheen. Liefhebbers van metalcore mogen extra inzoomen bij deze review en lezers van dit artikel die achter een beeldscherm zitten, mogen even extra goed aanschuiven. Misery Signals is namelijk alles behalve een dertien-in-één-dozijn-band.Lees verder ›

"Rock 'n' roll is dood", die kreet hoor je sporadisch voorbijkomen. Wanneer je het er niet mee eens bent, raad ik aan het derde album van deze Engelse band eens te beluisteren. Blackballed is geformeerd rond New Model Army-gitarist Marshall Gill. Misschien dat de verwachtingen te hoog waren, maar dit album stelt teleur.Lees verder ›

We kunnen veel van Bartłomiej “Bart” Krysiuk zeggen: ballen heeft hij in ieder geval wel. In de strijd over wie de echte Batushka is, gebruikt hij nu ook het Cyrillisch schrift voor de naam van zijn band: Батюшка dus. En de EP die na maanden van radiostilte uitkomt, Раскол (of: Raskol), betekent schisma, split. Volgens de bijgeleverde persinformatie een ‘allegorie met betrekking tot de huidige situatie van de band’… Ballen dus, zeker ook als je zelf de aanstichter van het schisma bent.Lees verder ›

Twee jaar terug werden een viertal koningen van weleer herboren om de wereld te voorzien van wat degelijke power/heavy metal: Warkings. Dat is geen beeld dat ikzelf aanmaak, maar me door de frontman van de band meegegeven werd bij een interview enige tijd geleden. Al wat sappige geschiedenis of mythologie is en gelanceerd werd door Hollywood is hun strijdperk. Sinds vorige week ligt de opvolger Revenge in de rekken.Lees verder ›

Een EP van een, volgens mij Brits, duo genaamd Zetra bespreek ik hier vandaag. Het kan best zijn dat de twee heren van Mars komen, het klinkt alleszins buitenaards wat hier wordt aangeleverd. Het tekstuele concept gaat over Vladimir Komorov, de eerste man die in de ruimte stierf omdat z'n parachute niet uitklapte. Het is een debuut.Lees verder ›

Havukruunu is een Fins duo, dat black metal speelt die in het verlengde ligt van zijn landgenoten Moonsorrow, maar ook voorzien is van een drupje Zweedse melancholische melodieën. Dit Uinuos Syömein Sota is een erg sterk album. En dan te bedenken dat dit nog maar nummer drie in het rijtje is.Lees verder ›

Normaal koop je een cd en daar zit dan een boekje bij met allerlei informatie zoals foto's of teksten. Het Zuid-Afrikaanse Black Bone Nation doet dat net even anders.Lees verder ›

Blinkend, glimmend, fonkelend pareltje als je het mij vraagt. Beide bands geven een eigen, frisse, doch donkere kijk op wat men tegenwoordig black metal en zijn varianten noemt.Lees verder ›

Ruige metaalknapen die akoestische albums maken, in de laatste jaren kan je er bijna in zwemmen. Alleen al dit jaar brachten Wino van o.a. Saint Vitus en Behemoth’s Nergal (onder de naam Me And That Man) nieuwe albums uit waarin ze zich van de traditionele metalklanken af bewegen.  Nu doet ook Steve Von Till (een van de zangers van van Neurosis) een duit in het zakje.Lees verder ›

Afrikaanse metalbands zijn extreem zeldzaam, niet zelden vanwege het strenge regime in die landen waardoor alles wat tegen de geldende religie en regels van de staat ingaat de kop wordt ingedrukt. Carthagods uit Tunesië roeit al vanaf 1997 tegen de stroom in. Dit album had in 2019 uit moeten komen maar vanwege problemen met het label werd de release uitgesteld. Gewend aan tegenslagen zocht de band naar een nieuw label voor het al opgenomen materiaal en vond dit uiteindelijk ook zodat we nu kunnen luisteren naar The Monster In Me. Het album werd gemixt door Imre Beerends (Delain) en bevat gastbijdragen van Mark Jansen (ik meen zijn grunt in A Last Sigh te herkennen) en heeft daarmee een Nederlands tintje meegekregen.Lees verder ›

Als ik van één instrument ontzettende jeuk aan mijn perineum krijg is dat, naast de ‘didgeri-don’t’, wel de sitar. Niet dat ik iets heb tegen Ravi Shankar en ik heb al helemaal niets tegen The Beatles. Integendeel zelfs. Maar de klanken van het instrument geven me een weeïg, onderhuids gevoel. En laat nu nèt Lord of poisons, het eerste nummer van het titelloze debuut van Las Historias, beginnen met sitargeluiden…Lees verder ›

Het is een misdrijf dat we Exocrine pas met zijn vierde album Maelstrom voor het eerst te genieten krijgen. Eigenlijk is dat bijna een beledigende titel. Want waar een maalstroom alles onsamenhangend meesleurt, zit de technische industrial death metal van dit kwartet organisch in elkaar. Meteen ook het voornaamste punt waarmee de Fransen het verschil maken tegenover hun overdadig virtuoze genregenoten.Lees verder ›