Headlines

Ik ben eens even in de ondergrondse discografie van het Baskische Lord Orots gekropen, aangezien de beste man achter dit project voor mij een onbekende was. Het kwam ongeveer neer op de albumtitel van zijn nieuwste plaat: Conquering The Infinite Void. Nadat ik dit stukje niemandsland had veroverd was het wel duidelijk. Het betreft hier een hele verzameling minimalistische dungeon synth en mysterieuze atmosferische black metal, waarbij een toenemende complexiteit te horen is.Lees verder ›

Een portie vrij saaie (glam)rock werd opgestuurd naar Zware Metalen. Waarom? Wat moeten de mensen uit de Lage Landen met deze matige band uit een of ander verlaten gat in de Verenigde Staten? Ik heb echt geen idee. Dick Circus is, na een paar EP's en singles, het debuut van deze band.Lees verder ›

De titel van dit album spreekt gelijk aan. Het kondigt een dramatisch werkstuk aan in de goede zin van het woord. Zie de hele vette albumcover nog even, en het lijkt inderdaad vijf voor twaalf. Deze Australiërs maken (desert) stonerrock met shoegazevocalen en dit is album nummer drie. Gaan ze de hoge verwachtingen waarmaken?Lees verder ›

Ice War is het persoonlijke project van ons aller Jo Capitalicide. De Canadese man die de gitaar bespeelt bij Zex. De band die bekend werd doordat het album Uphill Battle in 2017 per ongeluk op een pressing van Beyoncé's LP Lemonade werd geperst. Zolang het niet andersom gebeurt is dat allemaal helemaal niet erg. Na aantijgingen van seksueel geweld aan het adres van Jo Capitalicide, die vervolgens net zo hard weer werden ingetrokken, werd Zex doodleuk door het label van dienst de deur gewezen.Lees verder ›

The World is Fucked. Weet u wat pas fucked is? Dat we fucked niet meer gewoon als fucked schrijven. Dat we fucked schrijven als f***ed. Dat is pas fucked. Als uw tere oogjes niet tegen het woord fucked kunnen, maar de bandnaam wel Razor Sharp Death Blizzard is... Dat is toch fucked! Afijn, ik was gelijk in een opstandige modus toen ik de digitale versie van dit album op mijn computer zag staan, vol met sterretjes in de namen. Op zich een goede emotionele staat als je aan de donkergekleurde hardcore moet. Deze band maakt een soort overzeese emo/hardcore vol chuggy riffs die mij aan Figure Four en Cro-Mags doet denken. De Schotten brengen met dit werk hun tweede album uit.Lees verder ›

Op 2 februari 2019 beleefde de band Septicflesh een (voorlopig?) hoogtepunt in zijn bestaan. In 2008 gebruikte het gezelschap voor het eerst een echt orkest om hun donkere muziek nog meer impact te geven. Dat was voor hun baanbrekende album Communion. Op de drie studioalbums die volgden werden de orkestraties steeds meer uitgewerkt. Maar live optreden met een orkest was er nog niet van gekomen. Tot die voor de band gedenkwaardige dag anderhalf jaar geleden dus. Bij een optreden in Mexico-Stad werd de band bijgestaan door een groot orkest en diverse koren. De hele onderneming had een dermate omvang dat uiteindelijk meer dan honderd mensen een plek vonden op het podium van het Teatro Metropólitan. Voor de totstandkoming van deze betoverende avond (en meer) verwijzen we graag naar het interview dat we hadden met Christos Antoniou, gitarist, maar ook klassiek componist/arrangeur van Septicflesh. Met drieduizend enthousiaste fans was de show rap uitverkocht. Maar een optreden als dit leg je natuurlijk vast en breng je uit. Dat is precies wat er nu gebeurt met Infernus Sinfonica MMXIX.Lees verder ›

Soms waagt Napalm Records zich eens aan een gokje. Zo verscheen enige tijd geleden Skamhan, van de Deense band (0). Dat spreek je overigens uit als 'ParentesOparentes' en net even experimenteel als de bandnaam is het genre dat deze band ons presenteert. Niet dat deze Denen het warm water hebben uitgevonden, dit verwijst duidelijk naar een band die gewoon zin had om te spelen waar ze zin in hadden op het moment en niet aanleunt bij een bepaald segment van de zwaardere metalwereld.Lees verder ›

De melodische death/blackmetalband met de allesvertellende bandnaam Brotthogg brengt, in eigen beheer, hun volgende plaat uit. De titel van dit werkje, The Die Is Cast. Brotthogg betekent, vrij vertaald vanuit het Oud-Noors, "hij die het vuile klusje moet opknappen". Nu, ik ken wel wat vuile klusjes die deze Noren, afkomstig uit Trondheim, mogen komen opknappen, maar dat zal alvast niet de bedoeling zijn. Ik ken wel een paar notoire losers waar de heren over mogen rijden, maar nogmaals, dit soort klusjes zal wel niet bedoeld worden.Lees verder ›

Tijd om een release op te pikken die al even uit is? Ja hoor, deze uit Luxemburg. Miles to Perdition, dat het tweede album eerder dit jaar uitbracht, legden we Beneluxgewijs even op de rooster. Melodeath, metalcore, hardcore..., het is van alles wat blijkbaar en in een conceptueel album gegoten dat de naam 2084 meekreeg. Ik vertaal even uit de losse pols: 2084  behandelt de tweedeling van utopie en dystopie. Met verwijzingen naar de actualiteit, beschouwt de band ook meesterwerken van dystopische literatuur zoals 1984 of Brave New World en hun sciencefictionbenadering door de mensheid in het jaar 2084 in te schatten. De binaire oppositie van hoop en wanhoop is alomtegenwoordig in de teksten, de beelden en vooral de muziek, de laatste contrasteert sombere, beklemmende sferen en glinsterende, mooie melodieën, alles in het kader van solide death metal. Waarom zouden we nog recensenten moeten hebben eigenlijk?Lees verder ›

Kijk, soms doe je al eens iets wat je nog nooit gedaan hebt. Wat? Niet alles is voor dit geschreven forum, hoor. Eén ding echter wel. Een plaat beluisteren die louter bestaat uit akoestische nummers opgesmukt met natuurgeluiden, klassieke instrumenten en synth- en-pianopartijen. Is deze nieuwe, Perdition II van Astral Winter de moeite? Het antwoord volgt later.Lees verder ›

Van klopgeesten mag je schrik hebben, maar soms zijn ze best wel geinig. Toch boezemden de vorige vier cd's van deze Zwitserse thrashers onze redactie blijkbaar voldoende angst in om ervan af te blijven. De vijfde nemen we, onbevreesd als we zijn, toch maar eens voor de geest. Of jij verplicht bent dat ook te doen? Klop dat linkje hierna maar eens aan!Lees verder ›

Een EP uitbrengen die een speelduur heeft van ongeveer dertig minuten: dan laat het genre zichzelf wel raden. Er zijn immers genoeg bands die in die tijd twee albums afraggen. Met een licht technisch karakter beukt Æpoch in een goed tempo zijn death metal door je strot. De Canadezen halen de mosterd bij bands als The Black Dahlia Murder, Obscura en Revocation en voegen daar eigenhandig nog graag wat old school invloeden doorheen.Lees verder ›

Tussen deze Ode en de voorlaatste volledige plaat, Cotard, zit maar liefst negen jaar. Ik heb er het raden naar waarom Gróvio, grondlegger van deze Portugese eenmansband Omitir, er zo lang over gedaan heeft om een nieuw album te schrijven. Een plaat die bol staat van de uitgesmeerde black metal met ambient- en folkinvloeden. Bij een eerste luisterbeurt doet dit album wat aanleunen bij de Canadese scene. De plaat voelt wel lang niet zo koud en kil aan maar toch. Ook een band als Ruadh komt in me op Daarnaast valt het op te merken dat dit type bands ook altijd oog heeft voor detail. Zo is de hoes van dit Ode erg mooi. Het lijken werkende dames in het veld te zijn die om één of andere reden in paniek schieten.Lees verder ›

Met het artwork van zijn nieuwe EP geeft Messiah een nieuwe betekenis aan het woord grafkop. Daarmee is de hoes niet helemaal mijn smaak, maar iemand die een grote poster van de cover van – ik noem maar wat – Death Magnetic van Metallica in zijn woonkamer heeft hangen, zal er vast meer mee kunnen. Naar mijn smaak is wel de muziek die Messiah op Fatal Grotesque Symbols - Darken Universe brengt.Lees verder ›