Khemmis – Deceiver

Geschreven door op 05-01-2022 om 16:10.

Khemmis draait ondertussen al even mee. De band uit Denver, Colorado staat erom bekend om doom, death en zelfs black metal met elkaar te vervlechten. Ikzelf zie Khemmis eerder als een doomband met traditionele heavy metal-invloeden. Zeker op deze laatste plaat is dit heel hoorbaar en aantoonbaar. Midden november bracht de band namelijk zijn vierde album Deceiver uit. Ik wilde deze toen direct bespreken, maar – lang verhaal kort – de promo is niet tot bij mij geraakt en dus vergat ik deze gewoon te bespreken. Ja, ik word ook een jaartje ouder en vergeetachtiger. Bij het overlopen van de beste platen van het voorgaande jaar viel mijn oog vervolgens op deze vergeten parel. Wat? Werd deze plaat nog niet besproken door ons? Wat een schande! Tijd om dit even recht te trekken me dunkt!

Vanaf openingstrack Avernal Gate wordt meteen duidelijk gemaakt dat deze schijf onrecht is aangedaan. Emotioneel, melodieus en toch onmiskenbaar doom, met op goed gekozen momenten een korte grunt erin. Oh wat ik ben opgetogen met het feit dat deze plaat alsnog zijn weg naar mijn stereo-installatie vond.

Deceiver heeft me als luisteraar volledig mee. De muziek klinkt gloomy, lekker diep en doom en de melodie brengt de luisteraar aan het dagdromen. Ik zei het al eerder, maar de korte grunts er tussendoor vallen wat mij betreft op het perfecte moment. Deze zorgen voor een broodnodige afwisseling en schudden de luisteraar wakker op de momenten dat het nodig is. Beetje zoals Swallow The Sun of de vroegere Opeth het aanpakken. Van Mikael Åkerfeldts band gesproken, persoonlijk mis ik de mans gegrunt op Opeths laatste platen, maar Khemmis vult de leemte prachtig in met Shroud of Lethe, de vierde track op deze plaat. Dank u Khemmis! De Opeth is zeer sterk in deze knapperd. Meer dan acht minuten duurt het nummer en dan nog voel ik de onweerstaanbare drang om die repeatknop zwaar te mishandelen. Naar het einde toe hoor je zelfs flarden van iron Maidens invloed. Netjes hoor. Nu stop ik met deze song op te hemelen vooraleer deze de volledige recensie kaapt. Doe me een plezier en geef deze zelf eens een luisterbeurt.

Deze Deceiver is onmiskenbaar meer doomgericht dan zijn voorganger Desolation (2018) en naar mijn gevoel ook melodieuzer. Al valt de dubbele gitaaraanval van de heren Hutcherson en Pendergast natuurlijk nog steeds op. Khemmis is en blijft een gitaargedragen band natuurlijk. De invloed van traditionele heavymetalbands uit de jaren ‘80 condenseert zwaar tegen de ruiten hoor. Werkt een beetje als honing op recensenten als mezelf. Verdomd lekker en ik blijf er nogal makkelijk in plakken. Doorheen de melodie en veilige gitaarriffs borrelt er af en toe wat extreme(re) metal naar de oppervlakte en dat maakt het geheel nog aantrekkelijker.

Deze band timmert nu een decennium aan zijn weg naar de top en dit begint op te brengen. Sedert 2019 vond Khemmis onderdak bij het machtige Nuclear Blast, en dan weet je dat je muziek opgepikt wordt natuurlijk. Deze Deceiver is de eerste plaat die volledig en alleen via Nuclear Blast verschijnt en doorstaat moeiteloos de hoge verwachtingen die dit met zich meebracht. Deze plaat moest eigenlijk mijn persoonlijke top twintig hebben gehaald, maar je kan nu eenmaal niet alles op tijd beluisteren. Weet je? Indien je deze band nog niet zou kennen, is dit het ideale moment om daar verandering in te brengen. De kans is groot dat je aangenaam zal verrast zijn. Ik houd van de richting die deze band uitgaat en kijk al vingerlikkend uit naar toekomstige platen. Deceiver van Khemmis, één van de vergeten parels van 2021 die we snel even de aandacht willen geven die deze verdient.

Score:

90/100

Label:

Nuclear Blast, 2021

Tracklisting:

  1. Avernal Gate
  2. House Of Cadmus
  3. Living Pyre
  4. Shroud Of Lethe
  5. Obsidian Crown
  6. The Astral Road

Line-up:

  • Ben Hutcherson – Zang, gitaar
  • Phil Pendergast – Zang, gitaar
  • Zach Coleman – Drums

Links: