Wilderun – Epigone

Geschreven door op 06-01-2022 om 19:00.

Voordat we starten met de reden waarom jij dit artikel hebt aangeklikt, namelijk het bespreken van de muziek, wil ik je een zeer exclusief inkijkje geven in de werkwijze van Zware Metalen. Mochten jullie de komende weken geen bericht meer van me horen, dan weten jullie dat ik helaas heb moeten onderduiken (of nog erger). Maar goed, de wereld heeft recht op informatie en transparantie. Waar NPO Radio 2 claimt de lijst der lijsten in bezit te hebben, weten we bij Zware Metalen wel beter. Uiteraard hebben we allereerst de ZM Jaarlijst, maar voor ons redacteurs is de promolijst met nieuwe zware albums de échte heilige graal. Om daar enig systeem in aan te brengen, wordt het kaf van het koren gescheiden door middel van ingewikkelde, doch zeer doeltreffende algoritmes: een belangrijke, grote of zwaar geanticipeerde inzending wordt dikgedrukt weergegeven. Minder belangrijke inzendingen, nou ja, niet. Zoals ik al zei: doeltreffend. Maar nu komt het. Het album dat we hier bespreken was dus gewoon in ordinaire opmaak weergegeven. IN ORDINAIRE OPMAAK! Excuseert u mij hier mijn digitale intonatie. Maar dit moest gewoon even.

De reden voor mijn verbazing is overigens van positievere aard. Wilderun bracht in 2019 namelijk het epische, prachtige en overweldigende Veil of Imagination uit. Als je het mij vraagt het beste album wat dat jaar op de wereld werd losgelaten (en misschien zelfs wel het hele vorige decennium). Waar de voorgaande drie albums nog volledig in eigen beheer werden uitgebracht, is er nu gekozen om toe te treden tot de stal van Century Media. Ik zeg hier bewust gekozen, aangezien ik er van overtuigd ben dat de labels in de rij hebben gestaan om deze band aan hun collectie toe te voegen. Dat stemt benieuwd of dit ook grote veranderingen in het geluid van de band teweeg brengt. Wat hetzelfde is gebleven, is wederom een fantastische albumhoes. Ook de mix is weer verzorgd door niemand minder dan Jens Bogren. Dat zijn alvast prettige uitgangspunten.

Muzikaal gezien kan de conclusie getrokken worden dat we dezelfde elementen terugvinden die Veil of Imagination zo fantastisch maakten. Epigone biedt namelijk opnieuw een ware metalopera, waar zo ongeveer het totale metalen spectrum (en soms ook ver daarbuiten) de revue passeert. Van progressieve rock, symfonische pracht en praal, folklorische toevoegingen en theatrale elementen, tot aan de extremiteit van death metal. Sprookjesachtig, meeslepend, filmisch en bruut. Dit alles wordt door ingenieuze structuren met elkaar verweven en verheven tot kunst. Een beter woord kan ik er simpelweg niet voor vinden. De titel van dit album is dan ook passend bij deze beschrijving. Een epigoon is in de kunsten namelijk iemand die grote voorgangers volgt of op bestaande grondslag voortbouwt. Hier zit echter een negatieve bijsmaak aan, aangezien een epigoon wordt verweten een gebrek aan originaliteit te bezitten. Daar gaat de vergelijking met dit album dan ook scheef. Dit Epigone bouwt weliswaar duidelijk voort op Veil of Imagination, maar weet dit te doen zonder simpelweg een vervolg te zijn. De hiervoor genoemde elementen, die het geluid van Wilderun definiëren, worden dan ook op een geheel andere wijze ingezet.

De eerste constatering die gemaakt kan worden, is de verschuiving in de manier waarop die elementen in de spotlichten komen te staan. De orkestrale onderdelen en koorarrangementen zijn nog steeds aanwezig, maar worden gerichter toegepast en minder op de voorgrond ingezet. Dit zorgt in eerste instantie voor een minder vol geluid. Dit bedoel ik echter in de goede zin van het woord, omdat de composities hierdoor meer ademen en de overige instrumenten niet meer verdrinken in de relatieve overdaad die Veil of Imagination toch zeker over zich heen had. Het bijkomende voordeel hiervan is dan weer dat de folkinstrumenten meer ruimte krijgen en ook de gitaarpartijen een prominentere plek innemen. Een tweede constatering is te vinden in de basisemotie waarvandaan het album vertrekt. Waar Veil een uitgesproken vrolijk karakter had, vinden we in Epigone juist een donkere en mysterieuze ondertoon, die als een rode draad door het hele album heen te vinden is. Beide verschuivingen in het geluid zorgen voor een album dat onwijs herkenbaar klinkt, maar tegelijkertijd fris en vernieuwend is. Wilderun weet hiermee zijn geluid verder te perfectioneren, waarin alle elementen het beste tot hun recht komen.

Eigenlijk is het zinloos om individuele nummers te bespreken, aangezien er teveel gebeurt en de muzikale composities naar alle kanten uitwijken. De opbouw van het album geeft echter nog aanleiding tot het schrijven van enkele woorden. De volgorde en plaatsing van de nummers zorgen namelijk voor een coherent geheel, wat ervoor zorgt dat het album als geheel beluisterd dient te worden. Epigone start door de rustige kant van Wilderun te tonen met het akoestische Exhaler, dat eigenlijk als opwarmer dient voor het opvolgende Woolgatherer. Hier wordt na drie minuten de ban gebroken en bloeit het album voor het eerst open. Toch blijft het nog allemaal relatief ingetogen, totdat we aankomen bij het bombastische Passenger. Hier laat Wilderun het betere en stevige gitaarwerk horen om vervolgens alle virtuositeit uit de mouw te schudden op Identifier. En dat is het spel dat Wilderun onwijs goed beheerst. Aantrekken en afstoten, spanning opbouwen en dat tot een climax weten te brengen. Als ik die laatste zin nog een keer nalees, had dit ook de beschrijving kunnen zijn van de gemiddelde romantische comedy, maar gelukkig ligt de lat hier net wat hoger. Het duistere intermezzo Ambition geeft de opmaat naar het twintig minuten durende vierluik Distraction, dat progressieve metal in optima forma tentoon weet te stellen. Wat een muzikale kwaliteit!

Als je dit kunt zien, betekent het dat je nog steeds deze recensie aan het lezen bent en dat je de muziek nog niet aan het luisteren bent! Althans, dat neem ik aan, want anders zou je waarschijnlijk al helemaal in de muziek gezogen zijn. Dit is zondermeer de langste recensie die ik in mijn schrijverscarrière bij Zware Metalen heb geschreven, maar dit album verdient alle letters. Ik moet eerlijk bekennen dat ik lichte angst had voor het beluisteren van dit album. Dat had grotendeels te maken met de erfenis van de voorganger en mijn eigen verwachtingen voor deze opvolger. Ergens was ik ook bang dat dit Epigone simpelweg zou klinken als een Veil 2.0. Niks blijkt echter minder waar en mijn verwachtingen zijn dan ook ruimschoots overtroffen. De inkt voor het maken van de jaarlijst voor 2021 is pas net opgedroogd en ik kan nu alweer de eerste plaat voor 2022 noteren. Sterker nog, het wordt een hele opgave om deze van de eerste plaats te krijgen. Wat. Een. Plaat!

Score:

95/100

Label:

Century Media Records, 2022

Tracklisting:

  1. Exhaler
  2. Woolgatherer
  3. Passenger
  4. Identifier
  5. Ambition
  6. Distraction I
  7. Distraction II
  8. Distraction III
  9. Distraction Nulla

Line-up:

  • Evan Anderson Berry – Zang, gitaar, keyboard
  • Daniel Müller – Basgitaar
  • Wayne Ingram – Gitaar, keyboard, orkestratie
  • Jonathan Teachey – Drums

Links: