Headlines

De band voor al uw feesten en partijen heeft weer een album. De in 1994 opgerichte groovemetalband Lamb of God brengt dan eindelijk een self-titled uit. Meestal is dat toch een teken van muzikale volwassenheid. Alsof de band een statement wil maken: wij zijn Lamb of God, en wij klinken zoals u op dit album kunt horen. Na zeven albums is hier dan Lamb of God. De opvolger van VII: Sturm Und Drang uit 2015. Muzikaal gezien bevatte dat album geen gekkigheid. Het was ouderwets grooven geblazen met de mannen. De band was duidelijk geëvolueerd ten opzichte van albums als de publieksfavoriet Sacrament, en mijn persoonlijke favoriet Ashes of the Wake. In 2017 nam de band een korte pauze, en in 2019 verliet stichtend lid en drummer Chris Adler de show. Dat was even janken natuurlijk! Hij gaf als tip een vervanger met de naam Art Cruz mee. Het was een aanbod dat de getalenteerde Art Cruz (Winds of Plague) niet kón weigeren.Lees verder ›

Via het kleinere Nordic Mission label brengen deze drie heren uit het zuiden van Noorwegen een aparte pot black metal mee nu en dan wordt deze pot opgeblonken met behulp van avantgardische, doomy poetslappen. De drie spelen eveneens samen in andere bands zoals daar zijn Dalit of Aspiration. Voor hen die deze bands mogen kennen een leuk weetje. Cloth, zoals de drie zich pleegt te noemen, brengt een EP uit met vier nummers verzameld onder de titel Axis Mundi. Buiten één demo en nog een EP uitgebracht in 2016, vind je van deze toch wel interessante band maar weinig terug.Lees verder ›

Ironstone is een vijfkoppige Australische band die met een debuut EP op de proppen komt. De band heeft al bijna vijfduizend vind-ik-leuks op Facebook. Dat is toch wel veel voor een debuut, dus ik vraag me af hoe de band in de kijker is geraakt doorheen de jaren. Voor deze EP is er nog één single uitgebracht en Bound stond zes maanden geleden ook al online. De promocampagne rond deze gasten lijkt me naar de letter nageleefd van hoe metalcore bands dit tien jaar geleden deden, maar de EP is in eigen beheer. De bandfoto geeft een neppe en cliché indruk. Een beetje stoer kijken, veel zwart en grijs, spelen met schaduwen, iedereen op een rijtje. De clip van Bound hervalt ook weer in dezeflde clichés. In de fiche staat er wel dat de band progressieve metal brengt. Iets klopt niet. Ik houd mijn hart vast.Lees verder ›

Opnieuw een band uit de dicht beboste en kille, koude regio van Quebec, Canada. Opnieuw een éénmansproject, ditmaal van Exu die we normaal kennen van Hak-Ed-Damm. Dit Sombre Héritage heeft de eerste langspeler klaar met als titel Alpha Ursae Minoris. En ik moet zeggen: al meteen vanaf de eerste maten, heeft de heer Exu mijn aandacht. Goed geproduceerde black metal met een stevige knipoog naar het Europese vaste land, met name Zweden. Obscure, wit-zwarte bandfoto ook.Lees verder ›

Het zijn drukke (en dure) tijden voor liefhebbers van het Poolse zwartgeblakerde deathmetalmonster dat Behemoth heet. De band gooide er de laatste maanden allerlei releases uit: van losse nummers die alleen digitaal te verkrijgen waren tot verschillende producten in fysieke vorm die alleen via de eigen webshop besteld konden worden. Vaak voorzien van een handtekening van op z’n minst bandleider Nergal, hetgeen de prijs nog wat opdreef. Maar hé: die hypermoderne digitale winkel moet ook draaiende worden gehouden: laat dat maar aan zakenman Nergal over. Lees verder ›

Standvast. Groningen present. Ik reviewde het album Jera: Live 2018 en het album Afkomst waarmee deze heren debuteerden en hoewel het allemaal niet fantastisch origineel was qua zwarte metalen, leg ik beide albums nog steeds met enige regelmaat op. Langspeler nummer twee is eerder dit jaar verschenen via Werewolf Promotion: een label dat niet bekend staat omwille van het voeren van promotie. Gelukkig heb ik nog contacten met smaak die me vanuit Nederland laten weten wat te beluisteren. Bij het vallen van de naam Standvast wist ik meteen hoe laat het was.Lees verder ›

Als je leest dat Mass Murder uit Italië komt en dat Extreme Extinction langs het titanische geluidscoloseum van Stefano Morabito passeerde, weet je eigenlijk al heel veel. Je notenzak of je lippenpaar gaat flapperen onder kolossale ladingen diepe death metal. De enige vraag die je nog kan stellen, is: leunt deze tweede korte langspeler eerder aan bij het technische type dan wel het machtige type waar de laars van Europa tegenwoordig zoveel kont mee schopt?Lees verder ›

Ergens in het oosten van Saudi-Arabië werd in 2008 deze band Al-Namrood opgericht. De bandnaam betekent niets meer of niets minder dan "de niet-gelovige": een erg krasse uitspraak als je afkomstig bent uit dit land. Al-Namrood is al lang geen nobele onbekende meer in de blackmetalwereld. Want een blik op de releaselijst leert ons dat deze Wala'at alweer de achtste langspeler is. De vorige, Ten Years Of Resistance, wist zijn weg naar onze redactie niet te vinden maar de plaat daarvoor, Enkar, uit 2017 dan weer wel. Ook dit Wala'at wordt uitgebracht door het kleinere Canadese label Shaytan productions. Een label dat zich wat toelegt op black metal met een stevige oosterse dressing.Lees verder ›

Nee, dit is niet Machine Head's poging om de draak die Catharsis heet goed te maken. Het gezelschap inhuursoldaten rondom zanger/gitarist Robb Flynn heeft onverwachts een digitale single bestaande uit twee nummers uitgebracht die, de naam zegt het al, helemaal aansluit bij de situatie in de wereld in het tot nu toe broeierige jaar 2020. Het past bovendien bij het voornemen van Flynn om met enige regelmaat nummers uit te brengen die niet per se op een album terecht hoeven te komen. En bij de rol die hij blijkbaar voor zichzelf ziet als muzikale opiniemaker in het publieke debat waarbij hij duidelijk preekt vanuit een linkse invalshoek.Lees verder ›

Tijdens het moderne leven hebben wij ons ongemerkt een aantal ongeschreven regels aangemeten. Als je als man bijvoorbeeld in een kroeg moet pissen en er drie urinoirs zijn, dan kies je nooit voor het middelste urinoir. Hierdoor hoeft de volgende volblazige persoon niet naast jouw kletterfestijn te gaan staan. Hij kan veilig, met één urinoir als denkbeeldige grens tussen jullie beiden, zijn kleine boodschap deponeren. Een andere regel is het gegeven dat als je jezelf ‘cool’ noemt, je per definitie niet meer cool bent. Als je jezelf te graag ‘punk’ noemt, ben je een poser. De grote vraag is of dit ook geldt voor bands die zichzelf ‘cvlt’ noemen. Doet dat dan automatisch af aan de ‘trve-heid’  van de muziek, of mag je jezelf gewoon zo noemen en het tegelijkertijd ook zijn? Wat maakt het ook eigenlijk uit? Het nieuwe album van Russische ambient-/folkformatie Nytt Land draagt in ieder geval de naam Cvlt. Jawel, zelfs gespeld met een ‘v’. En het is fantastisch.Lees verder ›

Een nieuw album van eigen bodem, deze keer van een melodische deathmetalband uit Den Haag, genaamd Rages Of Sin. Hij debuteert met Divergence, een album met wel erg opvallende titels. Nu is deze recensie lichtelijk afwijkend dan de vele andere die ik op mijn naam heb staan. Ik ben namelijk specifiek gevraagd door de heren om het debuutalbum te recenseren. Wees voorbereid, mijn mouwen zijn al opgestroopt..!Lees verder ›

Argesk is een jonge Britse band die extreme, keyboard-overladen, melodische black metal maakt, duidelijk geïnspireerd door hun landgenoten Hecate Enthroned en Cradle of Filth. Dat lijkt op het eerste zicht ook niet zo verwonderlijk, aangezien zijn drummer Bob Kendrick tussen 1996 en 2012 de vaste drummer was van… Hecate Enthroned, jawel. Beide bands zijn ook afkomstig uit Manchester, dus de kans op enige kruisbestuiving is hier uiteraard bijzonder hoog. Anderzijds is Argesk geenszins een Hecate Enthroned-kloon en is Bob Kendrick ook niet de bedenker of oprichter van deze band. Het zijn de andere drie bandleden die in 2017 de eerste riffs en akkoorden hebben vastgelegd in de repetitieruimte, vooraleer Bob er bij werd gehaald.Lees verder ›

We mogen de berenvoet nog eens aanschouwen. Het naar die plant vernoemde Behold The Arctopus staat met Hapeleptic Overtrove voor de vierde keer in volle bloei. Wetende dat het één van de hersenkinderen is van Dysrhythmia- en Gorguts-snarenschikker Colin Marston, mag je ervan uitgaan dat de Amerikaanse geeks ook nu weer zullen proberen om alle muziekregels te breken. Dan is het altijd bang afwachten hoe muzikaal het nog is.Lees verder ›

Soms moet je het gewoon niet te ver zoeken en kan je ook in je eigen regio prima muzikanten en vette bands tegenkomen. Zo is ook Ande, een atmosferische blackmetalband, niet ver van mijn woonplaats gevestigd. Deze éénmansband licht vanuit een stevig Noors geladen visie, zijn mening toe middels alweer de derde langspeler, Vossenkuil. De vorige albums Licht en Het Gebeente kwamen ook al in eigen beheer uit, net als deze laatste. Dan stel ik met toch wel de vraag of er echt geen label is dat de heer Jim wil ondersteunen om alzo zijn muzikale escapades over de hele wereldbol aan de man te brengen. Het kan ook gewoon de keuze zijn van de band zelf om met niemand anders dan jezelf in zee te gaan natuurlijk. Het voordeel is dat je dan alles in eigen handen hebt.Lees verder ›