Headlines

Ga er maar eens lekker onbevangen voor zitten. De nieuwe schijf van Meslamtaea ziet het levenslicht. Of moet ik zeggen, de schaduw van het levenslicht. De albumtitel Getekend in de schaduw van het leven, laat geen misverstand bestaan over de intenties van de heren. De wereld gaat naar de klote en dood en verderf is wat de mensheid nog te wachten staat. De black metal is onorthodox van aard met veelal progressieve invloeden, iets wat we steeds vaker terugvinden in zwartgeblakerd materiaal van eigen bodem. Het lijkt haast wel een soort handelsmerk te worden van de Nederlandse blackmetalscene. Er is echter één gevaar voor wat betreft de uitvoering: de progressieve elementen kunnen er ver over zijn, waardoor de essentie verloren gaat. Het is en blijft immers wel black metal.Lees verder ›

Gekke dingen in muziek. Altijd een geliefd onderwerp voor discussie. Persoonlijk ben ik er een groot liefhebber van. Shining uit Noorwegen dat met zijn saxofoon zogenaamde ‘blackjazz’ maakt? Of vreemde instrumentale stukken in Dream Theater? Kom maar door. Niet alleen zorgt het voor interessante, verrassende muziek, maar het kan ook nog eens pionierswerk betekenen voor anderen en het genre verder brengen. Het Italiaanse Ottone Pesante zoekt de absolute grenzen van de metal op  met wat zij noemen brass metal. Een genre waarin de (blijkbaar) sterk verouderde opvatting dat metal gitaren moet hebben overboord wordt gegooid. De bezetting van de band bestaat namelijk uit een drummer, een trompettist en een trombonist. Iets dergelijks heb ik alleen eerder gezien bij een optreden van Heavy Hoempa tijdens carnaval: een hoempaband die metalcovers verzorgd. Iets wat bijzonder goed uitpakt in de feesttent, maar de vraag is of brass ook werkt op een serieuze metalplaat. Met die vraag in mijn hoofd zette ik het album aan.Lees verder ›

Sommige releases lenen zich al beter tot een uitgebreide recensie dan andere. En dat heeft dan niet altijd met de muziek te maken. Achter sommige bands zit namelijk een heel verhaal. Soms zelfs in die mate dat ze in feite de helft van de recensie al zelf geschreven hebben, gewoon door hun biografie mee te leveren bij de promo. Voor de meeste releases krijgen we van het label namelijk een bio van de band in kwestie meegestuurd. Zo ook bij Black Goat. Ik vermoed echter dat deze specifieke bio door de band zelf is geschreven (en duidelijk niet nagelezen door het label), want hij staat propvol taalfouten. Maar wat een verhaal zeg. Men is hier bijzonder openhartig over en net daarom krijgen we een zeer gedetailleerd beeld van de historiek achter Black Goat. Laat ik toch even beginnen met een korte bloemlezing:Lees verder ›

Unsound Despair is de tweede EP van deze éénmansband genaamd Mørk Hest. Mørk is de grondlegger, of de oervader als je dat liever hoort, en is afkomstig uit de Verenigde Staten van Amerika, the Ozarks om meer precies te zijn. Een bergachtige regio op het grensgebied van de staten Missouri en Arkansas. Als je naar de titels van de nummers op deze EP gaat kijken moet dit toch een intrieste regio zijn. Ook de eerste EP van dit gezelschap kreeg eveneens de vrolijke titel Somber Tears mee. Ik zoek alvast mijn stoffen zakdoek want papieren zakdoekjes dienen voor iets anders.Lees verder ›

Als je geen moeite hebt met een halve bak, eieren voor je geld of een kat in de zak, dan is de EP The Octagonal Stairway een goede aanwinst. Dat deze plakken vinyl nu alweer in prijs verdrievoudigd te koop op het wereldwijde web staan zul je dan wel op de koop moeten toenemen. We zijn beter gewend van dit vijftal en met Head Cage (2018) nog vers in het geheugen, is het geen schande om The Octagonal Stairway in de bakken te laten staan. De nummers The Octagonal Stairway, The Cavalry en Cameraman kunnen we gelukkig wel weer gewoon apart hangen.Lees verder ›

Yes, het is zover. Een jaar nadat Phil Anselmo de gelijknamige 2-track EP van En Minor liet horen, kunnen we nu dan eindelijk luisteren naar de langverwachte eerste langspeler, dat de verwelkomende titel When The Cold Truth Has Worn Its Miserable Welcome Out draagt. Sinds de nummers On The Floor en There’s A Long Way To Go - waarvan laatstgenoemde helaas niet op het album is beland - hebben we de voorgaande weken, in aanloop naar de release van het album, al volop kunnen luisteren naar de singles Mausoleums en Blue. Het zijn nummers die beloofden dat dezelfde lijn werd doorgezet.Lees verder ›

The Blood Of Celestial Kings, de debuutplaat van deze Engelse matrozen van Ninkharsag, kwam nog uit via Candlelight Records in 2015 en maakte op mij toch een behoorlijke indruk. En toen werd het stil... tot nu. Een EP voorzien van drie nummers komt vijf jaar na die eerste plaat via Vendetta Records aanspoelen. De titel liegt er niet om, Discipline Through Black Sorcery. Tijd dus voor een potje black metal van het onzuiverste water.Lees verder ›

Aan het water in de Deense hoofdstad Kopenhagen zal wel menig plan gesmeed zijn, nu en in tijden daarvoor. Misschien is alzo deze nog jonge band, Glemsel, ontstaan. De EP Unavngivet is het eerste wapenfeit. Het is een donker zwart brouwsel geworden, dat perfect in het verlengde ligt van wat we eigenlijk gewoon zijn te horen uit dit Scandinavisch land. Heerlijk ook dat het volledig in het Deens wordt geschreeuwd.Lees verder ›

Anima is het zesde album van dit Finse gezelschap, Noumena, dat in 2005 het meer dan schitterende Absence uitbracht. Het magistrale All Veiled is een nummer dat nog in mijn geheugen gegrift staat net als het daarop volgende iets slependere, The Dream And The Escape. Strak, eenvoudig, melodieuze death metal van het zuiverste water. De band leek zich echter na dit album wat te verliezen met Anatomy Of Life en Death Walks With Me maar kwam, weer voorzichtig, terug door de voordeur met Myrrys. Een plaat die in 2017 uitkwam en dit via het eigen label, Haunted Zoo productions. Ik ben benieuwd wat deze nieuwe langspeler brengt. In dat opzicht is de eerste single Saatto een wat te brave, hernieuwde kennismaking als je het mij vraagt. Maar dat is een eerste indruk en je weet op eerste indrukken kan je heden ten dagen niet verder.Lees verder ›

Mooi dat er dit jaar een nieuwe plaat van het West-Vlaamse Thurisaz in de rekken ligt, een band die mijn interesse reeds wist te wekken met het debuut in 2004. Naar eigen zeggen duurde het dit keer wat langer, vijf jaar meerbepaald sinds voorganger The Pulse of Mourning. Toch heeft Thurisaz geenszins vakantie genomen. In 2017 was de band zelfs nog te vinden op Graspop, waar ik de heren nadien nog wist te strikken voor een interview.Lees verder ›

Bijna uit het IJslandse niets (er was eerder een EP) is daar Cult Of Lilith met een klapper van een debuutalbum. Bekend is uiteraard dat IJslandse bands vaak iets bijzonders hebben. Dat ook Cult Of Lilith geen eenvoudig bord bruine bonen is, blijkt al uit de aankondiging van Mara. “Necromechanical baroque” is het terrein van Cult Of Lilith zo wordt ons meegedeeld. Daarbij worden klavecimbel, klassieke structuren en een flamencosectie beloofd. We bereiden ons dan ook voor op een plaat waarbij metal en klassiekere muzieksoorten elkaar vinden en versterken in een nieuwe muziekvorm als op albums van Hollenthon of Septicflesh.Lees verder ›

Tijd en zin om helemaal fucked up achtergelaten te worden na het beluisteren van een metalalbum? Dan zoek je best meteen Pyrrhon's nieuwste op, genaamd Abscess Time. Pyrrhon is een technisch deathmetalkwartet gevestigd in Brooklyn, New York. De groep, gevormd in 2008, bestaat uit zanger Doug Moore, gitarist Dylan DiLella, bassist Erik Malave en drummer Steve Schwegler. Pyrrhon bracht eerder dit jaar zijn vijfde album uit en duwde daarmee de grenzen weer wat verder weg in het deathmetalgenre. Waar Gorguts, Sadus, Sadist en Ulcerate nog enigszins normaal proberen te klinken is het bij Pyrrhon allemaal niet nodig. Na hun debuut in 2011 via Selfmadegod Records wisten we bij Zware Metalen al hoe laat het was, dat is er niet op verminderd. 'Wat gebeurt er in godsnaam nu weer?' Ik herhaal Heer Mike.Lees verder ›

Corona heeft ook positieve gevolgen, althans voor wie houdt van krankzinnigheid die deze uitdaging met zich meebrengt. Dit Nederlandse duo bracht niet lang geleden een EP uit via Tartarus Records en die moest ik natuurlijk hebben. Tartarus Records brengt naast shirts met roze poezen en groene cassettes erop ook echt cassettes uit en die zijn meestal pareltjes. Zo ook nu. All Are To Return is intens.Lees verder ›

Hoog in de Alpen van Tirol is Maria op weg naar haar kerk, terwijl ze opgehouden wordt door muziek. De klanken van de muziek dringen haar oren binnen en voor ze het zelf door heeft staat ze te moshen en te headbangen op de klanken van Silius. De Oostenrijkse…Lees verder ›