Headlines

Als je geen moeite hebt met een halve bak, eieren voor je geld of een kat in de zak, dan is de EP The Octagonal Stairway een goede aanwinst. Dat deze plakken vinyl nu alweer in prijs verdrievoudigd te koop op het wereldwijde web staan zul je dan wel op de koop moeten toenemen. We zijn beter gewend van dit vijftal en met Head Cage (2018) nog vers in het geheugen, is het geen schande om The Octagonal Stairway in de bakken te laten staan. De nummers The Octagonal Stairway, The Cavalry en Cameraman kunnen we gelukkig wel weer gewoon apart hangen.Lees verder ›

Yes, het is zover. Een jaar nadat Phil Anselmo de gelijknamige 2-track EP van En Minor liet horen, kunnen we nu dan eindelijk luisteren naar de langverwachte eerste langspeler, dat de verwelkomende titel When The Cold Truth Has Worn Its Miserable Welcome Out draagt. Sinds de nummers On The Floor en There’s A Long Way To Go - waarvan laatstgenoemde helaas niet op het album is beland - hebben we de voorgaande weken, in aanloop naar de release van het album, al volop kunnen luisteren naar de singles Mausoleums en Blue. Het zijn nummers die beloofden dat dezelfde lijn werd doorgezet.Lees verder ›

The Blood Of Celestial Kings, de debuutplaat van deze Engelse matrozen van Ninkharsag, kwam nog uit via Candlelight Records in 2015 en maakte op mij toch een behoorlijke indruk. En toen werd het stil... tot nu. Een EP voorzien van drie nummers komt vijf jaar na die eerste plaat via Vendetta Records aanspoelen. De titel liegt er niet om, Discipline Through Black Sorcery. Tijd dus voor een potje black metal van het onzuiverste water.Lees verder ›

Aan het water in de Deense hoofdstad Kopenhagen zal wel menig plan gesmeed zijn, nu en in tijden daarvoor. Misschien is alzo deze nog jonge band, Glemsel, ontstaan. De EP Unavngivet is het eerste wapenfeit. Het is een donker zwart brouwsel geworden, dat perfect in het verlengde ligt van wat we eigenlijk gewoon zijn te horen uit dit Scandinavisch land. Heerlijk ook dat het volledig in het Deens wordt geschreeuwd.Lees verder ›

Anima is het zesde album van dit Finse gezelschap, Noumena, dat in 2005 het meer dan schitterende Absence uitbracht. Het magistrale All Veiled is een nummer dat nog in mijn geheugen gegrift staat net als het daarop volgende iets slependere, The Dream And The Escape. Strak, eenvoudig, melodieuze death metal van het zuiverste water. De band leek zich echter na dit album wat te verliezen met Anatomy Of Life en Death Walks With Me maar kwam, weer voorzichtig, terug door de voordeur met Myrrys. Een plaat die in 2017 uitkwam en dit via het eigen label, Haunted Zoo productions. Ik ben benieuwd wat deze nieuwe langspeler brengt. In dat opzicht is de eerste single Saatto een wat te brave, hernieuwde kennismaking als je het mij vraagt. Maar dat is een eerste indruk en je weet op eerste indrukken kan je heden ten dagen niet verder.Lees verder ›

Mooi dat er dit jaar een nieuwe plaat van het West-Vlaamse Thurisaz in de rekken ligt, een band die mijn interesse reeds wist te wekken met het debuut in 2004. Naar eigen zeggen duurde het dit keer wat langer, vijf jaar meerbepaald sinds voorganger The Pulse of Mourning. Toch heeft Thurisaz geenszins vakantie genomen. In 2017 was de band zelfs nog te vinden op Graspop, waar ik de heren nadien nog wist te strikken voor een interview.Lees verder ›

Bijna uit het IJslandse niets (er was eerder een EP) is daar Cult Of Lilith met een klapper van een debuutalbum. Bekend is uiteraard dat IJslandse bands vaak iets bijzonders hebben. Dat ook Cult Of Lilith geen eenvoudig bord bruine bonen is, blijkt al uit de aankondiging van Mara. “Necromechanical baroque” is het terrein van Cult Of Lilith zo wordt ons meegedeeld. Daarbij worden klavecimbel, klassieke structuren en een flamencosectie beloofd. We bereiden ons dan ook voor op een plaat waarbij metal en klassiekere muzieksoorten elkaar vinden en versterken in een nieuwe muziekvorm als op albums van Hollenthon of Septicflesh.Lees verder ›

Tijd en zin om helemaal fucked up achtergelaten te worden na het beluisteren van een metalalbum? Dan zoek je best meteen Pyrrhon's nieuwste op, genaamd Abscess Time. Pyrrhon is een technisch deathmetalkwartet gevestigd in Brooklyn, New York. De groep, gevormd in 2008, bestaat uit zanger Doug Moore, gitarist Dylan DiLella, bassist Erik Malave en drummer Steve Schwegler. Pyrrhon bracht eerder dit jaar zijn vijfde album uit en duwde daarmee de grenzen weer wat verder weg in het deathmetalgenre. Waar Gorguts, Sadus, Sadist en Ulcerate nog enigszins normaal proberen te klinken is het bij Pyrrhon allemaal niet nodig. Na hun debuut in 2011 via Selfmadegod Records wisten we bij Zware Metalen al hoe laat het was, dat is er niet op verminderd. 'Wat gebeurt er in godsnaam nu weer?' Ik herhaal Heer Mike.Lees verder ›

Corona heeft ook positieve gevolgen, althans voor wie houdt van krankzinnigheid die deze uitdaging met zich meebrengt. Dit Nederlandse duo bracht niet lang geleden een EP uit via Tartarus Records en die moest ik natuurlijk hebben. Tartarus Records brengt naast shirts met roze poezen en groene cassettes erop ook echt cassettes uit en die zijn meestal pareltjes. Zo ook nu. All Are To Return is intens.Lees verder ›

Hoog in de Alpen van Tirol is Maria op weg naar haar kerk, terwijl ze opgehouden wordt door muziek. De klanken van de muziek dringen haar oren binnen en voor ze het zelf door heeft staat ze te moshen en te headbangen op de klanken van Silius. De Oostenrijkse…Lees verder ›

Aarschot, de plaats waar menig trein stopt in de richting van bijvoorbeeld Leuven. En dan zitten we bijna in het centrum van België. Laat nu net uit dit stadje dit drietal, genaamd Vloed, komen. Deze band bestaat sinds 2018 en geeft een eerste teken van leven door middel van…Lees verder ›

Ages komt uit Zweden en met Uncrown zit de band aan zijn tweede langspeler. De debuutplaat, getiteld The Malefic Miasma, kwam uit in 2015. De twee heren, Olander en Beckman, hebben dus even flink de tijd genomen om een opvolger te schrijven en in te blikken. Het moet gezegd: het…Lees verder ›

Tegenwoordig krijgt elk briesje, en elke storm een eigen naam. Ik stel voor om de volgende ijskoude gure poolwind Tsatthoggua te noemen. Een vernoeming naar deze Duitse BDSM-blackmetalband is wel op zijn plek. Ze zijn al een tijdje niet naar school geweest, want Hallelujah Messiah ademt old school. Dit album is een verzameling demotapes die een remaster hebben ondergaan. Dit materiaal komt vooral van een demotape genaamd Siegeswille. Nee, dat is niet dat album met die dwaze albumcover, dat is Hosanna Bizarre. Ene Gulnar van Norwegian Paranoic Abyss studios heeft de boel opnieuw gemastered. U wilt 1995 op uw bord? Hier.Lees verder ›

Dit is black metal uit de oertijd. Je weet wel, toen Venom en Celtic Frost net waren ontsproten en je echt je best moest doen een l.p. of cassette van één van deze bands te bemachtigen. Tegenwoordig noemen we dit ook wel blackened death. De muziek van Satan Worship klinkt iets strakker dan de voorbeelden destijds deden. Maar qua gitaarwerk en op vocaal gebied word je regelrecht naar begin jaren '80 teruggeworpen.Lees verder ›

Fans van Anathema en Steven Wilson, opgelet! Eupnea van Pure Reason Revolution is een absolute parel. De band rond Jon Courtney en Chloë Alper is terug, na bijna tien jaar, met een vierde langspeler.... Met een ongehoorde spanning pakt dit nummer je bij de keel en slaat je op vulgaire wijze op je zwakke plek. De actie neemt enkel toe na een kort synthesizerintermezzo en komt met een zware gitaarriff in James Bond-stijl om het vuile werk af te maken. Vervolgens zet de explosieve outro wat er van jou nog rest in brand, als een soort zuiveringsritueel. Absolute klasse...Lees verder ›