Headlines

Deze Duitse band rond Nikita Kampard noemt zich Der Weg Einer Freiheit. Hij timmert al aan de weg sinds 2009. Toen nog met Tobias Jaschinsky als zanger. Na 2012 besloot de heer Kampard naast het schrijven van de nummers en het hanteren van de gitaar ook de vocalen voor zijn rekening te nemen. Sinds het vorige album, uit 2017 Finisterre, zitten de heren op stal bij Season Of Mist. Ook het nieuwe album Noktvrn komt via het Franse label uit.Lees verder ›

Met Witterung is het Duitse Shores Of Ladon nog maar aan zijn tweede volwaardig album toe. De band bestaat nochtans al sinds 2009. Reeds eerder kregen we de EP, Heimkehr, te horen. Dit plaatje omvatte vooral verwijzingen naar de neofolkloristische achtergrond en interessevelden van de bandleden, ook staan er op deze EP wat oudere, herwerkte nummers. Witterung daarentegen bestaat volledig uit nieuw materiaal. En dit nieuwe materiaal is gewoon ruwe, korzelige black metal.Lees verder ›

Tweeënhalf jaar na het uitbrengen van het geprezen debuutalbum GastiR - Ghosts Invited komt de nieuwe band rond Gaahl met een mini-album genaamd The Humming Mountain. Het concept van The Humming Mountain was volgens Gaahl immers niet groot genoeg voor een volledig album. Aan de basis van dit mini-album staan nummers die de eerste full-length conceptueel net niet hadden gehaald. Op The Humming Mountain gaat het immers over geduld, in de universele zin van het woord.Lees verder ›

‘Het is het soort plaat dat gemakkelijk felbegeerde zendtijd op de radio kan krijgen, en toch ook kan dienen als de achtergrond playlist voor een BDSM orgie in een illegale kerker of een verlaten pakhuis.’ Met zo’n wervelende promotekst weet het label Season of Mist mijn interesse wel op te wekken. Skin Show is de laatste plaat van The Lion’s Daughter, een voormalig sludgemetaltrio uit St. Louis dat zich sinds het album Future Cult heeft toegelegd op het maken van synth metal.Lees verder ›

Ik dacht dat mijn lijst compleet was. Niet dus. Eentje wurmt zich er zich nog tussen. Een Belgische. Sol Kia. Een debuutalbum van de makers van Neptunian Maximalism, ook bekend onder de namen Guillaume Cazalet en Stéphane Van Tricht. Deze zal je niet vinden op Metal-Archives. Nochtans wordt de plaat zowel door label Homo-Sensibilis Sounds als I, Voidhanger Records uitgebracht en is het duidelijk experimentele en avant-garde black metal. Zodanig experimenteel wellicht dat menig metalhead zich afvraagt of het wel metal is. Wel, ja, het is zeker en vast metal.Lees verder ›

Schaamte is een emotionele aandoening. Babymetal is cool. De kawaiimetalpioniers volg ik al van in het begin, het gelijknamige debuut stond bijna bovenaan in mijn jaarlijst in 2014. Ondertussen groeide de act, met de nodige tegenslagen, uit tot een waar fenomeen dat ganse festivalweides vult. Het meest recente - geniale - Metal Galaxy is het voorlopige hoogtepunt van de band.Lees verder ›

De drie singles die Volbeat voor het uitbrengen van Servant Of The Mind uitbracht bleken een prima uithangbord te zijn voor het achtste album van het Deense gezelschap. In 2001 begonnen de heren met een zeer puike en herkenbare mix van rock, metal en de nodige rockabilly invloeden. Als een lopend vuurtje wist Volbeat naam te maken en het duurde niet lang voordat er wereldwijde aandacht was voor Poulsen en consorten.Lees verder ›

Album nummer elf van deze Duitse lakeien van de darkwave. Dual + is wederom een verkenning van duistere avantgarde electronica vergezeld door de donkere vocalen van Alexander Veljanov, bekend van zijn intrigerende haaruitdossing. De albumtitel verraadt dat het album in het verlengde ligt van voorganger Dual, die ook dit jaar werd uitgebracht. Zo'n vier jaar bleef het stil en ineens lag daar een dubbelalbum, en een volledig album.Lees verder ›

St. en Bavragor kennen we van Kôr, een andere Duitse blackmetalband die het graag roestig en rustiek houdt. De beide bandleden bevolken, met een drietal anderen, sinds 2009 ook de band, Shores Of Ladon. Dit Heimkehr is een EP geworden met vier eigen nummers en een cover van de eveneens Duitse neofolk-formatie Sonne Hagel. Het zijn productieve geesten, de heren van Shores Of Ladon. Want ongeveer tegelijk met deze EP brengen ze ook Witterung uit, hun tweede volledige langspeler. Hoe gek kan het allemaal lopen.Lees verder ›

High Roller Records bracht dit najaar alle albums van het Amerikaanse powerrocktrio The Rods uit de eerste helft van de jaren 80 opnieuw uit. Tijd voor een special dus!Lees verder ›

Recht uit de versafdeling van de speciaalzaak van lelijke albumhoezen brengen wij u vandaag Even If It Takes A Liftieme. Het derde studioalbum van het Amerikaanse Anatomy of Habit. Oude wijze vrouwen fluisteren al eeuwenlang dat men een boek niet moet beoordelen op haar kaft, maar de macht der gewoonte dreigde het alsnog even te winnen van de ratio. Gelukkig gebeurde dit niet. Laten we vandaag dus even door de afgrijselijkheid van de hoes heen prikken en ons focussen op de muziek.Lees verder ›

Collega Cor vond het allemaal prima, toen het album The Eighth Mountain uitkwam, zonder Fabio en Luca, die er na 2016 definitief mee ophielden en Rhapsody eervol begroeven. Eerder dit jaar besprak collega Dypfrys de EP I’ll Be Your Hero en die was een pak minder positief gestemd. Ik bleef er wijselijk af, want de herinnering aan het epische Symphony of Enchanted Lands uit 1998 is mij heilig. Of was mij heilig, want ik ben alsnog overstag gegaan om de langspeler Glory For Salvation te gaan beluisteren. Ik moest denken aan het nummer Eternal Glory wellicht, ik wou weten wat ik liet liggen. Sinds kort zit er een nieuwe drummer op de kruk, de Italiaan genaamd Paolo Marchesich.Lees verder ›

Ars Magna Umbrae, Poolse black metal. Mysterieus, occult, dissonant, atmosferisch, penetrant. Al van in het prille begin had mijn geniale brein door dat het een pareltje betrof. De EP Through Lunar Gateways was de beste EP van dat jaar, de twee langspelers daarna landden telkens in mijn jaarlijst. Logisch. Nu is er album nummer drie, dat ook verschijnt via het geplaagde I, Voidhanger Records, wiens eigenaar op sub-intensive care ligt omwille van iets wat sommigen benoemen als een grapje/griepje. Throne Between Worlds, laten we het daar maar over hebben.Lees verder ›

Леший, dat is de naam van deze eenmansband. Het maakt deel uit van het collectief genaamd Pleskau Brethren (Псковское братство), samen met Hexenvomit, Labynkyr, Mysticité, Needle Fetish, Ógilt, Oxta, Sidekut Slave, Virgin Pimp, Крюкокрест, Неделя Доброты, Плескау Моторокерс en wellicht ook een pak anderen. Veel vind ik er niet over terug, het is mijn eerste ontmoeting met deze cassetteband. New Era Productions brengt ze uit en daar moet u het momenteel mee doen.Lees verder ›

Remain Untamed kwam op ons pad toen we eens aan het uitzoeken waren wat er gekomen was van Brutal Obscenity. Voor hen die het niet weten: dat was een eigengereide cross-overband uit Haarlem die eind jaren ’80 van de vorige eeuw de boel eens flink opschudde met klinkende teksten als “Bible is a book, heaven is a lie”.Lees verder ›