Headlines

Het Amerikaanse Haunt bezingt in een nieuw album de ramen van je hart. Windows Of Your Heart is het zesde album in zes jaar. Een prima score. Ik reken de unplugged en remix even niet mee, anders zou je op acht stuks uitkomen. De eenmansband rondom Trevor William Church (TWC voor vrienden) maakt (traditionele) heavy metal.Lees verder ›

Nee, dit heeft niets met anale zaken te maken en met het terugvinden van kracht na een periode van ziekte. Analepsy, een Portugese brutal slam deathmetalband, heeft op vrij korte termijn toch behoorlijk veel naam gemaakt. Ze bestaan nog geen tien jaar en dit is pas hun tweede langspeler. En toch al bij Agonia Records terechtgekomen. Niet slecht. Dat heeft het te danken aan zijn live optredens, zijn uiterst degelijke sound en waarschijnlijk speelt ook de naam mee. Maar de heren spelen dus geen doorsnee goregrind, neen, ook nu hebben ze een geslaagde en technisch onderlegde allround slam deathmetalrelease op hun naam geschreven. Het feit dat ze ondertussen de Belgische drummer Léo Luyckx ingelijfd hebben (Brutal Sphincter, wél degelijk goregrind) maakt me alleen maar blijer.Lees verder ›

Is het een gimmick of is het dat niet? Dat was de vraag die ik me stelde toen ik begin dit jaar voor het eerst Asermoietuitkomt (in leesbaar Nederlands: “als er maar iets uit komt” hoorde. En eerlijk gezegd: ik weet het nog altijd niet zeker. Feit is dat het Kempense (of is het Kempische?) viertal een reclamecampagne lanceerde via Facebook om hun “Pater Badmuts Core” van de nieuwe cd Onkruid Vergaat Niet bekend te maken. Ze hebben er dus wel degelijk centen tegenaan gegooid. Aan de andere kant lijkt het allemaal zo niet-serieus te zijn (ze noemen hun platenlabel bijvoorbeeld Zwembroek Records) en vol te staan van de satire dat je er alleen met een grijns kunt naar kijken en luisteren.Lees verder ›

Op mijn aanrecht staat een doos. Een gouden doos met een decadent logo die een - op deze hete zomerdag - ondeugend aroma verspreidt in mijn keuken. Binnenin zitten compacte, mierzoete, verslavende, smaakvolle en gelaagde traktaties die op zich zo voldoenend zijn, maar waar je na ééntje echt niet kan stoppen. Pralines. Ze zijn van chocolade in alle kleuren, soms met noten, soms met fruit en een enkele exoot met kokos zit er ook bij. Je kent het wel.  Ze dagen je uit. 'Je kan ons niet weerstaan' wordt er gegniffeld vanop je aanrecht. Met hoongelach scherp ik het maalapparaat van mijn mond en als een seriemoordenaar uit je favoriete horrorfilm kies ik schijnbaar willekeurig mijn volgend slachtoffer. Alsof ik de pralines zo meer angst inboezem voor de volgende zwelgpartij. U houdt ook van pralines toch? Ik mag het hopen, want Moon Tooth is een verdomd goeie chocolatier geworden als de manier waarop ik deze compacte, mierzoete, verslavende, smaakvolle en gelaagde traktaties verslind iets wil zeggen. Deze elf glanzende pareltjes van nummers smaken door en door. Laat ons er induiken.Lees verder ›

Chileense, ijskoude black metal. Ze hebben al een tijdje een levendige blackmetalscene in die contreien, maar zelden wordt het democircuit ontstegen. Dit Vanagandr lukte het dus wel. Geen idee hoeveel kansen een Chileense blackmetalband krijgt, maar ik kan me voorstellen dat het er minder zijn dan voor de doorsnee Scandinavische grafherrie. Respect dus voor deze heren. De titel van hun debuut, Lycanthropic Black Metal, sprak me meteen aan. De bandnaam is dan weer dezelfde als het laatste meesterwerk van Thyrfing. Dan kan het allemaal maar goed komen, dacht ik meteen. Lees verder ›

Dissonante blackdeath uit Amerika, met een naam die licht interessant klonk. Daar teken ik wel voor. De band is relatief stabiel qua line-up: ze bestaat al bijna tien jaar - met een onderbreking - uit quasi dezelfde leden. De titel Nostalgic Predictions doet me net iets te hard nadenken over zijn inhoud en de hoes is niet meteen een topper, maar we gaan er voor. Vermörd wordt trouwens niet voor het eerst onder de loep genomen op Zware Metalen: in 2015 passeerde de EP Dawn Of The Black Harvest al in de handen van collega Clemens.Lees verder ›

Chaos is een toestand waarin elk overzicht, elk gevoel van organisatie of orde ontbreekt. Totale verwarring en volledige desorganisatie lijken te heersen. In alledaags gebruik kent het woord vooral een negatieve bijklank, terwijl daar in de wetenschap nog wel eens anders tegenaan gekeken wordt. Die negatieve invulling komt ook terug in velen om mij heen die de progressieve, afwijkende kijk van Artificial Brain op zowel death metal als sciencefiction als pure chaos bestempelen. “Chaos is het woord dat we bedacht hebben voor een orde die we niet begrijpen”, zei Amerikaans schrijver Henry Miller. En zo is het maar net…Lees verder ›

Op de een of andere manier stond het uit Baltimore afkomstige Black Lung al een paar jaar op mijn netvlies, maar echt aandacht heb ik er verder nooit aan besteed. Hoog tijd dus om daar eens verandering in te brengen door de vierde plaat Dark Waves te recenseren. Na het vorige album Ancients besloot medeoprichter en gitarist Adam Bufano de band te verlaten. Met David Fullerton gevonden als vervanger werd de geplande tour vanwege corona geannuleerd.Lees verder ›

In de periode 2011-2016 was het rustig rondom Witchery. De band toerde nog wel, met op zang Emperor Magus Caligula die eerder Dark Funeral bij elkaar schreeuwde. I Am Legion werd in 2017 het eerste album met Angus Norder op de keel. Wie dacht dat de albums vanaf dat moment als warme broodjes van de balie zouden glijden heeft het mis. Maar liefst weer vijf jaar liet de band de wereld wachten op Nightside, maar hier is hij dan.Lees verder ›

Enige tijd geleden (lees: januari 2020) recenseerde ik het debuutalbum van de Nederlandse melodeathband, Nephylim, getiteld Severance of Serenity. Een heerlijk album met ontzettend veel potentie van een band van eigen bodem. Afgelopen mei zag ik de heren optreden in de Xinix te Nieuwendijk en sprak ik met zanger Tijn Bosters over muziek (wat anders?). Van het een kwam het ander en later kwam ter sprake deze release, wat alleen maar gelabeld kan worden als zijnde brutal death metal met ‘middeleeuwse’ elementen en een verhaal dat vertelt over de woonplaats van Tijn (maar dan wel in een fictief en middeleeuws jasje).Lees verder ›

Het is alweer bijna twee jaar geleden dat we Walled van een recensie voorzagen. Met die EP bracht het fijnzinnige orkestje Intoxicated voor het eerst in 23 jaar (!) weer eens wat muziek uit. Om de band uit Florida daarbij goed in de verf te zetten, werd er in het begeleidend schrijven zwaar ingezet op het verleden van de band: een door Chuck Schuldiner zelve geproduceerde demo, Obituary-drummer Donald Tardy die voor de band eens achter de potten en pannen plaatsnam en een stint als begeleidingsband van partyrocker Andrew WK. Goed en wel natuurlijk, maar het tweede album Watch You Burn moet natuurlijk ook op eigen benen kunnen staan.Lees verder ›

Deel drie van het vierluik, The Suns Of Perdition, van de Canadese blackmetalformatie, Panzerfaust. Het volgende deel krijgt de bijtitel, The Astral Drain. De twee vorige delen, War, Horrid, War en Render Unto Eden kregen bijzonder goede kritieken. Het eerste deel viel bij mij persoonlijke het meest in de smaak. Ook nu weer is de platenboer Eisenwald. Op naar het vierde deel zou ik zo zeggen. Eerst nog wel even ploegen door de aangeboden 47 minuten blackmetalaarde die de vier heren nu aanbieden.Lees verder ›

Circle Of Silence besloot de afgelopen twee jaar maar eens van de nood een deugd te maken door de wereldwijde pandemie en bijbehorende lockdown te gebruiken om aan nieuwe nummers te schrijven. Terloops werd er ook geëxperimenteerd met andere gitaarstemmingen. Uiteindelijk kwam men uit bij een lage C-stemming (drie tonen lager dan een normale stemming en dat is vrij veel). Zeker voor het genre waarin de band opereert.Lees verder ›

Collega Clemens schreef in 2016 een review van Teethgrinder's vorige plaat genaamd Nihilism. Kort maar krachtig, overeenkomstig aan het merendeel van de muziek dat de band brengt. Dat er zes jaar later pas nieuw materiaal in de schappen ligt, zal ongetwijfeld een reden hebben. Met Dystopia pakt de Nederlandse grindcoreband in ieder geval zijn zaakjes gewoon weer op en gaat men door alsof het nooit anders geweest is. Toch blijkt al snel dat de langere aanloop naar dit derde schijfje op meerdere vlakken een positieve uitwerking heeft gekregen. Met een totale speelduur van ongeveer vijftig minuten aan volgestouwde herrie, is het evengoed een behoorlijke uitdaging geworden.Lees verder ›