Chileense, ijskoude black metal. Ze hebben al een tijdje een levendige blackmetalscene in die contreien, maar zelden wordt het democircuit ontstegen. Dit Vanagandr lukte het dus wel. Geen idee hoeveel kansen een Chileense blackmetalband krijgt, maar ik kan me voorstellen dat het er minder zijn dan voor de doorsnee Scandinavische grafherrie. Respect dus voor deze heren. De titel van hun debuut, Lycanthropic Black Metal, sprak me meteen aan. De bandnaam is dan weer dezelfde als het laatste meesterwerk van Thyrfing. Dan kan het allemaal maar goed komen, dacht ik meteen.
Intro The Call begint met rustige, stemmige snaarplukkerij en, hoe kan het ook anders, het gehuil van een wolf. Al snel worden deze vergezeld door een getormenteerde mengeling van gekrijs en gehuil van het soort dat wel vaker te horen was bij de suicidal éénmans-depri-backmetalbands van weleer. Volgens het label is het dan ook de bedoeling om geluiden van delirium en marteling ten gehore te brengen. Besmette zielen die onder de vale maan in helse pijnen de Zwarte Wolf dienen. Qua vocalen missie geslaagd dus. Denk het Spaanse Cryfemal, maar met een meer hysterische inslag.
De impact van die vocalen is zeer groot: ze staan vooraan in de mix en nemen veel ruimte in. De vraag is dan natuurlijk of dit de muziek ten goede komt. In de suicidal black metal vind ik het bijna letterlijke gehuil erover, ook al spreken de muziek en de thematiek mij aan. En met Vanagandr heb ik hetzelfde probleem: muzikaal wel te pruimen, maar de vocale stijl verpest voor mij regelmatig het weerwolffeestje. Hou je van deze stijl, dan heb je er meteen een leuke band bij. Muzikaal is dit old-school rauwe black met bijhorende stofzuigerproductie. Een bovengemiddeld tempo wordt afgewisseld met enkele eenvoudige maar aangename midtempo passages en hier en daar een melodieus opstootje.
Lycanthropic Black Metal begint met een leuke Noorse riff, ook al is het wat dertien-in-een-dozijn, waarna je meteen getrakteerd wordt op het vocale gehuil. Na twee en een halve minuut zakt het tempo wat met eenvoudige gitaarakkoorden, om naar het einde over te gaan naar een snellere, mooie melodie die dankzij de extra nagalm op de leadgitaar ruimtelijk uit de verf komt. Lord Of The Spirit Wolves schiet furieus uit de startblokken en houdt het hoge tempo vol tot het einde. De meer dan zes minuten bestaan uit een drietal riffs. De afwisseling wordt vooral verzorgd door enkele breaks en de beperkte ritmewijzigingen. Grim Werewolf is een midtempo aangelegenheid. De wolvenroedel is van de partij en zorgt hier voor bakken sfeer. De basgitaar is in enkele passages goed te horen, wat dit nummer meer diepgang geeft.
Hymn To The Black Wolf – u herkent ongetwijfeld ook een zeker patroon in de songtitels – klinkt qua productie anders dan de voorgaande nummers. De gitaren staan meer in de voorgrond en het geluid is beter in balans. Het gehuil (van de zanger, niet de wolven) treedt hierdoor minder op de voorgrond, wat de luisterervaring aangenamer maakt. Het Scandinavische karakter van de riffs komt hierdoor extra uit de verf.
Een verdere bespreking per nummer lijkt me overbodig. De nummers zijn nogal repetitief en bestaan uit typische riffs die jammer genoeg niet allen even beklijvend zijn. Zeker in de eerste helft van het album zijn de vocalen voor mij persoonlijk té storend. Toch en misschien wel deels dankzij de uitgesproken vocale aanpak, heeft het album een aparte sfeer. Als hysterisch stemgebruik niet je ding is, laat dit links liggen. Kan je dit een plaats geven of meer nog, is dat helemaal in je straatje, ga dit zeker eens luisteren!
Score:
70/100
Label:
Inferna Profundus Records, 2022
Tracklisting:
- The Call (Intro)
- Lycanthropic Black Metal
- Lord Of The Spirit Wolves
- Grim Werewolf
- Hymn To The Black Wolf
- Somber Omens Of Vikaci
- Fullmoon Witchcraft
- Under The Enchanted Moon (Outro)
Line-up:
- Magister Nihilifer Vendetta 218 – Gitaar, bas
- F. Kalkutufe – Vocalen
Links: