Op mijn aanrecht staat een doos. Een gouden doos met een decadent logo dat een – op deze hete zomerdag – ondeugend aroma verspreidt in mijn keuken. Binnenin zitten compacte, mierzoete, verslavende, smaakvolle en gelaagde traktaties die op zich zo voldoenend zijn, maar waar je na ééntje echt niet mee kan stoppen. Pralines. Ze zijn van chocolade, soms met noten, soms met fruit en een enkele exoot met kokos kan je ook nog wel eens vinden. Je kent het wel, ze dagen je uit. ‘Je kan ons niet weerstaan’ wordt er gegniffeld vanop je aanrecht. Met hoongelach scherp ik het maalapparaat van mijn mond en als een seriemoordenaar uit je favoriete horrorfilm kies ik schijnbaar willekeurig mijn volgend slachtoffer. Alsof ik de pralines zo meer angst inboezem voor de volgende zwelgpartij. U houdt ook van pralines toch? Ik mag het hopen, want Moon Tooth is een verdomd goeie chocolatier geworden, als de manier waarop ik deze compacte, mierzoete, verslavende, smaakvolle en gelaagde traktaties verslind iets wil zeggen. Deze elf glanzende pareltjes van nummers smaken door en door. Laat ons er induiken.
Wat een blij weerzien is het met Moon Tooth! Vorig jaar mocht ik het akoestische Violent Grief Sessions nog recenseren, waarin ik mijn enthousiasme niet onder stoelen of banken kon steken. Nu is het progressieve viertal uit New York onverwacht terug met een nieuwe plaat: Phototroph. Een fototroof is – voor wie het wil weten – een organisme dat zich met licht en anorganische stoffen voedt. Planten en algen bijvoorbeeld. Komt dat doctoraat in de biologie toch nog eens van pas.
Wat Moon Tooth op Phototroph tentoonstelt is van lichtere – snap je? – teneur dan op voorganger Crux. De gitaarriedels zijn nog steeds even wervelend – en technisch misschien nog wel verfijnder – maar iets minder memorabel. Wat wel opvalt is dat gitarist Nick Lee een flinke scheut blues en country in zijn ochtendpap is beginnen gieten en dat die nu uit de vingers schiet als blauw, grassig onkruid en dat op een heel fijne manier samensmelt met de progressieve metalriffs. Titels zoals Deathwish Blues, O My Isle en Carry Me Home kunnen moeilijk duidelijker zijn. Qua gitaar is er dus een duidelijke progressie qua sound.
Ook bij de zang is er een progressie op te merken. Op vorig werk vond ik zanger John Carbone soms niet goed passen in het geheel en kon hij moeilijk opboksen tegen de drukte en energie van de instrumenten. Daar is duidelijk aan gewerkt. John Carbone krijgt nu wel ruimte om verzen te vullen en zingt ook met een iets rasperigere en stevigere croon dan we gewoon zijn. Ook de meer bluesy progressies vallen zijn stem o zo zoetjes bij. We krijgen dus sterkere nummers die wat meer grooven en waar melodie centraal staat.
Alpha Howl, het meest memorabele nummer van de plaat, is hiervoor exemplarisch. Het valt in met een absoluut verpletterende gitaarriff, om meteen terug te trekken en John Carbone wat uithalen te laten doen in het eerste vers. Wanneer de gitaar dan terug bijvalt met een spannende gedempte tokkel kan ik echt niet meer stilzitten. Wat een vette schijf en alles valt meteen op zijn plaats. Verder zijn singles The Conduit en Nymphaeaceae – de familie van de waterlelies, die ook op de cover prijken, dank je dr. Jorissen – nummers die gemakkelijk wegluisteren en opzwepen. Ze staan als huizen of nee, als uitdagende klompjes chocolade in de etalage bij de bakker lachen ze me uit en verhinderen ze mijn summer body.
Grip On The Ridge is nog zo een nummer waar ik maar geen genoeg van kan krijgen. Als je zelf ervaring hebt met het afglijden in de diepe donkere put van je geest of de bodem van de pralinedoos, dan komt deze wel binnen. Ontdek het vooral zelf. Verder is er tekstueel nog wat sterks in de bridge van Carry Me Home. Er wordt gecroond: “I’m gonna find me a woman with bark and bite… I’m gonna stand by her side cause she can stand on her own.” Amen.
Moet u Phototroph van Moon Tooth een kans geven? Als we deze vraag nu nog moeten stellen zijn we niet goed bezig. Een prachtig album levert dit viertal hier. Fantasmagorische escapades in hapklare, netjes afgemeten pakketjes vinden we hier terug. Het vorige album Crux vond ik net iets hogere uitschieters hebben, maar op Phototroph volgt de band een heerlijk recept. Net zoals mokka of kokos is Moon Tooth vrij divisief. Het is je ding of het is echt niet je ding, maar dat Moon Tooth de hoogste kwaliteit aflevert staat als een huis – ahem – kokosrots.
Score:
87/100
Label:
Pure Noise Records, 2022
Tracklisting:
- I Revere
- Back Burner
- Deathwish Blues
- The I That Never Dies
- Alpha Howl
- O My Isle
- The Conduit
- Nymphaeaceae
- Grip On The Ridge
- Carry Me Home
- Phototroph
Line-up:
- John Carbone – Zang
- Nick Lee – Gitaar
- Ray Marte – Drums
- Vin Romanelli – Basgitaar
Links: