De voorlaatste keer dat uw verslaggever Machine Head zag en de laatste keer dat dat met Amon Amarth het geval was, gebeurde dat in het even prachtige als kostbare Utrechtse podiumpaleis TivoliVredenburg. Onder de noemer Vikings and Lionhearts toeren het Zweedse en Amerikaanse gezelschap nu door Europa als co-headliners. In Nederland betekende dat een bezoek aan AFAS Live in Amsterdam. Het leverde een fijne avond op waarbij de mannen zich onderscheidden van de jongetjes. Lees verder ›
Dit is toch wel een bijzondere recensie van een album dat bijna onder de radar wist te glippen! Misschien omdat men niet gelijk een release met een naam van een individu associeert met misschien wel één van de meest bijzondere progressieve deathmetalbands uit Zweden: Opeth. We hebben het hier over zanger/gitarist Mikael Åkerfeldt. De beste man debuteert namelijk met een soloalbum en doet dat niet minder dan voor een serie op Netflix! Wat gaat dit ons brengen?Lees verder ›
Deze vier helden van Vittra komen uit Zweden en dit Blasphemy Blues is de opvolger van de EP Wardens. Van deze EP, voorzien van vier eerder middelmatige melodisch death-, thrash-, blackmetalnummers, liep ik toch niet helemaal warm. De redenen hiertoe waren het ontbreken aan wat professionalisme in het songschrijven en de uitvoering ervan. Ook zat er teveel zang geperst op deze nummers. Iedereen verdient een tweede kans dus ook de heren van Vittra. Blasphemy Blues is een volwaardige langspeler met maar liefst acht nummers die stevig knipogen naar bands als In Flames, Dissection en At The Gates. De promoboer sleurt er deze keer zelfs Megadeth bij. Tja. De heren doken opnieuw de SolnaSound Studio in met hulp van Simon en Mike Wead (King Diamond, Mercyful Fate) en lieten de mixing en mastering over aan Lawrence Mackrory (Bloodbath, Lik).Lees verder ›
Wat begint als een tevergeefse poging om wat sfeer te brengen, verandert al snel in een veelal eenzijdig gesprek over chocoladespritsen en mondt uiteindelijk uit in een ongemakkelijke sfeer vol onbegrip en verwarring. In de nieuwste aflevering van Osmium, de zwaarste podcast in het Nederlands, is het dus weer de normale gang van zaken die gehanteerd wordt.Lees verder ›
Oud versus nieuw is een discussie die nogal vaak voorkomt in de muziekwereld. Toen Parkway Drive in 2016 Ire uitbracht werd die kloof al gevormd. Parkway Drive zou commercieel geworden zijn, minder goede riffjes maken, minder hard zijn of “dadrock” maken (wat dit betekent, weet ik nog steeds niet). Over één ding zijn de meeste luisteraars het wel eens: het geluid dat de band uit Australië sinds 2016 maakt is wezenlijk anders dan zijn oudere werk.Lees verder ›
Sumac speelde al vaker in Tilburg, bijvoorbeeld op het Roadburn-festival in 2017 en liet toen al een verwoestende indruk achter. Ditmaal werd de fundering van Little Devil Tilburg getest op deugdelijkheid op 6 oktober 2022. Maar voordat de schaal van Richter werd aangesproken, gaf de Japanse-Amerikaanse avant-garde multi-instrumentalist Patrick Shiroishi de warming-up voor de redelijk gevulde zaal. Onze fotograaf Jurgen van Hest maakte voor Zware Metalen een fotoverslag van deze gebeurtenissen.Lees verder ›
U heeft geen geveltuin? U rijdt een ouwe diesel? U vliegt vaker dan Mark Rutte zijn herinneringen kwijtraakt? Beter blijft u dan uit de buurt van Grima. Deze Russische tweelingbroers waarschuwen voor de bosgod Grima. Hij beschermt iedereen in het bos. Maar o wee als u de natuur niet respecteert want dan zal Grima u straffen. U bent gewaarschuwd...Lees verder ›
Dead Soil uit Nederland geeft me een cassette. Een witte met zwart. Er staan drie nummers op, en er zit een black bij. Een wit blad met zwarte letters. Ook drie stickers en een kaartje. Alles in wit en zwart. Het betreft industrialdronedoom. Of iets in een andere volgorde. Ik hou wel van dat genre, in welke volgorde dan ook. Deze uitgeefster van deze EP is Matriarch Records.Lees verder ›
Blackmetalicoon Gaahl heeft besloten zich weer eens onder de mensen te geven en met zijn band Gaahls Wyrd een maand lang door Europa te trekken. In zijn kielzog: de Schot Andy Marshall en zijn Saor en de aanstormende Portugese negatievelingen van Gaerea. Zware Metalen trok naar een propvolle kleine zaal van Patronaat in Haarlem en zag het blackmetalgeweld aan zich voorbij trekken. Remco Faasen noteerde wat hij zag, Ruben Verheul legde vast wat voor zijn lens kwam.Lees verder ›
Derde album van Soul Dissolution, de Belgische atmosferische blackmetalband die eerder vooral met het album Stardust indruk maakte. Jabawoch en Acharan, beiden tien jaar in de band, kregen het gezelschap van drummer Threnos in 2019 en vormen sindsdien een hecht team. SORA is hun eerste langspeler samen, al zal het her en der niet als SORA maar als 空 terug te vinden zijn. Zo ook op de hoes van hun album. Viridian Flame Records brengt de plaat uit. Ik hoorde niet eerder van dit label.Lees verder ›
In Italië weten ze wel raad met harde korsten. Harde crustband Scheletro (vertaald: skelet) brengt een album uit genaamd Un Feto Schiacciato. Zoals u al raadde betreft het een Italiaanse band. Een band die in het Italiaans muziek voordraagt bovendien. U denkt: ‘Un Feto Schiaccato‘, dat klinkt als een…Lees verder ›
Hoewel ik nog nooit van de band gehoord had, bestaat Seax al sinds 2009. Het werd in Massachusetts, Amerika opgericht door gitarist Helvecio Carvalho. Het debuutalbum High On Metal bereikte Zware Metalen nog, maar de opvolgende albums Into The Grave (2014), Speed Metal Mania (2016) en Fallout Rituals (2019) gingen aan ons voorbij. Maar nu is daar een vijfde langspeler: Speed Inferno.Lees verder ›
Muziekliefhebber, podcastmaker en NRC-journalist Peter van der Ploeg cureert wekelijks een playlist genaamd To The Teeth met de volgens hem beste nieuwe metalnummers. Dit om een beetje bij te kunnen houden wat voor moois er allemaal uitkomt. Om te vieren dat deze playlist meer dan 6.666 volgers heeft, en omdat de nieuwsbrief bijna 666 lezers heeft, maakte hij voor het eerst een compilatie: The Taste of Teeth.Lees verder ›
Walhalla, de hemel voor Vikingen die omkomen in de strijd, ligt in Apeldoorn. In de plaatselijke Gigant vindt daar op 3 februari March into Walhalla plaats: een avond met de betere black-, folk- en paganmetal uit het land der Bataven en daarbuiten. De deelnemende strijders zijn al bekend.Lees verder ›
Vandaag in de aanbieding op de afdeling metalclips: Powerwolf, Black Royal, Anoxia, Stormruler, Woods of Desolation, Antrophagus, Arctora, Queensrÿche, Catalyst, All For Metal, Xentrix en Goatwhore.Lees verder ›
Wednesday 13, de man, de band. Nadat Murderdolls wat in het water viel moest iemand het genre horrorpunk halflevend houden. Wednesday 13 nam die taak op zich en begon een band die hij naar zichzelf noemde. Want waarom niet? Deze band draait om de man met de raspende stem die een poster van Alice Cooper boven zijn bed heeft hangen. Geen idee of dat waar is, maar zijn stemgebruik en muziek doen het in elk geval vermoeden. Poppodium 013 in Tilburg noemde de man ooit 'Marilyn Manson op een zondagmorgen'. Treffender dan dat valt het niet te omschrijven. Deze Amerikaanse band zit volop in het feest dat Halloween heet, en dat groots wordt gevierd aan de andere kant van de oceaan. In de Lage Landen is het horrorfeest nog niet echt aangeslagen, godzijdank. Horrifier is album nummer negen van deze macabere figuren.Lees verder ›
Komt de cover art van het nieuwe album van Ellende - een everzwijn in koninklijke kledij - wat vreemd op je over? Een verklaring afkomstig van L.G., het creatieve brein achter het in 2011 in Graz, Oostenrijk opgerichte atmosferische en post-black metal solo project Ellende, heb ik niet voorbij zien komen. Maar dat maakt vast niet uit. Zal het niet zijn zoals met alle kunst? Vrij interpreteerbaar door de ontvanger?Lees verder ›
Onlangs zag ik de machine genaamd Lamb Of God weer eens live en man, wat was het toch weer een gave show. Wellicht exact even wat ik weer nodig had om dit schijfje van de nodige luisterbeurten te voorzien, alvorens mijn mening hier neer te kalken, want op album konden de heren me de laatste jaren iets minder bekoren. Wat het gezelschap dan wel uiteraard weer zeer goed doet, is op iedere plaat wat memorabele beukers parkeren die het met name live uitstekend doen. Met die insteek beginnen we ook aan het kersverse Omens, plaat nummer negen in de discografie van de Amerikaanse groovemetalband, de vierde via Nuclear Blast Records en de tweede met drummer Arturo Cruz die één van de twee Adlers in de band verving.Lees verder ›
Zo! Als je je na zo’n lange tijd weer meldt, kan het maar beter zijn met een hit van het kaliber Straight As The Crowbar Flies. Niet alleen is de titel licht geniaal in al zijn boertigheid, de baldadige gitaarriffs zijn droger dan een eenentwintigste-eeuwse zomer in de Lage Landen, de bas speelt lekker tussen die linies en het refrein zit na een keer draaien al stevig verankerd in je metalen meezing-DNA. Maar mijn enthousiasme over de opener van Wrath Of The Gods brengt ons al weer veel te ver. Even terug nu. Vierendertig jaar om precies te zijn.Lees verder ›
Ab·est wordt in zijn biografie geafficheerd als een post-metalband. Dat klopt niet helemaal. Je kunt de band eerder in de hoek van crustmetalbands als Alaskan en Red Apollo plaatsen. Daarmee is de band helemaal op hun plek bij het label Moment of Collapse, dat intussen kan terugkijken op een interessante en grote catalogus. Ab·est past daar prima tussen.Lees verder ›
