‘Voor fans van At The Gates, Morbid Angel, Death, Dark Tranquility en dergelijke’, zo lees ik in de promo. Het betreft het tweede album van het uit België afkomstige Mordkaul: Feeding The Machine – Part 1. Nu kan het met de genoemde referenties nog steeds alle kanten op, want het geluid van Morbid Angel en Dark Tranquility ligt in mijn gehoor toch wel redelijk ver uit elkaar. Krijgen we hier te maken met de meer Zweedse melodische aanpak, voorzien van de nodige kettingzaagriffs of toch een wat meer compromisloze aanpak met heel veel dubbel baswerk en droge putgrunts?
Nou, de waarheid ligt in dit geval een beetje in het midden. Als we luisteren naar die zogenaamde donkere (put)grunts, dan zijn die er wel degelijk. Maar dan meer als toevoeging op de eerste vocaal. En die eerste vocaal is meer een schreeuwgrunt, zoals we die ook kennen van… juist ja! Ene Tomas Lindberg van At The Gates. Die referentie is dus accuraat geplaatst. Het probleem wat ik heb met de schreeuwgrunt van kornuiten als de eerder genoemde Tomas Lindberg is voornamelijk de eentonigheid op plaat. Dat zal voor de liefhebbers wel vloeken in de deathmetalkerk zijn, maar er is voor Mordkaul nog voldoende hoop. Want het is goed uitgedacht om deze schreeuwgrunt zo nu en dan te combineren met de tweede vocaal, dan blijft het geheel voldoende boeiend om naar te luisteren. Het is ook goed hoorbaar dat de zeer ervaren Dan Swanö aan de knoppen heeft gezeten. Een keuze die de band op het debuutalbum Dress Code: Blood ook heeft gemaakt en schijnbaar goed is bevallen.
Als we dan luisteren naar het muzikale gebeuren, dan moet dit wat mij betreft voldoende bruut, afwisselend en aangenaam wegluisteren. En wat heeft de band het dan goed voor elkaar! Het neigt in zijn geheel in dat opzicht iets meer over naar de Zweedse broeders die eerder als referentie werden aangehaald. Strak, zoals het Zweedse Cut Up, en zonder enige foutjes of niet kloppende overgangen krijgen we drieëntwintig minuten melodische deathmetal te verwerken. Crown of Worms gaat nog enigszins cliché van start met alle inmiddels wel gekende melodieen en uitspattingen die je van een melodische deathmetalband mag verwachten. Maar na ruim twee minuten pakt Mordkaul stevig door met erg aansprekend blastwerk op de drums om vervolgens te verrassen met een geweldige gitaarsolo. De rollende drums nemen weer over en ontaarden tegen het einde weer in een smaakvol blastfestijn.
In Dead Eyes opent met zijn dikke gitaar- en baslijnen heel dreigend. Een lager tempo met een feel die nog het dichtste bij het old-school US deathmetal aanschuurt, schakelt de band al snel een tandje op. Dit in combinatie met weer zo’n wervelende gitaarsolo en de eerder genoemde afwisseling tussen de twee vocalisten, maakt dit tot één van de betere nummers. Het Nederlands Severe Torture is ook nooit ver weg, let met name op de manier waarop de gitaarmelodie het opschakelen van het drumtempo inluidt. Met Welcome to the Sixth Stage of Grief verkennen de heren in de beginfase vooral de bewandelde paden van Morbid Angel. Stoere en machtige dissonante gitaarriffs worden weggepompt door het drumgeweld om vervolgens een geheel eigen doodseskader te laten ontvlammen. Voor mijn gevoel gaat de schreeuwgrunt nog net iets meer de hoogte in wat alleen maar kan bijdragen aan de wijze waarop de muziek in totale agressie ontspruit.
Dan hebben we nog For I Am Machine te beluisteren. De heren kiezen voor een combo tussen techniek en brutaliteit met een zeer aanstekelijk en meebrulbaar refrein. Dit is ogenschijnlijk het meest toegankelijke nummer van dit album. Met The Beast Of Dread keren we dan terug op het Zweedse pad. Een deaththrashpad weliswaar, waarbij er wederom enkele heerlijke gitaarsolo’s op de voorgrond te horen zijn.
Naar mate dit, te korte album volgt klinken deze zompige Belgen steeds overtuigender en weten ze de mix tussen brutaliteit en techniek, met interessante uitstapjes zowel richting Zweedse als ook Amerikaanse deathmetal tot een ware symbiose te verheffen. Normaal gesproken zou ik dergelijk materiaal slechts als “effectief” bestempelen, maar ik moet concluderen dat het hier te kort door de bocht zou zijn. Ik ben daadwerkelijk van mening dat Mordkaul hier met Feeding The Machine – Part 1 iets laat horen waarop hij trots mag zijn. Dit is namelijk buiten effectief, ook nog eens intens genietbaar, doordat de afwisseling gedurende de plaat groot is, zonder het eigen gezicht te verloochenen. Want ook al zijn alle genoemde invloeden evident, het blijkt dat de heren in staat zijn om hier echt iets eigengereids op te plakken. Zonder negatieve connotatie, want in het toch wel verzadigde deathmetallandschap oogst dit bij uw redacteur van dienst bijzonder veel waardering. Enige kanttekening die ik nog aan mijn eindconclusie wil toevoegen is de te korte lengte van dit album. Het spreekt natuurlijk voor zich dat er nog een tweede deel komt, maar kom op joh, als je dit als band neer kan zetten dan doe je de meeste luisteraars potentieel te kort met de geboden drieëntwintig minuten. Of komt deel twee volgende week al uit? Ja, kom maar door!
Score:
85/100
Label:
Eigen beheer, 2023
Tracklisting:
- Crown of Worms
- In Dead Eyes
- Welcome to the Sixth Stage of Grief
- For I Am Machine
- Beast of Dread
Line-up:
- Jan Rammeloo – Bas
- Vincent Noben – Gitaar
- Tommy Goffin – Zang
- Stefan Segers – Gitaar, Zang
- Tony Van den Eynde – Drums
Links: