Headlines

Rome regeert de darkneofolkscene. Zo denk ik erover. De Luxemburgse eenmansband bracht met Parlez-Vous Hate? album nummer zeventien uit en gaat gewoon kwalitatief sterk door met het brengen van slimme neofolk. Collega Yves wist vorig jaar het album The Lone Furrow te voorzien van de juiste bewoordingen zoals "akoestische diepgang en historische sensatie". Daarvoor deed hij Le Ceneri Di Heliodoro eer aan met de frase "vrij Amerikaans aanvoelende Nick Cave-melancholiek met andere talen erbij".Lees verder ›

De Benelux houdt van The Vintage Caravan en The Vintage Caravan houdt van de Benelux. De speciaalbier liefhebbende IJslanders hebben in België hun uitvalsbasis gevonden tijdens het festivalseizoen. Om die reden was het energieke retro trio veelvuldig live te zien in onze contreien. Met deze live optredens oogstten gitaarvirtuoos Óskar Loki Agusston, bassist Alexander Örn Númason en voormalig blackmetaldrummer Stefán Ari veel lof dankzij hun enorme passie, aanstekelijk enthousiasme en explosieve energie.Lees verder ›

Bij mening fan van de post- en/of proggy genres zal deze Etemen Ænka al wel in het vizier zijn. Laat dat echter geen reden zijn om er op Zware Metalen niet alsnog aandacht aan te besteden. Daarvoor is het tweede album van deze Schotten eenvoudigweg te goed.Lees verder ›

Nadat ik het tranentrekkende marketingpraatje vol hyperbolen ben doorgeworsteld heb ik deze plaat maar eens opgelegd. The Cause of Shipwreck heet het, en het is een debuutplaat. Het is het werk van Blackbriar; een Nederlandse gothicband die al enige faam wist te behalen door het uitbrengen van een aantal geslaagde EP's. Voorafgaand aan deze release werd een succesvolle crowdfunding gerealiseerd. Het doelbedrag schijnt binnen 24 uur te zijn opgehaald. Toch knap als je als band het vertrouwen van je fans al kan krijgen, zonder dat je ooit een volledig album hebt uitgebracht!Lees verder ›

Op de redactie van Zware Metalen zijn we maar al te fan van Andy Marshall. Collega Bart verheerlijkte de muziek van de Schot reeds meermaals. Niet alleen de albums die Andy Marshall met Saor uitbracht konden rekenen op hoge cijfers, maar ook het laatste wapenfeit van zijn andere project Fuath bevalt.Lees verder ›

Ieder jaar staat er minstens één niet-black of -death metal plaat in mijn eindlijst. Qua power metal ging het de laatste jaren vooral om Orden Ogan, maar vorig jaar was daar ook plots Dynazty. Beiden bands die op AFM Records verschijnen. De nieuwe Orden Ogan valt me helaas wat tegen, dus tot nu toe bleef het droog op het vlak van power metal in 2021. Maar toen, toen viel plots Arion in mijn bakje. Fins, getoerd met Battle Beast, een stabiele line-up sinds 2011 (behalve dan een nieuwe frontman in 2015) en nu toe aan zijn derde langspeler. Ik had er nog nooit van gehoord en na het beluisteren van vorig werk hoefde dat ook niet. Alleen is er nu Vultures Die Alone. Lees verder ›

En nu het vervolg op het erg sterke Spirit Crusher. Mortal Coil is het derde album van de hand van Dödsrit. Voorheen bleek dit nog een éénmansband. Nu heeft grondlegger Christoffer Öster een collectie Nederlandse muzikanten bereid gevonden om de band te vervolledigen. De black metal die de heren maken is voorzien van een hele saus aan eigenheid, zo kan je wat crustinvloeden smaken als je goed doorluistert. Ook op dit nieuwe album worden er vier eerder langere nummers aangeboden, iets wat hij op de debuutplaat, Dödsrit en ook op Spirit Crusher ook al deed.Lees verder ›

Oorspronkelijk uit Zuid-Afrika afkomstig, nestelt dit éénmansproject zich nu in de Nederlandse ondergrond. Ophiuchi is de naam van deze toch wat merkwaardig aanvoelende experimentele black/doommetalband. Invloeden van The Ruins Of Beverast doch ook Portals, Yob of Emptiness worden vermeld. Eerder werk van deze band kreeg de titel Bifurcaria Bifurcata mee. Het haalde echter nooit de bureau's van de Zware Metalen redactie.Lees verder ›

Deze split bestaat uit eerlijk verdeeld werk van een Schotse en een Braziliaanse éénmansband. Het gaat respectievelijk om Order Of The Wolf en Pessimista. Trepanation Records brengt dit blinkend politiek gekleurd schijfje uit. Politiek gekleurd? Inderdaad zowel de heer achter Pessimista als Order Of The Wolf steken de twee middenvingers op naar het huidige beleid in hun land. Deze laatste heeft het moeilijk met de ongelijkheid die er heerst in de maatschappij, de eerste heeft het erg lastig met de gevolgen van het huidige beleid en het alzo ontstaan van heel wat polarisatie. Hun meningen liggen dus niet al te ver uit elkaar. Nochtans is de afstand tussen Brazilië en Schotland behoorlijk te noemen.Lees verder ›

Vierde langspeler van het Spaanse atmosferische blackmetalgezelschap Perennial Isolation, waar we niet eerder mee in contact kwamen. De reden voor dat laatste is simpel, het voormalige label waar ze deel van uitmaakten is het mij onbekende Darkwoods, eveneens een Spaans label. Nu zitten de heren bij het Nederlandse Non Serviam Records, en dan gaat het toch allemaal net iets sneller. Het viertal is sinds 2015 een eenheid. In de aanloop naar de release van dit Portraits werden twee singles uitgebracht: Autumn Legacy Underlying the Cold's Caress en The Silent Solace.Lees verder ›

Mag ik jullie even meenemen naar het jaar 1985? In dat jaar werd de band Zed Yago opgericht door zangeres Jutta Weinhold, gitarist Jimmy Durand en drummer Claus “Bubi the Schmied” Reinholdt. Heavy metal, doordrenkt met een thema in Wagneriaanse stijl. Met het concept van de dochter van de Vliegende Hollander heeft Zed Yago, in de tweede helft van dat decennium, twee albums uitgebracht. In 1990 werd echter, door allerlei juridische zaken, de beslissing genomen om Zed Yago te ontbinden.Lees verder ›

The Armed. Waar beginnen we? Bij de Catwomancosplayer in de moshpit op Complexity Fest '19 die uiteindelijk in de band bleek te zitten, of toch de reus in camouflagepak die eveneens in de band zat? Of het gerucht dat The Armed een project van de legendarische Kurt Ballou zou zijn? Of dat er een single 'Ft. Frank Turner' verscheen waarvan Frank Turner 'zogezegd' niets wist? Nou, laat me beginnen bij Only Love, het vorige album van The Armed waarop mathy hardcore verdrinkt in oversturing en afgewisseld wordt met alternatieve synthpop dat plotsklaps overgaat in blastbeats en ijzingwekkende screams. Verwacht het onverwachte.Lees verder ›