Dubbel zo vet, dubbel zo melancholisch, dubbel zo prachtig. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Een troostvolle nieuwe plaat, die simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Daarnaast zouden de redacteuren elkaar de tent uitvechten om te bepalen wie uiteindelijk het zwart omlijnde lot in handen krijgt. Deze keer behandelen we Celestial Rot van All Out War. MaartenO (favoriete genre: alles met core) en JoostC (favoriete genre: (metallic) hardcore) zijn deze keer de gelukkigen.
De invloed van All Out War op het ontstaan van metalcore begin jaren ’90 valt niet te ontkennen. Al meer dan dertig jaar weten de Amerikanen hardcore en metal te combineren tot één furieus geheel. Dit alles voorzien van een historische kijk op de mensheid van geschiedenisleraar en bandleider Mike Score. Ruim dertig jaar na het uitbrengen van de demo Sum Of All Fears en vier jaar na het laatste album Crawl Amongst Filth heeft de band er nog altijd geen genoeg van en brengt met Celestial Rot het achtste album uit. Logisch gevolg dat twee redacteuren een pact moesten sluiten om samen een recensie te schrijven en de ander niet teleurgesteld achter te laten.
Waarom duiken deze twee redacteuren zo enthousiast op dit nieuwe album van All Out War?
Joost: Sinds ik All Out War in 2007 op Pressurefest in Duitsland voor het eerst heb gezien heb ik altijd van deze band gehouden. Ik was er, op enkele nummers na, niet heel bekend mee maar deze show is mij door de complete chaos altijd bijgebleven. Sinds dat concert komen For Those Who Were Crucified, Assassins In The House Of God en Condemned To Suffer nog altijd op maandelijkse basis voorbij. Deze albums staan propvol harde riffs, breakdowns en dat allemaal voorzien een van de gaafste stemmen uit de metalcorecatalogus. Grappig feitje; All Out War wordt vaak omschreven als de perfecte mix tussen Cro-Mags en Slayer en laat dat nu net twee bands zijn waar ik totaal niets mee heb. Toch bijzonder dat ondanks die vergelijking juist deze band tot een van mijn favoriete allertijden hoort.
Maarten: Ik hoor mijn metalcore graag rauw, recht voor zijn raap en een tikkeltje ongepolijst. Daarbij zijn de vocalen vaak doorslaggevend en in het geval van All Out War levert dat een perfecte combinatie op. De schreeuwerige, haast wanhopige zang van frontman Mike Score gaat door merg en been en zodra daar wat brute moshstukken overheen gegoten worden, is de beer compleet los. Het feilloze resultaat heeft deze band mijns inziens met For Those Who Were Crucified (1998) al afgeleverd. Natuurlijk ben ik dan benieuwd wat de heren anno 2023 in petto hebben.
Waarom moet je Celestial Rot beslist luisteren?
Joost: Tekstueel zou je dit album moeten horen als je graag luistert naar een antireligieuze boodschap. De afkeer tegen de invloed van de kerk en het feit dat religie tot in de diepste spelonken van de maatschappij is doorgedrongen is een terugkerend thema. Behalve dit onderwerp hoor je dat het allemaal fout gaat aflopen voor de mensheid en dat we nooit zullen leren van onze fouten. Voor vrolijke teksten hoef je bij All Out War niet aan te kloppen. De woede waarmee zanger Mike Score de teksten overbrengt, overtuigt mij altijd direct van deze boodschap. Dit alles onder het genot van smaakvolle riffs en beukende breakdowns. Op de twee voorgaande albums was al meer en meer metal te horen maar bleef ik vaak de voorkeur geven aan het oudere materiaal. Daar is nu wel verandering in gekomen. De band klinkt op Celestial Rot namelijk ouderwets venijnig.
Maarten: All Out War houdt goed vast aan zijn oorspronkelijke missie en laat ook met Celestial Rot horen dat niet alles in geluid en musiceren modern en dicht geplamuurd hoeft te worden om hard en meedogenloos te klinken. De band laat horen dat hoe metalcore in zijn meest pure vorm kan klinken. Kanttekeningen: de totale speelduur van 25 minuten valt wat tegen en omdat het tempo hoog ligt en de hoeveelheid breaks is geminimaliseerd, had er wat meer accent aangebracht mogen worden.
Joost: De overtuigende woede van de band staat nog altijd als een paal boven water. All Out War blijft het patent behouden op giftige vocalen en breakdowns. Toch leunt de band inmiddels veel minder op lompe breaks dan op de klassieker For Those Who Were Crucified, wat met afstand mijn favoriete album uit de imposante discografie is. Ik vind dit album wel aan de korte kant, het haalt net aan de helft van de speeltijd van het magnus opus van de band. De heren trekken je weliswaar op overtuigende wijze de boosheid in, maar vervolgens verblijf je daar als luisteraar dan net te kort.
Maarten: Aan overeenkomsten met mijn favoriete album (For Those Who Were Crucified) ook op Celestial Rot geen gebrek. De vocalen zijn vanaf de eerste seconde al uit duizenden te herkennen, de furieuze tempo’s klinken als vanouds en de lompe, soms ook verrassende breakdowns zijn typisch All Out War. Noem het in dat opzicht gerust een warme douche. Het verschil is dat de mannen op deze plaat tijdens het merendeel van de nummers steeds meer experimenteren met death- en thrash metal, iets wat hen past als een jas. Als de bovenstaande video goed valt, beluister je best Snake Legion, The End Is Always Near en Weaving Oblivion ook eens.
Wat is het beste nummer van dit album?
Joost: Ik kies dan toch voor Glorious Devastation. Dit nummer is zonder twijfel een hoogtepunt op dit album. Het bevat lekker wat tempowisselingen maar blijft desondanks een goed opgebouwd geheel. De laatste dertig seconden is All Out War in een notendop (lees: bikkelhard). Live gelden er echter andere muziekwetten en zou ik mijn benen en armen met veel overtuiging rondmaaien tijdens Caustic Abomination. Dat nummer zou trouwens op voorgaande klassiekers ook niet misstaan.
Maarten: Ik kies voor The End Is Always Near. Hoewel het nummer snel en venijnig uit de startblokken schiet, schakelt All Out War ook wat terug in tempo en voegt men die herkenbare breakdowns toe waarbij we de vingerkootjes weer mogen aflikken. Kudo’s ook voor de snoeiharde, melodieuze gitaarriffs. Puur voor de lompe breakdowns had Caustic Abomination eigenlijk meer voor de hand gelegen, maar The End Is Always Near is wat representatiever voor Celestial Rot.
Joost: Vanwege de metal natuurlijk. Er zijn weinig bands die de combinatie van hardcore en metal zo perfect beheersen. Op de oudere albums zal je veel meer hardcore invloeden terug horen, maar de laatste albums en zeker op Celestial Rot hoor je meer dan genoeg metal. Wat dat betreft is dit een ideale plaat om als metalfan kennis te maken met de furie van All Out War.
Maarten: Hoeveel metalcorebands staan er op de site van The Metal Archives? Niet veel naar mijn weten, maar All Out War wel hoor (en terecht)! Het geeft niet alleen aan dat de band invloedrijk is in zijn genre, maar ook dat de muziek doorspekt is met metalinvloeden. De balans valt sinds het bestaan zelfs eerder richting metal uit dan hardcore. Celestial Rot is daar een uitstekend voorbeeld van. Kijk ook eens naar de hoes, die zou je toch beetpakken in een platenzaak? Nou, ook in muzikaal opzicht dus! Gewoon een oerdegelijk, knakenhard en evenwichtig resultaat van het beste uit beide werelden.
Score Joost: 85
Score Maarten: 80
Score:
83/100
Label:
Translation Loss Records, 2023
Tracklisting:
- Snake Legion
- Glorious Devastation
- Wrath/Plague
- Hideous Disdain
- The End Is Always Near
- Caustic Abomination
- Revel In Misery
- Celestial Rot
- Weaving Oblivion
- Horrid Shroud Of Heaven
Line-up:
- Mike Score – Zang
- Andrew Pietroluongo – Gitaar
- Taras Apuzzo – Gitaar
- Erik Carillo – Basgitaar
- Jesse Sutherland – Drums
Links: