Headlines

Nocturnis, een Duitse blackmetalband, bracht in 2020 een EP uit, Aporia genaamd. Deze nog jonge formatie komt Offenburg. Een plek op een steenworp van de Franse grens en als je nog wat verder gooit, de Zwitserse grens. Unsegen is de volwaardige opvolger van de EP en wordt uitgebracht door MDD Records, een platenboer die ik alweer een poosje uit het oog was verloren. Als ik het goed heb, is het Duitse Suidakra een vaste klant op dit label. Dit Unsegen vertelt het verhaal van een soldaat actief tijdens de Eerste Wereldoorlog. Zijn strijd op het slagveld, maar ook de innerlijke strijd die hij voert, vormen de basis voor de nummers. Bijzonder interessante insteek. Het is gitarist, de heer Padrutt, die zelf aan de opname- en productieknoppen heeft gezeten. Enkel de mastering werd in de handen gestopt van Christoph Brandes van de Iguana Studios.Lees verder ›

Op de datum af exact acht jaar nadat ik mijn eerste recensie op dit mooie platform online zag verschijnen komt het leidende onderwerp van die recensie met een nieuw album. In acht jaar is er een hoop veranderd bij mij, maar zeker ook bij Skid Row. De band heeft namelijk een nieuwe zanger. De titel, The Gang's All Here, doet vermoeden dat we te maken hebben met een oude bekende, maar helaas voor éénieder die zit te wachten op een reünie is het niet Sebastian Bach die de zangpartijen voor zijn rekening neemt. Voormalig H.E.A.T. zanger Erik Grönwall neemt de honneurs waar achter de microfoon.Lees verder ›

Heidense metal is wat de klok slaat op Risci Bita Wudu. Een album met drie tracks van deze Engelse éénpersoonsband, genaamd Aethelruna. De website van de beste man staat vol met informatie over zijn invloeden. Die reiken van nazi occultisme tot esoterie en heidendom, en alles wat er tussenin zit. Ik was begonnen met het te lezen, maar viel halverwege in slaap. Daarom schakelen we over naar de muziek.Lees verder ›

De drie heren van Venom, die enkele klassiekers op hun naam hebben staan en zelfs naamgever waren van een genre, konden destijds (begin jaren '80) al niet goed met elkaar opschieten. Zo sterk en visueel ingesteld de live-shows destijds waren, zo broeierig was het achter de schermen. Na enkele jaren barstte de bom en gingen de heren uit elkaar. Halverwege de jaren '90 was er nog een reünie, maar ook die was geen lang leven beschoren. Vanaf 2015 zijn er twee Venoms: één onder de oorspronkelijke naam en (om verwarring te voorkomen) één onder de naam Venom Inc. Hierin zit Jeff "Mantas" Dunn, destijds gitarist van Venom. Zij brengen nu met There's Only Black hun tweede album uit.Lees verder ›

Totaal onbekend met Parkway Drive zag ik deze band rond het middaguur voor het eerst live op Ieperfest 2006. Ik was gelijk fan en de eerste albums luister ik nog altijd met plezier. Het geluid van de Australiërs is allang doorontwikkeld. Het typische metalcoregeluid uit de 00's is bijna een genre op zich geworden en ik ben het al die tijd een warm hart blijven toedragen. Realm of Torment, afkomstig uit het Engelse Southampton, is gelukkig een band die dat ook doet.Lees verder ›

Het woord “Thanatanamnesis” lijkt een neologisme te zijn: een samentrekking van “thanatos” (Grieks: de dood) en “amnesie” (geheugenverlies). Hoe spitsvondig ook, het was me voor aanvang van deze recensie helemaal niet duidelijk wat het zou moeten betekenen. Geheugenverlies door het intreden van de dood lijkt me net iets te evident. Vergeten dat je bent gestorven? Dat zou wel bijzonder morbide zijn vanuit een post-mortem psychologisch perspectief. Misschien levert het album zelf wel het antwoord op dit intrigerende vraagstuk. Mijn interesse was alvast gewekt!Lees verder ›

Sonja is het geesteskind van Melissa Moore. Doet die naam je geen belletje rinkelen?Misschien herinner je je haar als Vic Crom, voormalig lid van Absu. Moore werd uit de band getrapt nadat ze bekend maakte transgender te zijn. Over de bekrompenheid van die gedachtegang zal ik het hier niet hebben. Het zou namelijk te veel afleiden van het fraais dat het debuutalbum Loud Arriver van Moore’s nieuwe band Sonja biedt.Lees verder ›

Op een aankondiging van collega Bart na, blijft Sick n’ Beautiful al negen jaar onder onze radar. Starstruck is nochtans het derde uitwerpsel van de Italianen die hun afkappingsteken aan de verkeerde kant van de n hingen. Zo matig als hun spelling, zo schaars gekleed zijn de benen van hun frontvrouw. Meestal wil dat zeggen dat de aandacht ergens van afgeleid moet worden.Lees verder ›

Naast pumpkin-spice latte machiato’s, heeft de oktobermaand nog een andere heerlijkheid te bieden: Halloween! Ter gelegenheid van dit spookachtige feest hebben de horrorhasjvreters van Acid Witch een nieuw album uitgebracht. Deze vierde langspeler draagt de vrolijke naam Rot Among Us.Lees verder ›

Zeg je boerenkool en aardappelen dan denk je aan stamppot. Zeg je Johan Cruijff en nummer veertien dan denk je aan voetbal. Zeg je Australië en hardrock dan denk je aan AC/DC. Soms zijn associaties heel makkelijk en herkenbaar. Dead City Ruins probeert daar echter iets aan te doen middels Shockwave. Australie kent met de release van dit album namelijk nog een erg goede band.Lees verder ›

Dubbel zo vet, dubbel zo bruut, dubbel zo leuk. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Een moddervette nieuwe plaat, die simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Daarnaast zouden de redacteuren elkaar de tent uitvechten om te bepalen wie uiteindelijk het gouden lot in handen krijgt. Deze keer behandelen we The Pain Remains van Lorna Shore. Bart (favoriete genre: goeie bands) en MrJingles (favoriete genre: alle verschijningsvormen van death) zijn deze keer de gelukkigen.Lees verder ›

Dit is toch wel een bijzondere recensie van een album dat bijna onder de radar wist te glippen! Misschien omdat men niet gelijk een release met een naam van een individu associeert met misschien wel één van de meest bijzondere progressieve deathmetalbands uit Zweden: Opeth. We hebben het hier over zanger/gitarist Mikael Åkerfeldt. De beste man debuteert namelijk met een soloalbum en doet dat niet minder dan voor een serie op Netflix! Wat gaat dit ons brengen?Lees verder ›

Deze vier helden van Vittra komen uit Zweden en dit Blasphemy Blues is de opvolger van de EP Wardens. Van deze EP, voorzien van vier eerder middelmatige melodisch death-, thrash-, blackmetalnummers, liep ik toch niet helemaal warm. De redenen hiertoe waren het ontbreken aan wat professionalisme in het songschrijven en de uitvoering ervan. Ook zat er teveel zang geperst op deze nummers. Iedereen verdient een tweede kans dus ook de heren van Vittra. Blasphemy Blues is een volwaardige langspeler met maar liefst acht nummers die stevig knipogen naar bands als In Flames, Dissection en At The Gates. De promoboer sleurt er deze keer zelfs Megadeth bij. Tja. De heren doken opnieuw de SolnaSound Studio in met hulp van Simon en Mike Wead (King Diamond, Mercyful Fate) en lieten de mixing en mastering over aan Lawrence Mackrory (Bloodbath, Lik).Lees verder ›