Headlines

Pénitence Onirique uit Frankrijk neemt ons met zijn derde album Nature Morte mee naar de krochten van de menselijke ziel, naar die plaatsen waar bij de man "het verlangen tot" ontstaat. Elk album maakt deze band er een soort themaplaat van ook nu dus weer. De vorige twee platen zijn me toch gedeeltelijk ontgaan. De heer Bart pikte in 2016 nog wel V.I.T.R.I.O.L op maar Vestige uit 2019 bleef onaangeroerd. Melodische black metal uit de Franse school kan je natuurlijk moeilijk laten liggen, ook als je weet dat het Les Acteurs De L'Ombre label achter de band staat, is dit een extra reden om deze nieuwe plaat te beluisteren.Lees verder ›

De schemering is het moment waarop het licht overgaat in de donkerte (of andersom). Dag wordt nacht en nacht wordt weer dag. Vaak kleurt de hemel tijdens de schemering naar de meest intense, fraaie tinten, om uiteindelijk helemaal over te gaan in pikkedonker. We spreken immers niet voor niets over zo zwart als de nacht. Nu we de kortere dagen ingaan, komt de schemering steeds vroeger. De schemering blijkt voor veel mensen ook een moment te zijn waarop mijmeren de overhand neemt, een moment waarop de gedachten ontspannen gaan dwalen en ingevingen plotsklaps binnenkomen. Maar is het fijne daar niet van is dat je er helemaal niets mee moet; het is immers maar mijmeren, toch? De nieuwe EP Songs Of The Dusk van de Finse grootmeester van de melancholische, melodieuze death Insomnium heeft eenzelfde effect op me.Lees verder ›

We moeten diep in de archieven van Zware Metalen om de allereerste recensie van het Oostenrijkse Serenity terug te halen. Het debuut Words Untold & Dreams Unlived werd in 2007 beschreven. Het was de start van een band die eigenlijk nooit volledig bij het grote publiek is doorgebroken. Het kritisch besproken Fallen Sanctuary uit 2008 was de opvolger. Hierop neemt de band deels afscheid van zijn avontuurlijke inborst, om zo in de grijze massa op te gaan, volgens de toenmalige redacteur.Lees verder ›

De kleur van regen is natuurlijk paars. Dat weten we al sinds Prince daar in 1984 een liedje mee vol kermde. Maar Prince is dood en de Nederlandse extreme metalscene leeft. Muzikanten duikelen over elkaar heen om van het ene bandje naar het andere project te hoppen en The Color of Rain is daar het nieuwste voorbeeld van. Dit gezelschap komt voort uit Zwotte Kring: een klein collectief aan ondergrondse muzikanten die elkaar gevonden hebben in een voorliefde voor doorgaans zwartgeblakerd (post-) metaal. Daarom treffen we nu aan: Floris Velthuis (bas, drums en toetsen) van Asgrauw, Schavot, Meslamtaea en Sagenland en zanger Devi Hisgen (Cthuluminati, Teitan). Geestelijk vader van The Color of Rain is evenwel Gerhans Meulenbeld (Sad State of Decay, ex-Incission, ex-As Empires Fall), die als gitarist verantwoordelijk is voor de muziek en teksten.Lees verder ›

Het theater opent haar deuren. Terwijl de rode gordijnen langzaam opengaan worden de donkere gestaltes zichtbaar die uit de zee lijken te zijn opgestaan. Deze geesten uit de verloren, gezonken stad brengen een ervaring van grootse allure. Een heuse metalopera, zo zou je het kunnen stellen. Verhalend, bombastisch en meeslepend. Voorganger 3.6.4.2 toonde al de grote potentie van dit vijftal uit Suffolk, Engeland. Na dit kunststukje werd de oude broodheer Black Lion Records (overigens een zeer bekwaam label in het vinden van ruw talent) ingewisseld voor het grotere Hammerheart Records. Terecht of niet, dat is hier de vraag. Hier behandelen we in ieder geval geen raadsels, maar bedrijven we keiharde muzikale journalistiek. Dit is Riddles Of The Sycophants.Lees verder ›

De heren P. en J. kennen elkaar uit de lokale scene en vonden elkaar in Shagor en Weerzin. Er was blijkbaar nog wat tijd en inspiratie over en daarom werd Suol in het leven geroepen. De bandnaam verraadt waar de heren vandaan komen want dit is de ouderwetse schrijfvorm van wat tegenwoordig Zwolle heet. Inspiratie werd gevonden in oude, lokale mythen en sagen. En om het lokale karakter verder te benadrukken werden gastmuzikanten die uit de buurt komen aangetrokken. Op drums is dat Elshschappij Tovenaere (Terdor) en de dames H&S die eerder ook achtergrondvocalen deden bij (of all people!) Ellie en Rikkert.Lees verder ›

Three Eyes Of The Void is een Oekraïense band die nu vanuit Polen opereert. Met The Atheist brengen ze voor het eerst een volwaardige plaat uit. Nochtans bestaat dit viertal onder deze naam, Three Eyes Of The Void, al sinds 2017. Naast een EP, The Moment Of Storm, in 2017 uitgebracht, vind ik alleen maar een trits singles terug. Veelschrijvers zijn deze vier vrienden dus niet. De heren werkten samen met Oleg Olgerd Rubanov, die we kennen van zijn werk in Kroda en al behoorlijk wat knoppenwerk heeft gedaan voor 1914. Maar voor deze plaat werden de opnames en de mixing gedaan door David Deutsch van 1408-Productions.Lees verder ›

Het Zwitserse Impalement komt met zijn tweede schijf. In de metalen archieven vinden we maar liefst negen bands met dezelfde naam terug. Dit is de band die draait om heerschap Beliath en op drums (sessie) bijstand krijgt van Torturer. Verder is er een line-up actief die de live optredens voor zijn rekening neemt. Collega Joris schreef eerder een recensie over het debuut The Impalement en wist zijn enthousiasme nauwelijks te verbergen. Is dit The Dawn Of Blackened Death een waardige opvolger?Lees verder ›

Finse melodische black metal met een zanger afkomstig uit Nederland, genaamd Lafawijn. De band? Iku-Turso. Dit Ikuinen Kirous, dat als een EP staat aangekondigd, is de eerste release op het Duitse Purity Through Fire label. Ruim 35 minuten muziek: dat kan je natuurlijk moeilijk een EP noemen, maar kom. In ieder geval kon deze band één van mijn collega's met hun vorige plaat Into Dawnless Realms, niet helemaal overtuigen. Nochtans kan het toch niet slecht zijn, zo een potje melodische Finse black metal? Of vergissen we ons?Lees verder ›

Een EP van het Finse Kalmo die in eigen beheer wordt uitgebracht. De eenmansband bestaat sinds 2017 en dit Dominus Meus volgt het debuutalbum Gehinnom uit 2021 op. Dit is tevens het eerste werk dat we bij Zware Metalen bespreken. Een mengeling van doom, black en heavy volgens de promo, waarbij de menselijke psyche het hoofdthema is. Verder lezen we dat de band koud en meedogenloos is en zijn inspiratie uit het werk van bands als Slayer, Celtic Frost en Black Sabbath haalt. Goddomme, deze elf minuten aan muziek kunnen zowaar een feest voor de oren worden!Lees verder ›

Een Poolse blackmetalband die het op zijn Duits doet, maar zich niet enkel tot die taal beperkt. Pakt mit dem Teufel is zogenaamde true underground black metal, en tevens een aanklacht jegens (te) moderne black. Hiervoor haalt de band, waarvan de entiteiten anoniem blijven -want dat is obscuur- ,de oude Poolse esthetische grondbeginselen van stal. Joost mag weten wat dat allemaal behelst, voor een pact met de duivel zijn we altijd wel te porren. Het debuut Ordre du Diable werd (uiteraard) door collega Joris in 2022 opgepikt. En de split met Minnesjord in 2021 door collega Tafkads. Positief zoals beiden redacteuren waren, ben ik nu ook verheugd om dit tweede volwaardige gebroed van Duivelse makelij te beoordelen. Tja het is en blijft natuurlijk Signal Rex-materiaal.Lees verder ›

Ach soms moeten we ook niet te moeilijk doen hè, beetje moshen, biertje erbij en leuk omgaan met vrienden in de metalscene... O ja, een goede bak ouderwetse death metal moet er ook bij natuurlijk. Dat is ook de gedachte van het viertal Zweden die hier met Farsoth de tweede langspeler laten horen. Het debuut The Plague stamt uit 2022 en dus kunnen we al snel concluderen dat de band productief genoeg is. Morbid Symphonies is hopelijk morbide genoeg om te overtuigen. Farsoth trekt er vierenveertig minuten voor uit om de luisteraars omver te blazen.Lees verder ›

Het Finse Aegrus is nog niet eerder gepasseerd terwijl de band nochtans al sinds 2006 verwoestende black metal op de wereld loslaat. Tekstuele inspiratie vindt de band in het Satanistische gedachtegoed. Heel veel Lucifer en dood dus. De zeven nummers op Invoking the Abysmal Night zijn aan alle vuile onheiligheid opgedragen, en zo hoort dat ook wat mij betreft. Zeker als het gaat om echte Finse black metal waar ik zelf misschien nog wel een grotere voorkeur voor heb dan de Noorse oerblackmetalbands. Maar dat is eigenlijk "not done" om te zeggen. Ach, dikke schijt toch.Lees verder ›

K., een jongedame uit Ierland, brengt met Chimeric een erg persoonlijke plaat uit met haar geesteskind Spectral Temper. Een plaat die een verpersoonlijking of een muzikale reis moet zijn van alle miserie die zijzelf en velen rond haar hebben moeten doorstaan. Volgens de dame in kwestie, die voor deze plaat bovendien alles in eigen handen nam, is het kantelpunt op deze plaat het nummer Empyrean Ice. Met dit nummer wordt het album om een voor mij nog onbekende reden in twee gesneden. Of het dan twee gelijke stukken zijn, dat moet ik nog even uitmaken maar in ieder geval is het zo dat met dit nummer gedoken wordt in wat oudere opnames. De nummers die op dit Chimeric verzameld staan, kwamen immers ergens tussen 2021 en 2023 tot stand.Lees verder ›

Cutthroat LA uit, jawel, Los Angeles bestaat uit bandleden die al enige jaren actief zijn in de hardcorescene. Zo hebben enkele leden een verleden in Downset, een band die niet ver weg is als je de debuutplaat Fear By Design beluistert. De plaat staat namelijk vol met opzwepende nummers waarin groovende hardcore, hip hop en thrash metal gecombineerd worden. Het geluid bevindt zich pakweg tussen Downset, Hatebreed (zeker qua gitaarriffs) en Biohazard. Geen toeval dan dat Billy van Biohazard voor de productie heeft getekend. Hij zal zich helemaal thuis gevoeld hebben bij deze muziek. De beste man leent bovendien zijn stem ook nog eens aan Rat.Lees verder ›

Onlangs viel er een groot pakket op mijn deurmat met veel stickers erop die de dienstdoende postbode sommeerde vooral voorzichtig met het pakket om te gaan. Dat is blijkbaar gelukt want de inhoud was een puntgaaf exemplaar van de Frisian Metal Massacre vol. 3 - Old Dogs... New Tricks...-LP. De titel is een leuke knipoog naar de Metal Massacre-LP's die vooral in de jaren '80 populair waren en waarop je voor een zacht prijsje kennis kon maken met vaak jonge en beginnende bands. Op deze LP echter staan twee Friese bands waarvan er een al langer meegaat - hierop aangeduid als de oude honden - en een die korter bestaat en zijn nieuwe trucje mag opvoeren.Lees verder ›

The Magus! Wie kent dit heerschap niet? Wie heeft er geen weet van zijn invloed op de Griekse blackmetalondergrond? Denk aan zijn jarenlange bijdrage via bands als Necromantia, Rotting Christ en recentelijk nog Yoth Iria. Ik mocht The Magus enige tijd geleden naar aanleiding van een release van die laatste band interviewen. Intussen heeft hij zich uit Yoth Iria teruggetrokken en laat hij Jim Mutilator verder het werk doen. Hij bleef echter niet stilzitten. Hij verzamelde twee ouwe getrouwen El en Maelstrom om zich heen. Bandleden waarmee hij nog samenspeelde in Principality Of Hell bijvoorbeeld. Ken je die band nog?Lees verder ›

Ruim tachtig minuten aan symfonische black/death metal om het dertig jarig bestaan van Sangdragon te vieren.  De promo spreekt over een nalatenschap van deze band, terwijl het hier te bespreken Hierophant pas het tweede album betreft. Het debuut Requiem for Apocalypse stamt uit 2015, dus ik heb ook niet direct een idee waar die dertig jaren vandaan komen. De bijgeleverde biografie weet hier gelukkig wat helderheid in te scheppen. Oprichter en vocalist Vincent Urbain (ook bekend als Lord V.) initieerde met zijn eenmansband Daemonium, na de oprichting in 1993, een trilogie waarvan Dark Opera of the Ancient War Spirit (1994) het eerste deel was.Lees verder ›