Periphery is weer eens in het land. Dat is niet zo gebruikelijk, want de band heeft zichzelf al vijf jaar niet meer laten zien op een van de Nederlandse podia. In de tussentijd is er echter veel gebeurd; er zijn twee uitstekende albums uitgebracht (Hail Stan en Djent Is Not A Genre). Platen die unaniem lovend zijn ontvangen. De status van de band is ook flink gegroeid, wat knap is, omdat de band alles in eigen hand houdt en niet bij een groot label zit. Wij spraken Misha in de coulissen van 013, om te praten over de laatste plaat, games en rare dingen in de koelkast.
Misha, hoe gaat de tour tot nu toe?
De tour gaat goed. Het is onze eerste keer in Europa sinds lange tijd. De laatste keer dat we in Nederland hebben gespeeld, is volgens mij al vijf of zes jaar geleden.
Maar alles verloopt positief; het lijkt erop dat het publiek enthousiaster is. Ook zien we een toename in het aantal mensen dat komt kijken, dus ik mag niet klagen.
Jullie laatste album Djent Is Not A Genre is al enige tijd uit, laten we het daar eens over hebben. Als eerste de titel: waarom is Djent geen genre?
Ik denk niet dat je een van onze albumtitels te serieus kunt nemen. Zoals Select Difficulty en Hail Stan. Wij vonden het gewoon grappig, dat is de reden dat we we het album zo hebben genoemd. Er zit geen diepere betekenis achter. Onze muziek benaderen we overigens wel heel serieus.
En welk nummer ben je het meest trots op op het album?
Het is moeilijk te zeggen. Ik kan niet voor de rest praten, maar ik ben zelf behoorlijk trots op Dracul Glas.
De muziek is behoorlijk complex. Er gebeurt veel: complexe gitaarriffs, drumritmes en de technische zanglijnen erbovenop. Hoe komen die nummers tot stand? Repeteren jullie dat in één repetitieruimte of sturen jullie het tegenwoordig naar elkaar op?
We repeteren eigenlijk nooit, wat een beetje jammer is. We wonen allemaal redelijk ver uit elkaar, dat maakt dat we niet zo snel bij elkaar komen. En we leven in een computertijdperk, dus je kan nummers nu gewoon schrijven en delen met elkaar. Als we elkaar ontmoeten, is het meestal om te repeteren voor een tour. Dan leren we de nummers. Ik denk niet dat er ooit een album is geweest waarbij, tegen de tijd dat we opnemen, een van de nummers helemaal kunnen spelen. Die maken we af in de studio.
Er is ook een verschil tussen studio- en live versies. In de studio kun je schaven aan de nummers, terwijl de liveversie ook een eigen karakter heeft.
Live proberen we een nummer zo goed mogelijk te reproduceren, maar de liveversie zal altijd de liveversie zijn, en de studioversie zal de studioversie zijn. Live heb je de ruimte om te improviseren, hoewel niet zoveel als ik zou willen. We gebruiken een metronoom en een computer en zitten daardoor ook wel wat vast aan de structuur. Ik denk dat liefhebbers van dit genre live een zekere gelijkenis met het nummer willen horen. Niet iedereen zit te wachten op improvisaties. En ik heb gezien dat bepaalde bands dat proberen, en dat kan echt een schot in de roos zijn, maar dat is meer in genres zoals Jazz of Fusion, daar verwachten de mensen ook echt improvisaties. Er zijn bands met wie we spelen die het wel zo benaderen, zoals Plini.
Je noemt jazz. Op het het nieuwe album horen we (in het nummer Wildfire) een saxofoonsolo van Jørgen Munkeby (Shining). Is het iets dat je vaker wilt doen, invloeden van buiten de metal in de muziek verwerken, of gebeurt het gewoon?
Het gebeurt gewoon. Dit was eigenlijk een willekeurig idee dat uit het niets kwam, en we zijn er mee doorgegaan. Wij denken niet echt na over deze dingen. We kijken gewoon waar het nummer naartoe gaat.
Soms krijgen we een idee hoe we een draai kunnen geven aan een nummer en dan is het van, oké, laten we dat verkennen en kijken waar we het nummer naartoe kunnen brengen. Soms werkt het, soms niet. In het geval van Wildfire werkte het, dus hebben we het behouden. Dit was een wazig idee dat om drie uur ’s nachts tot me kwam. Het past perfect in het nummer. Het is vreemd hoe het past omdat het regels breekt. Dat hele nummer breekt overigens veel songwriting regels. Soms moet je gewoon op je gehoor vertrouwen, en je niet te veel zorgen maken over deze regels die je voor jezelf hebt ingesteld.
Geld dat hetzelfde voor een nummer zoals Silhouette?
Ook dat is een ander soort nummer. Wij wilden een elektronisch nummer doen. Jake (gitarist) en ik hebben verschillende elektronische projecten en we hadden een visie voor hoe het nummer zou moeten klinken, maar het kwam er helemaal anders uit. We wilden een donker, elektronisch, soort vibey ding. We wilden wel zang, maar niet dat die zang het nummer zou voortdrijven. Maar toen begon het nummer gewoon te transformeren, en toen we zang toevoegden, dachten we, oké, cool. Het klinkt nu meer als een synth-popnummer. Het is het beste om niet te vechten tegen wat de nummers willen doen, en ze gewoon op hun eigen manier te laten ontwikkelen. Als je tegen dat gevoel vecht, is het meestal slecht voor iedereen. We stellen geen grenzen aan wat iets kan zijn.
Het doet me ook een beetje denken aan het idee van de nummers op de Clear EP. Daar hebben jullie allemaal een eigen nummer aan bijgedragen. Komt daar een vervolg op?
Ik betwijfel het. Ik denk dat ik de voorkeur geef aan samenwerking. Ik denk dat de rest van de jongens ook de voorkeur geven aan samenwerking.
Jullie brengen alles zelf uit onder jullie eigen label. Is dat een bewuste keuze? Hebben jullie wel eens overwogen naar een groter label te gaan?
Voor ons was het logisch om een label te starten voor Periphery en voor onze nevenprojecten. We hadden een heel duidelijk idee van hoe we alles wilden uitbrengen. Nu hebben we feitelijk de controle over elk aspect van de muziek. Misschien krijg je meer promotie bij een groter label. Misschien zelfs meer geld vooraf, maar je hebt lang niet zoveel controle over je muziek, of het artwork. Alles is nu in onze eigen handen. Wij houden graag de creatieve controle, omdat het ons in staat stelt om de kunst heilig te maken.
Die creatieve controle hebben we overigens altijd wel gehad. Zelfs als je creatieve controle hebt, betekent dat niet dat mensen je niet op de hielen zitten of met je argumenteren, het betekent niet dat mensen je niet kunnen aansporen om dingen op een bepaalde manier te duwen. Dit elimineert eigenlijk veel van die gesprekken en stelt ons in staat om de kunst heel heilig te maken.
Als je kijkt naar de fans in de Verenigde Staten of de fans in Europa, is er een groot verschil?
Ja en nee. En om soortgelijke redenen. De VS kun je verdelen in, laten we zeggen, zes of zeven afzonderlijke landen. En er is een behoorlijke verschuiving in cultuur in die verschillende staten. Dat is vergelijkbaar met bijvoorbeeld Europa. Je hebt daar ook verschillende culturen. Dus het heeft misschien minder te maken met individuele landen in het algemeen en meer met gebieden. Zo is er een bepaalde sfeer in Scandinavië en is er een bepaalde soort sfeer in Nederland, Duitsland, Verenigd Koninkrijk etc. En die algemene culturen en menigten zullen gewoon verschillende soorten interacties en energieën opleveren. Neem bijvoorbeeld Noord-Amerika of Canada. Het hangt er echt af waar we spelen, Kansas is weer heel anders om in te spelen dan New York City, terwijl beide tot Noord-Amerika behoren.
Jullie zijn allemaal grote fans van games. En ik las in een interview dat jullie ook meer beïnvloed worden door game soundtracks dan door ‘reguliere’ muziek.
Klopt, van mijn grootste invloeden is Nobuo Uematsu. Hij is de componist van de meeste Final Fantasy-series. Zijn composities zijn geniaal, ik denk dat hij een van de meest briljante componisten ooit is. Ik hou van die games en van de muziek. Neem bijvoorbeeld Final Fantasy 7. Zo’n spel speel je zestig uur lang. Je leert dus ook de muziek van die game kennen. Ik heb dat spel waarschijnlijk vijf of zes keer opnieuw gespeeld. Dan hoor je telkens die muziek terug. Je raakt eraan gehecht, omdat ze ook onderdeel worden van een verhaal waar je mee bezig bent, net als bij bijvoorbeeld een tv serie. De muziek roept bepaalde gevoelens op.
Denken jullie er wel eens over na om zelf een game uit te brengen? De videoclip voor Atropos heeft wel wat weg van een game.
Ja, dat is deels met AI gemaakt. Maar een interactief videospel is een hele andere tak van orde, maar het zou wel heel gaaf zijn. Ik zou wel graag een soundtrack maken van een game. Ik heb al bijgedragen aan een paar games, zoals de Halo 2 master chief collectie, de eind credits van Deus Ex, en een cover van een destiny 2 nummer dat ze in het spel hebben gestopt.
We hebben allemaal steam decks. Ik heb veel Dave the Diver gespeeld. Dat is nu vrij populair op Steam. Iedereen begint ook Palword te spelen. Ik ben daar nog niet aan begonnen. Maar ik heb niet zoveel gespeeld als ik wilde tijdens deze tour. Ik ben wel begonnen met Armored Core 6. Ik heb onlangs ook wat Cyberpunk en Inscription gespeeld, en als ik me verveel ga ik altijd terug naar Elden Ring een geweldige game. De lijst gaat maar door.
Wat triviale vragen aan het einde. Heb je ooit verzuimd een item terug te brengen vanwege luiheid?
Oh, absoluut. Heel recent nog recent eigenlijk. Ik heb een LED-lampje op Amazon gekocht dat zei dat het compatibel was met Apple HomeKit, en dat was het niet. Ik was gewoon te lui om het terug te sturen.
Verlies je liever je duim of je tong?
Dat is een moeilijke, man. Is doodgaan ook een optie?
Als je in de supermarkt bent, wat is je favoriete gedeelte?
Ik weet het niet. Misschien bruisend water. Ik weet het niet. Ik geniet niet zo van boodschappen doen. Het is nogal een verplichting. Word jij wel enthousiast bij een gedeelte in supermarkt?
Ja, het bier – en wijn gedeelte.
Ik drink niet echt meer. Ik kan niet echt meer bier drinken omdat het me gewoon rot doet voelen achteraf. En ik hou van bier. Ik kon vroeger al het bier ter wereld drinken. Het maakte niet uit, tot ik op een dag drie bier had gedronken en mijzelf de volgende dag half dood voelde. Ik vroeg me af wat er toen aan de hand was.
Ik drink ook niet zoveel op tour. Ik drink hooguit een whisky op het podium. Maar thuis drink ik nooit. We feesten ook niet zoveel met de band. We worden ouder, man. We relaxen gewoon. We zijn een stel nerds. We ontspannen gewoon en spelen videogames.
Wat is het vreemdste dat je ooit in je koelkast hebt gevonden?
Ik laat niet echt veel mensen in mijn huis toe, dus er zal niets vreemds in mijn koelkast te vinden zijn, omdat ik alles er zelf in stop. Je zou huisgenoten moeten hebben voor zoiets, en dan met name huisgenoten die je niet goed kent.. Dat je dan in de koelkast kijkt en denkt ‘Wat is dat in godsnaam?’
Het eten staat al enige tijd klaar, dus ga maar aanschuiven, bedankt voor het interview en we kijken uit naar de show!
Het ruikt lekker in ieder geval! Ik kijk ook uit naar de show van vanavond!
Link: