Amenra laat het brein exploderen en de ogen tranen van geluk in Paradiso

Misschien was Amsterdam nog druk met het bijkomen van oud naar nieuw, het organiseren van nieuwe protesten tegen of voor waar op dat moment aandacht voor nodig was of misschien viel het gewoon niet op tussen de massa’s toeristen, maar opeens was er een hele Belgische invasie in de hoofdstad van Nederland. Amenra uit Kortrijk, Wiegedood uit Gent en Slow Crush uit Leuven stonden 11 januari in de Grote Zaal van het fraaie Paradiso voor een portie loodzware metal. Namens Zware Metalen was Remco Faasen present om alles te aanschouwen.

Slow Crush doet zijn naam eer aan: de shoegaze van het gezelschap rond vocalist/gitarist Isa Holliday verplettert je laag, langzaam en loodzwaar. De vocalen van Holliday vallen volledig weg in de muziek, alsof ze fungeren als begeleiding bij het instrumentale geweld. Het zorgt voor een extra dromerig sfeertje in nummers als Aurora en Hush. Halverwege het concert slaan de stoppen letterlijk door en is er buiten de drums van Frederik Meeuwis niets te horen, maar het euvel is snel verholpen en ondersteund door het vanavond toch al enthousiaste publiek pakt Slow Crush de draad snel weer op en werkt de band toe naar een fraai slotakkoord.

Hoewel er helemaal niets mankeert aan dit gezelschap en ik een volgend concert zeker niet zal overslaan, mist de muziek van Slow Crush de voor mij noodzakelijke agressie om het volledig te kunnen appreciëren. Maar laat mijn oordeel u vooral niet weerhouden uw eigen muzikale ontdekkingsreis naar deze band te beginnen als u houdt van loodzwaar en dromerig tegelijkertijd. Of misschien moet ik de naam anders interpreteren en is het gewoon een kwestie van langzaam verliefd worden.

En dan Wiegedood. De op één na beste band van België. Dat zijn niet mijn woorden, dat zijn de uwe: het trio leverde in 2022 met There’s Always Blood at the End of the Road namelijk de beste plaat van het jaar af volgens de lezers van Zware Metalen. Openingsnummer van dat album én van de set van vanavond is FN SCAR 16 en zelden is er in de geschiedenis van het zwaardere muziekgenre een nummer gemaakt dat zo snel alles zegt over wat we van een band kunnen verwachten. FN SCAR 16 is ruim vier minuten pure waanzin. Eén brok intensiteit. Na dit nummer kan een concert niet meer fout gaan.

Alsof een concert van Wiegedood ooit fout kan gaan. Binnen de kortste keren zit de band tot in ieder gaatje van het uit 1880 stammende poppodium. Wiegedood slokt je op, laat je naar grote hoogtes stijgen en smijt je neer om dezelfde handelingen direct opnieuw te verrichten. Een optreden van deze band is het beste te omschrijven met steekwoorden die op het woeste ritme van drummer Wim Sreppoc op je afgevuurd worden: furieus, overrompelend, krachtig, nietsontziend. Knakenharde oorgasmes zijn het handelsmerk van de band, met elk nummer als een kunstwerkje dat amper omschreven kan worden. Alsof Wiegedood een muzikale dependance van het naast Paradiso gelegen Rijksmuseum wil creëren.

Levy Seynaeve brult, gromt, huilt en grunt en zorgt samen met Gilles Demolder voor vervreemdende gitaarloopjes over het onmenselijke gebeuk van Sreppoc heen. Het is zielstrelend mooi, terwijl Wiegedood niets anders doet dan de nummers van de platen zo nauwkeurig mogelijk naspelen en ondertussen alle contact met het publiek vermijdt. Maar dit is livemuziek waar livemuziek voor bedoeld is: het oproepen van emoties die je nooit kunt ervaren bij het luisteren naar een plaatje.

Terwijl het publiek als uitgeknepen citroenen staat bij te komen van Wiegedood, kondigt het matje met daarop de Amenra-raaf die op het podium wordt gelegd de komst van de volgende band aan. Het matje zal het komende uur het werkterrein zijn van Colin H. van Eeckhout die het liefst met zijn rug naar het publiek zijn zwartgallige teksten zal uitbraken. Het is de beste van België, dit Amenra, getuige de twee keer dat de band bovenaan de ZM Jaarlijst eindigde: in 2021 met De Doorn en in 2017 met Mass VI. Met een tikkeltje meer melodie en iets meer variatie in de muziek dan Wiegedood, maar met dezelfde intensiteit, gaat Amenra de uitverkochte Paradiso te lijf.

Van voor naar achter en van boven naar onder knikken de hoofden al snel goedkeurend mee terwijl op het enorme scherm achter drummer Bjorn J. Lebon stemmige zwartwitbeelden worden geprojecteerd. Ook Amenra is immers van de school waarbij zoveel mogelijk zintuigen moeten worden geprikkeld; iedere kans wordt aangegrepen om de toeschouwer de eigen wereld in te slepen. Zo ongeveer vanaf het vierde nummer, Terziele, raakt de zaal in trance en opgejut door Van Eeckhout, de beukende drumritmes en de eenvoudige maar uiterst effectieve podium- en zaalbelichting, blijft er geen hoofd meer op een romp zitten. Amenra en Paradiso zijn samen op pad, hand in hand op weg naar de afgrond. De beelden, de rook, het licht, het geluid: Amenra laat het brein zowat exploderen en de ogen tranen van puur geluk. Speciaal woord van dank ook aan Paradiso en het waanzinnige geluid in de zaal: wat jammer dat hier zo weinig metal wordt geprogrammeerd.

Dan weer gekmakend kalm en dan weer verwoestend wild speelt Amenra, het machtige Amenra, zich door de set, waarbij elk nummer als een oude vriend wordt onthaald en met evenveel enthousiasme weer wordt uitgezwaaid. En wat ik persoonlijk nog nooit heb meegemaakt: bezoekers die tijdens de rustige stukken te luidruchtig zijn worden door andere bezoekers tot stilte gemaand. Het zegt alles over de kracht van deze band. Als de laatste klanken uiteindelijk wegsterven, blijft dan ook eerst de verbijstering achter over wat ik zojuist allemaal heb meegemaakt. Alsof mijn ziel weer verbinding moet zoeken met mijn lichaam en mijn hersenen weer contact moeten zoeken met de realiteit van plaats en tijd. Als dit concert aan het einde van 2024 niet in mijn top 3 van beste concerten staat, wordt het een heel bijzonder jaar.