Headlines

Tramalizer, een deathmetalband uit Finland die de HM-2 generatie van weleer hoog in het vaandel houdt, is het nieuwste lid van de Soulseller Records-familie. Tenminste, als je dat zo mag stellen. De vier heren hebben nog niet al te veel uit en je kan dus stellen dat dit Fumes Of Funeral Pyre hun debuutalbum is. De heren willen terug naar de basis, naar de tijd dat death metal - meer nog Scandinavische death metal - zijn gelijke niet kende. Ik moet geen exhaustieve lijst opstellen denk ik, maar je houdt bands als Grave, Dismember en vrienden best in je achterhoofd. De muziek van de heren, omhult door een typisch productioneel jasje, is hondsbrutaal en dito agressief. Niet te veel poespas, gewoon recht door en klaar: niks meer aan doen. Dit kon je al horen aan de single die nog redelijk vers is en dus nog niet zo lang geleden werd gelanceerd.Lees verder ›

Om op Zware Metalen te komen moet je wel hard zijn eigenlijk. Hard genoeg in elk geval. Is De Edele Delen hard genoeg? Naar eigen zeggen is dit nieuwe album KORT en net niet HARD. Waarom dan toch een review? Gewoon omdat deze punkers uit Noord-Holland het aan ons vroegen. Naar eigen zeggen is de band sinds 2014 actief. We deden overigens al een keer een review van één van hun vorige releases. Mijn collega René gaf het in 2018 een 80/100 na twee alinea's. Eens kijken of ik er drie alinea's van kan maken.Lees verder ›

Deathcore is heet. Sowieso is het mixen van death met core momenteel heter dan ooit tevoren. Wat betreft deathcore is het vuurtje zeker weer uitgegroeid naar een vreugdevuur door Lorna Shore. Toch weten de liefhebbers van het genre écht wel waar abraham de mosterd vandaan haalt. Ook in Nederland hebben we wat interessante bands rondlopen die de aandacht zeker verdienen. Zo bracht Changing Tides vorig jaar een alleraardigste plaat uit met Impair The Vision en ook dit Rotterdams/Slowaakse Distant wekte met zijn EP uit 2022 de nodige interesse op in aanloop naar deze nieuwe plaat, genaamd Heritage.Lees verder ›

Liefhebbers van punk en hardcore uit België en Nederland zullen de naam Manu Armata wellicht herkennen. Het Friese viertal loopt al enkele jaren mee in het wereldje en heeft inmiddels ook al de nodige podia beklommen. Boneripper is een nieuwe band en bevat onder andere leden uit dit Manu Armata en uit 13Steps en Bladecrusher. Waar de één zich wat meer toespitst op New York hardcore met thrashinvloeden, focust de ander zich wat meer op 'metallic' hardcore, zoals we dat zo mooi noemen. Vengeance & Forgiveness heeft zes nummer gekregen en is in eigen beheer uitgebracht.Lees verder ›

Een neoklassieke gothicrockband uit Italië. Wat moet ik mij daar precies bij voorstellen? Nou het antwoord is eenvoudig: Dismal uit Turijn, oorspronkelijk begonnen als gothic-/black-/doommetalband. De thematiek is de dood, romantiek, magie en somberheid. Tot zover geen verrassingen.Lees verder ›

Gadverdamme, wat klinkt dat smerig zeg! Stel je voor: alsof je oorsmeer spontaan tot pus versmelt en zo uit je oren begint te lekken… Het zou me niks verbazen als daarna je hersenen als gare klodders balkenbrij uit je neus gaan druipen terwijl je ogen verzuren, geel worden en in je kassen verschrompelen tot overjarige (lees: over-eeuwige) krenten.Lees verder ›

Als een Belgische band voor het eerst een teken van leven geeft, dan zijn wij van Zware Metalen er als de kippen bij om deelgenoot te worden van de geboorte van hun eerste creatie. Jammer genoeg zijn mijn kippen aan de slome kant en dus is Dark Festival, het debuut van Plagueland, véél te lang blijven liggen.Lees verder ›

Het Finse Satanic Warmaster heeft nog net voor de jaarwissel, net voor het einde van 2022, de zesde langspeler gedropt alsof het een Satanische bom betrof. Aamongandr is de titel van het zoveelste werkstuk van de hand van de meester, de meester die zich Werwolf mag noemen. Het was de heer en medecollega Yves die in het gezegende jaar onzes Heren 2014, nog een bespreking gaf van het laatste volwaardige Satanic Warmaster album, Fimbulwinter.Lees verder ›

Al meer dan twintig jaar bewandelt het Franse Klone een eigen pad dat ergens midden tussen het nu-metalplein en de naastgelegen progweiden ligt. Met de vorige plaat Le Grand Voyage sloeg de band, geheel in lijn van de titel, daarbij wat nieuwe wegen in. Cinematografischer en beeldender moest het klinken. Die grootste ontdekkingsreis leverde met de meeslepende openingstrack Yonder misschien wel het beste nummer op dat Klone ooit vastlegde.Lees verder ›

Envie La Mort bleek de eerste kennismaking met het Franse duo, Erroiak en BC, die opereren onder de naam Léthifère. Als je gaat kijken naar de vertaling van de bandnaam betekent dit niks meer of minder dan iets of iemand die de dood kan veroorzaken. Kunnen de heren dat met hun black metal? Ik twijfelde daar wat aan toen ik luisterde naar de EP. De heren haalden naar eigen zeggen de mosterd en dus hun inspiratie bij bands als Dark Funral, Taake en Watain. In de meegeleverde biografie bij deze eerste volledige plaat, Imprécation, valt er van deze invloeden niks meer te lezen. Hebben de heren dan het geweer van schouder veranderd? Of hebben ze zich meer een eigen smoelwerk aangemeten?Lees verder ›

Het Franse Limbes komt met de debuutplaat Écluse. Of dat denk je. Want achter dit Limbes zit dezelfde man, Guillaume Galaup, als achter de atmosferische blackmetalband, Blurr Thrower die nog niet zo lang geleden Les Voûtes uitbracht via het eveneens Franse Les Acteurs De L'Ombre Productions. Wat is er aan de hand? Eigenlijk niks hoor, gewoon zelfde eten, zelfde recept, andere benaming. Voor zij die Blurr Thrower wel zagen zitten, geen paniek in de tent dus.Lees verder ›

Thrash en death zijn metalgenres die een gezamenlijk verleden kennen. Met name in de old-schoolscene liggen de twee genres dicht tegen elkaar aan. Het laat zich vaak ook lekker combineren, zo kennen we heel wat bands die thrash- en deathelementen met elkaar samenvoegen om zo de voorliefde voor beiden genres te laten horen. Street Tombs uit Amerika is ook zo'n band. Na een drietal demo's is het tijd om een eerste volwaardig album uit te brengen. De promo geeft natuurlijk alweer exact aan wat ons te wachten staat. Zo lezen we onder andere over het geluid van Street Tombs op Reclusive Decay; deathmetal invloeden uit het vroegere Sepultura- en Bolt Throwertijdperk en snelle D-Beat / straatpunk zoals Discharge en G.H.B. Nou het zal allemaal wel, laten we dat eens zelf gaan beoordelen.Lees verder ›

Dat het grindcoregenre bestaat uit bands die zichzelf in de meeste gevallen niet al te serieus nemen, hoef ik waarschijnlijk de meeste metalfans niet meer uit te leggen. De meeste nummers hebben een gemiddelde tijdspanne van om en nabij de twee minuten en soms duurt een nummer slechts een aantal seconden. Dat humoristische uitingen en teksten ook nog een belangrijk onderdeel zijn voor de meeste bands - en fans - is ook een gegeven. De gemiddelde grindcorefan loopt hossend met een wc-borstel door de moshpit. Er zijn bands, zoals het Tsjechische Gutalax met een ware cultstatus.Lees verder ›

Dit vijfkoppig Belgische deathmetalgezelschap uit Molenbeersel en omstreken bestaat uit leden die al wat rondgesnuffeld hebben in de lokale ondergrond. Valgard en Demolished om meer precies te zijn, zijn de eerdere bands van deze heren. Sinds 2013 hebben ze zich echter verenigd onder de naam Abacination. Deze release, The Awakening, is een EP geworden net als zijn voorganger trouwens, Fathoms Below. Zo rondstruinen in de lokale ondergrond leert je toch het één en ander. Het doet je beseffen dat er heel wat bands actief zijn die vaak onder de radar werken. Bands die niet actief opgepikt worden door promojongens, platenlabels of dergelijke. Een pluim voor die bands en een welgemeende support voor de bandleden die blijven verder werken.Lees verder ›

Engraved Spectral Aeons is een album geworden dat qua muzikale basis stoelt op een mix van thrash, death - en post-metalelementen. Op tekstuele basis is het een album geworden dat elementen uit de Joodse mystiek en de Griekse mythologie met elkaar vermengt. Voeg daar nog wat horror - en science fictionzaken aan toe en dan ben je er zo ongeveer. Alzo wordt het verhaal verteld van de demon, the Dybbuk. En wie is er verantwoordelijk voor al dat lekkers? Twee Amerikanen uit Pittsburgh met name Alvin J. Primack en Darick Joyce.Lees verder ›

Happy Days, een bandnaam met een tamelijk cynische insteek, afgeleid van de Amerikaanse jaren '70/'80 serie, waarin iedere speler een behoorlijk vreugdevol en extatisch leven leidden. Vocalist en oprichter A.Morbid koos de bandnaam met opzet, om zo bij de niet wetende luisteraar een nog groter gevoel van verbazing of onbehagen te creëren. In dit geval is er een evidente parallel met die andere depressieve blackmetalband Lifelover. In het digitaal archief kan ik enkel een recensie terugvinden van collega redacteur Bart. Het betrof het album Happiness Stops Here uit 2009. Een overduidelijke recensie, waarbij Bart niet onder stoelen of banken steekt dat deze schijf hem niet kan bekoren. Nu is dat in essentie ook niet wat we van een album uit dit genre mogen verwachten, maar enige kwaliteit op het gebied van de muziek zelf is wel gewenst. We willen natuurlijk wel het gevoel krijgen dat er ook een achterliggende reden is om deze muziek uit te brengen en te luisteren. Het leven moet zo nu en dan immers gewoon zwaar kut zijn.Lees verder ›