Lili Refrain, een Italiaanse dame uit Rome, leerde ik in 2014 kennen middels haar tweede langspeler Kawax. Het was een plaat vol darkfolk met metalen affiniteit en een shitload aan invloeden. Ik sprak toen over instrumentale progressieve space metal, peyote prairie-rock, psychedelische chillout, rituele indianendansen met Pink Floyd er tussendoor, sacrale gezang en zelfs wat Mr. Bungle/Tomahawk, ofwel uitgesproken instrumentaal, ofwel quasi a capella. Daar kan je alle kanten mee op. Ook Ulu is zo allround dat het pijn doet. Ik had veel zin om te zeggen dat dit het midden houdt tussen Diamanda Galás en Chelsea Wolfe, maar dat komt omdat ik de dingen graag samenvat in veel te ongenuanceerde oneliners. Dus gooi ik er nog wat extra oneliners tegenaan.
Lili brengt Ulu, het klinkt niet bepaald aanlokkelijk (Lulu?). Dit ene nummer, een drieluik, duurt dik 22 minuten en neemt je wederom mee in een lang avontuur, samen met de Italiaanse. De ceremonie wordt ingeluid met bellen en neofolk gezang, waar de pagan emissie van af druipt. Minutenlang weerklinkt de roep naar het verleden, waar de zang en de didgeridoo aandoende ambient als een halo-effect zichzelf versterken en een wonderbaarlijke sfeer scheppen. Net voor halfweg weerklinkt een eerste keer de elektrische gitaar met heel veel prog-gevoel. De muziek evolueert stelselmatig tot psychedelische rock met een pak Woodstock vibes, aangevuld met folklore percussie en een hypnotiserende tweede gitaarlijn (denk aan The Doors). Je krijgt spontaan zin om je heupen in te zetten en de achtste dans der sluiers in het leven te roepen. Duister, betoverend en volgens mij ook bijzonder opwindend en erotisch. 22 minuten is een beetje kort voor een volledige sessie met ondergetekende, maar als amuse-bouche vind ik het prima. Op te dienen bij temperaturen rond de 25 graden met subtiel gedimd licht.
Label:
Subsound, 2020
Tracklisting:
- ULU: GULA – TERRA 2.0 – MUL
Line-up:
- Lili Refrain
Links: