In 1985 had Paul Speckmann met zijn Master een platendeal op zak met Combat Records. Daarmee stonden voor Master ogenschijnlijk alle seinen op groen om samen met andere pioniers als Death en Possessed het harde genre – op dat moment in handen van thrashmetalbands – een fikse schop onder het achterwerk te geven. Het platencontract met Combat ging echter de prullenbak in wegens onoverbrugbare meningsverschillen en Speckmann kon terug naar de tekentafel. Dat betekende in zijn geval het maken van nog furieuzer death metal met Funeral Bitch, genoemd naar een van de nummers op de Master-opnames uit 1985. In de korte tijd dat Funeral Bitch bestond (1986-1988) nam de band een drietal demo’s op, maar voor Speckmann kwam het opnieuw niet tot een albumrelease. Hij zou tot 1990 moeten wachten tot Nuclear Blast ‘long overdue’ het debuut van Master uitbracht. Toen was het hek ook direct van de dam, met in het kielzog van het succes van Master snel volgende Speckmann-releases van Abomination, Death Strike en Speckmann Project.
Maar goed, Funeral Bitch dus… De titel The 80’s Demos lijkt voor zich te spreken maar dat blijkt toch niet helemaal het geval. Om te beginnen behelst deze release slechts twee demo’s. Op internet is echter een derde demo te vinden (Nuke’em) die ook uit de jaren ’80 stamt. Ook (b)lijkt de eerste demo niet in zijn geheel op deze release te staan. Nummers van die demo die ook op de tweede staan zijn weggelaten. Daar valt zeker wat voor te zeggen want die tweede demo klinkt gewoon beter. Ten slotte zijn hier live-opnamen toegevoegd van een optreden dat Funeral Bitch op 22 september 1987 in Chicago gaf.
Op het demodeel horen we met Funeral Bitch en The Truth twee songs die ook hun weg hebben naar het debuut van Master. De versies op The 80’s Demos zijn echter aanmerkelijk sneller en worden gespeeld met de punk-attitude en energie van een (zij het ruigere) Dead Kennedys in de jonge jaren. We horen ruwe, verbeten doorhakkende metal op het Drielandenpunt tussen (toen) opkomende wereldmacht death metal, thrash metal en de Verenigde Staten van Grind en Core. Muziek die je het gevoel geeft dat je de hele wereld aankunt.
En die woeste aanpak geldt ook andere tracks als het heel fijne Last Laugh dat in de gangvocalen in het refrein onwillekeurig aan Riot Of Violence van Kreator doet denken. De los rockende aanpak in de instrumentale passage wijst dan weer op de kruisbestuiving tussen Speckmann en Napalm Death. Net als bij die laatste band komen we overigens ook tracks (twee om precies te zijn) van ruim onder de minuut tegen.
De nummers zes tot en met negen komen van de tweede demo en klinken een stuk voller, doordat de overigens markante stem van Speckmann minder bovenop de muziek is gelegd. Het is dan ook hier dat we met False Prophets, stevig aan elkaar getimmerd door de staccato drums van Peter Thomson, en The Truth, met razendsnelle gitaarsolo van gitarist Alex Olvera die ooit ook de bas beroerde bij Znöwhite (!), twee echte aanraders vinden. Door het machinaal strakke drumwerk en de snel herhaalde riffs lijkt The Truth in deze mix zelfs een soort hyperindustrial nummer te worden. Op de tweede demo hoor je dan ook een rappe ontwikkeling in het geluid van de band
Omdat het allemaal zo lekker doorrammelt zit de pret er na vijftien minuten alweer op. Maar die live-nummers dan? Ja, die zijn er wel, maar om die nu ‘pret’ te noemen. Vic Records dat The 80’s Demos uitbrengt ziet de bui zelf ook wel hangen en schrijft: ‘The quality might not be that great, but it’s the only FUNERAL BITCH live recording with mr Paul Speckmann from the 80’s’. En dat ‘not that great’ is nog ietwat van een understatement. Dat je her en der een hint van muziek hoort en een vleugje gitaar zou dan weer (net) de andere kant op doorslaan. Maar ondanks een remaster zal de geluidskwaliteit voor menigeen echt te gortig zijn. Zelfs als je net als ik deel uitmaakt van de generatie die rond 1990 voor zijn plezier luisterde naar een opname die vanuit de zaal met een taperecorder was opgenomen (‘Hello, Zwollieee Holland!’). De historische waarde even ter zijde schuivend zul je deze opnames dan ook niet vaak terugluisteren.
Van The 80’s Demos zijn dan ook alleen de demo-opnames echt de moeite waard. Met name de songs van de tweede demo zijn een prima aanvulling op je Speckmann-collectie. En zo klopt het weglaten van de live-opnames uit de titel toch weer.
Label:
Vic Records, 2020
Tracklisting:
- Funeral Bitch
- Last Laugh
- McMac Attack
- Fraudulent Fools
- Omega Man
- False Prophets
- Out Of Space
- Chest, Breast, Molest
- The Truth
- Funeral Bitch (Live in Chicago)
- Omega Man (Live in Chicago)
- False Prophets (Live in Chicago)
- Last Laugh (Live in Chicago)
- Untitled (Live in Chicago)
- Tunnel of Damnation (Live in Chicago)
- Pay To Die (Live in Chicago)
- The Truth (Live in Chicago)
Line-up:
- Paul Speckman – Vocalen, basgitaar
- Peter Thomson – Drums
- Alex Olvera – Gitaar
Links: