Veel bands die hun naam ontlenen aan de tweede wereldoorlog zijn rechtsdragend. In mijn optiek de verkeerde pijp om je klok- en hamerspel in te hangen. Toen ik de naam Bismarck voorbij zag komen, werd mijn stahlhelm dan ook gepenetreerd met de gedachte: fuck, ik hoop dat het geen nazi’s zijn. De Bismarck was tenslotte een gigantisch Duits slagschip dat na een episch scheepsgevecht een zeemansgraf vond. Gelukkig is er vandaag van rechtspijpigheden geen sprake. De naam Bismarck verwijst namelijk naar de kanselier Otto von Bismarck. Niet vanwege zijn daden, maar omdat de band zijn naam nou eenmaal cool vond klinken. We kunnen opgelucht ademhalen.
Het Noorse Bismarck (niet te verwarren met de Nederlandse band met dezelfde naam) presenteert hier zijn tweede full-length album. Het opent onverwacht met een omineuze en oosters klinkende drone. Tahaghghogh Reesalat, wat overigens ‘de profetie is vervuld’ betekent in Frasi, is daarmee een gave en vooral dromerige start van dit album. Dit dromenthema vloeit door in het daaropvolgende Oneiromancer. Een Oneiromancer is namelijk iemand die dromen gebruikt om de toekomst te voorspellen. Qua sound is er van dromerigheid echter totaal geen sprake. Het nummer opent namelijk met een geluidsmuur van jewelste. Het is een lekkere, stroperige sludge die meerdere malen wegebt en voortvloeit. De track gaat alle kanten op. Het varieert van psychedelische, logge bombardementen tot zweverige Om-achtige meditatiemetal.
In het daaropvolgende The Seer ligt het tempo in het begin wat hoger. De instrumenten zijn laag afgestemd en spelen goed op elkaar in. Het nummer gaat over een ziener die een visioen heeft van het einde der tijden. Een klassiek thema dus. Naarmate het nummer vordert, wordt het tempo steeds trager en lomer. Voordat je het door hebt, start Hara in. Hoewel de gitaren opvallend zuiver zijn, en de zang opvallend clean, boet Bismarck niets in aan zijn zware grondslag. Halverwege het nummer wordt er wederom vlot op los gebeukt met vunzige sludgeriffs. Waar Otto von Bismarck Duitland wist te verenigen, voegen de heren van Bismarck vlekkeloos de uiteenlopende elementen van sludge en psychadelica samen. Een unie die de tand des tijds zeker zal doorstaan.
Het album sluit net zo dromerig af als ze begon. In de eerste minuten van Kthon zijn namelijk helemaal geen forse gitaren te horen. Je hoort een bepaald type drone die we ook gewend zijn van Earth. Ik denk dat dit geen toeval is. Bij de oude Grieken stond Kthon namelijk synoniem aan ‘onderaards’. De wereld van Hades, de erinyen en andere afschrikwekkende entiteiten. Als je dacht dat je lekker half wegdoezelend dit album kon uitzitten, kan heb je het mis. Bismarck haalt namelijk nog eenmaal fors uit naar je trommelvliezen. Moddervette sludge en zwevende psychedelica zweven de kamer binnen. Het tempo daalt. De drum haalt nog een paar keer uit en het de laatste klanken ebben weg.
Bismarck dropt hier een zeer tof album voor de liefhebber van trage, hypnotiserende logheden. Aanrader!
Score:
85/100
Label:
Apollon Records, 2020
Tracklisting:
- Tahaghghogh Reesalat
- Oneiromancer
- The Seer
- Hara
- Khthon
Line-up:
- Torstein Nørstegård Tveiten – Vocalen
- Eirik Goksøyr – Gitaar
- Trygve Svarstad – Gitaar
- Tore Lyngstad – Drum
Links: